حمله بر دانشگاه کابل و پرسش هایی که بی پاسخ خواهند ماند!!

روز گذشته و بعد از آنکه چندین مرکز آموزشی در کشور به ویژه غرب کابل هدف حملات خونبار قرار گرفت، مهاجمین به بزرگترین دانشگاه کشور (دانشگاه کابل) حمله کردند.

تنها کار مهاجمین درگیری با نیروهای امنیتی نبود؛ بلکه هدف اصلی از بین بردن دانشجویانِ دختر و پسری بود که از ترس در گوشه و کنار صنف های درسی شان پناه برده بودند.

در این بین، بیش از ۲۰ تن از دانشجویان به شمول دختران جان باخته و شمار دیگری نیز زخمی شدند که تا هنوز آمار دقیق از این رویداد ارائه نشده است.

این درگیری بعد از نزدیک به شش ساعت با کشته شدن مهاجمین پایان یافت؛ هرچند که طالبان بلافاصله بعد از حمله دست داشتن در آن را رد کرده و گروه تروریستی داعش مسوولیت آن را پذیرفت؛ اما بر روی دیوار یکی از اتاق ها نوشته شده بود «زنده باد امارت».

با این حال، مقام های عالی رتبه حکومتی و امنیتی معتقدند که این حمله از سوی طالبان راه اندازی شده و اگر حقانی هم در آن دست داشته باشد، در حال حاضر فرد برجسته این گروه عضو هیئت گفتگوکننده طالبان در قطر است.

این حمله در حالی زوایای پنهان می تواند داشته باشد که شماری از استادان دانشگاه کابل به ویژه دانشکده شرعیات بارها و بارها بدون هراس و ترس از گروه های مخالف دولت حمایت کرده و در برخی مواقع جنگ آنها را برحق دانسته اند.

از این نمونه می توان به صحبت های یکی از استادان در مسجد جامع روبروی خوابگاه دانشگاه کابل اشاره کرد که شمار زیادی از دانشجویان این صحبت ها را افراطی می دانند.

چندی پیش نیز «فیض زلاند» استاد دانشگاه کابل در شب شعری از طالبان توصیف کرده و شاگردان وی نیز بارها و بارها گفته اند که این استاد در صحبت هایش بر حقانیت طالبان تاکید کرده است.

در عین حال، در مواردی استادان دانشکده شرعیات از سوی نهادهای امنیتی و به دلیل نکوهش نیروهای امنیتی و یا هم تقویت مخالفان دولت به ویژه طالبان بازداشت شده اند.

مولوی معروف راسخ، عبدالله متوکل و مبشر مسلمیار از جمله استادان دانشکده شرعیات هستند که از سوی نهادهای امنیتی و به اتهام جلب و جذب افراد به گروه های مخالف بازداشت شدند.

در برخی موارد، این استادان اسناد تحصیلی شان را از پاکستان به دست آورده و یا در آن کشور تحصیل کرده اند.

استفاده از افکار افراطی برخی از استادان شرعیات دانشگاه کابل باعث شده تا شماری از شاگردان آنها نیز بدون ترس و هراس به باب میل آنها رفتار کرده و به نوعی تبلیغ کنند.

موجودیت این افکار افراطی از جمله عوامل مهم حضور مهاجمین و حمله آنها بر نهادی می شود که نیروهای امنیتی در دروازه های آن به صورت مداوم حضور دارند.

چندی پیش حفیظ منصور، عضو مجلس نمایندگان گفته بود که درون‌ مایهٔ مضمون «ثقافت اسلامی» در دانشکده شرعیات، تروریست تربیه می ‌کند و خشونت را گسترش می ‌دهد.

با این حساب اگر از داخل دانشگاه با مهاجمین همکاری نشده باشد، چطور امکان دارد به راحتی آنها به هدف شان برسند؟

و اینکه آیا شناسایی عاملین و معرفی آنها به مردم از سوی نهادهای امنیتی صورت می گیرد؟ آیا این حمله به مانند حملات دیگر از جمله حمله بر مراکز آموزشی «موعود» و «کوثر دانش» و دانشگاه امریکایی افغانستان واضح نخواهد شد؟

و سوال های دیگری که ممکن است بی پاسخ بمانند.