یک روز پیش از استقلال!؟

تنها یک روز به ۲۸ اسد، سالروز استرداد استقلال کشور باقی مانده است که کابل و مردم پایتخت در غم و اندوه نشستند و حادثه ای خونبار، یک مراسم عروسی را به خاک و خون کشید.

در عین حال، دولت برای برگزاری مراسم استقلال که قرار است فردا (۲۸اسد) برگزار شود نیز مبلغ ۳۸۰ میلیون افغانی را از کود ۹۱ بودجه دولتی اختصاص داده است.

افغانستان ۱۰۰ سال پیش استقلال خود را از انگلستان گرفت که زعامت کشور به عهده شاه امان الله خان بود؛ اما در جریان این صد سال وضعیت افغانستان بدتر شده است.

با رفتن انگلستان و در حدود ۱۸ سال پیش، امریکا و متحدانش به هدف از بین بردن طالبان پا به افغانستان گذاشتند تا این گروه را نابود کرده و افغانستان را آرام بسازند.

اما این حضور نه تنها در نابودی طالبان موثر نبود؛ بلکه برنامه ای بود برای نگه داشتن تروریست در افغانستان و جلوگیری از نفوذ آن در کشورهای غربی.

از همان ابتدای حضور، امریکا مصارف هنگفتی برای افغانستان و جنگ این کشور پرداخت و به دلیل مصارف هنگفت در تمام امورات نیز به صورت آزادانه مداخله می کرد.

واشنگتن، بودجه نیروهای امنیتی و دفاعی را پرداخت می کرد، بودجه انتخابات را پرداخت می کرد؛ وزارت خانه های کشور را زیر نظر داشت، در تعیین وزرا و کابینه مداخله می کرد و حتی در تعیین فرد اول حکومت نیز نقش بارز داشت.

نمونه بارز این مداخلات پنج سال پیش دیده شد، زمانی که داکتر عبدالله و محمد اشرف غنی بر سر نتایج انتخابات قناعت نکردند؛ امریکا در یک اقدام و برنامه تعیین شده وارد صحنه شد و در یک توافق سه جانبه، یک حکومت توافقی با ریاست جمهوری اشرف غنی و ایجاد ریاست اجرائیه با حضور داکتر عبدالله ایجاد کرد.

اساس این حکومت نیز تقسیم قدرت بین دو طرف بود و نقش بارز امریکا در امورات داخلی افغانستان را کاملا برجسته ساخت.

امریکا برای نابودی طالبان به افغانستان پا گذاشت و تصمیم به حمایت دولت و حکومت افغانستان داشت؛ اما حالا با گذشت ۱۰۰ سال از استقلال کشور، تمام برنامه ها وارونه شده است.

طالبان که از ابتدا امریکا با آنها می جنگید، قرار است که با همین امریکا صلح کند و حکومتی که امریکا در ایجاد آن نقش عمده داشت را به رسمیت نشاخته و حاضر به گفتگو با سران آن نیست.

این یعنی که امریکا برنامه را به خواست خود انجام می دهد و هر زمانی که نیاز ببیند نیروهایش حفظ شود، حاضر است بدون در نظر گرفتن دولت و ملت، با طالبان توافق کرده و برنامه های بعدی اش را عملی سازد.

از سویی هم دولت و سران فعلی به ویژه رئیس جمهور غنی با جدیت به دنبال برگزاری جشن استقلال است؛ در حالی که امریکا هنوزهم بخش عمده ای از بودجه و مصارف دولت را می پردازد.

همچنین روزانه ده ها تن از شهروندان کشور به دلیل رقابت های ناسالم گروه ها و کشورهای دخیل در افغانستان جان می بازند و یک روز پیش از جشن استقلال، بیش از ۲۰۰ تن از شهروندان کابل در نتیجه انفجار خونین در مراسم عروسی کشته و زخمی شدند.

با این حساب، کدام استقلال و کدام جشن می تواند برای مردم معنی داشته باشد؛ آیا تنها برگزاری یک برنامه کوچک با حضور مهمانان خارجی و با تدابیر ویژه امنیتی که حتی به مردم عادی اجازه گشت و گذار نیز داده نمی شود، دلخوش کرد و معنی جشن را داد؟

نباید فراموش کرد که استقلال زمانی به دست می آید که حاکمیت ملی و همه جانبه در کشور حکمفرما باشد و مردم نیز از زندگی در کشور لذت ببرند و کشورهای خارجی دخالتی در امور نداشته باشند.

اگر امریکا کمک های خود به نیروهای امنیتی و دفاعی را قطع کند؛ دولت توانایی تامین آن را بعد از ۱۰۰ سال استرداد استقلال دارد؟

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *