اطلاعات تازه از عطا محمد نور - خبر گزاری خاور میانه

اختصاصی خبرگزاری خاورمیانه / میز انتخابات – حوزه شمال

همزمان با فرا رسیدنِ انتخاباتِ ریاست جمهوری، صف‌بندی‌ها و زد و بندهای سیاسی در میان چهره‌های مطرح کشور نیز در حال شکل‌گیری است. گفته می‌شود که تا هنوز چهار محور انتخاباتی شکل گرفته و هر کدام تلاش دارند تا این صف‌ها فشرده‌تر گردد و فهرستِ نامزدان انتخابات ریاست جمهوری کوتاه‌تر و مختصرتر. محورهایی انتخاباتی که تا هنوز شکل گرفته عبارتند از :

۱ – تیم زلمی خلیل‌زاد و جلالی

۲ – تیم شورای همکاری احزاب

۳ – تیم ارگ

۴ – محوریت بلخ.

انتخاباتِ ریاست جمهوری، در سال آینده برگزار خواهد شد، اما یک چیزی که تا هنوز بی‌پاسخ باقی مانده این است که احزاب سیاسی و شخصیت‌های مطرح در این سرزمین بر سر چه چیزی رقابت می‌کنند؟ آیا همان‌طوری که از نامش پیدا است رقابت‌ها بر سر کرسی ریاست جمهوری است؟ آیا قانوناً رسیدن به ریاست جمهوری حق هر شهروندی این سرزمین است؟

اگر بخواهیم پاسخ این پرسش‌ها را از لابلای قانون اساسی کشور استنتاج کنیم، باید گفت که نامزدان اقوام مختلف می‌توانند در این انتخابات بر سر کرسی ریاست جمهوری رقابت ‌کنند. رقابت بر سر تصاحب کرسی ریاست جمهوری را قانون اساسی افغانستان حق همه شهروندان کشور که شرایط مندرج در آن قانون را دارا باشند دانسته و بر آن مهر تأیید گذاشته است. اما اشکال در آن جا است که قانون اساسی نانوشته‌ای ما چنین حقی را برای همه‌ی شهروندان کشور قایل نمی‌باشد.

باید اعتراف کرد توافقات نانوشته‌ای که از اجلاس بن بدین‌سو نافذ می‌باشد در تناقض با این امر قرار داشته و حاکی از استقرار نظام سیاسی نوعِ لبنان در این سرزمین می‌باشد.

وقتی که من نظام سیاسی نوعِ لبنان می‌گویم، منظورم نظامی است که کرسی‌های دولتی براساس سهمیه‌بندی قومی توزیع گردیده و هر قومی، کرسی ویژه‌ای خود را دارد. گفته می‌شود در لبنان، کرسی ریاست‌جمهوری برای مسیحیان، ریاست پارلمان برای اهل تشیع و نخست وزیری برای اهل تسنن اختصاص داده شده‌است. متأسفانه باید گفت در افغانستان نیز از هنگام کنفرانس بن تا امروز چنین الگوی عملاً بر مردم تحمیل شده و براساس یک توافق نانوشته‌شده، کرسی‌های دولتی سهمیه‌بندی قومی گردیده‌است.

گفته می‌شود بر اساس این سهمیه‌بندی توافق گردیده است که رییس جمهور همواره پشتون، و معاون نخست آن تاجیک و معاون دوم او هزاره باشد.

این سهمیه‌بندی، درست از زمانی چهره‌اش را نمایان کرد که در همان کنفرانس، عبدالستار سیرت ۱۲ رأی گرفته و حامد کرزی دو رأی، اما با آن‌هم به دلیل عدم تعلقش به قوم پشتون نتوانست به ریاست اداره موقت برسد.

بنابراین، باید گفت که انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان برای همه اقوام نه، بل برای قوم ویژه می‌باشد. این انتخابات در حقیقت، صحنه‌ای رقابت میان نامزدان قوم پشتون بوده و نامزدان اقوام دیگر هم هر کدام بر سر سهمیه‌ای شان با همدیگر رقابت می‌کنند: تاجیکان برای به دست آوردن معاونیت نخست و هزاره‌ها برای معاونیت دوم.

جالب این‌که تا هنوز کدام تلاشی هم از سوی دیگر حلقات، به استثنایی حلقه بلخ، برای براندازی این سنت و بازگشت به قانون اساسی صورت نگرفته و بل همه با سکوت شان اظهار رضایت هم کرده اند.

اما در این میان همه ای تلاش حلقه بلخ به رهبری استاد عطامحمد نور بر این است تا این سنت تبعیض آمیز شکسته شود. عطامحمد نور در خصوص برایم گفت: یکی از اهداف مبارزات من شکستن این سنت تبعیض‌آمیزی می‌باشد که ریاست جمهوری را حق اختصاصی قوم ویژه می‌داند. او گفت حتا من این مامول را در دور پیشین انتخابات ریاست جمهوری نیز تعقیب می‌کردم. او در خصوص حمایتِ خود از نامزدی دکتر عبدالله عبدالله، رهبر ایتلاف ملی، در انتخابات پیشین ریاست جمهوری گفت: اگرچه در آن زمان هیئت متشکل از سران دولتی نزدم آمدند و چک سفید و وعده‌ چند وزارت‌خانه را نیز برایم تقدیم کردند، اما من تنها به خاطر شکستنِ سنت تبعیض‌آمیز سلطه‌ قومی، تصمیم گرفتم تا از دکتر عبدالله حمایت کنم.

او گفت: من برای هیئت ارگ گفتم: من نه به کرسی دولتی ضرورت دارم و نه هم به پول. بل می‌خواهم پول‌های فروانی از مالکیت شخصی خود نیز هزینه کنم تا عبدالله برنده گردد.

او گفت: متأسفانه در میان اقوام ستمدیده این سرزمین ذهنیت بردگیِ ایجاد شده است که می‌گویند: «شوله‌ات را بخور و پرده‌ات را بکن»، اما من می‌خواستم با حمایت از عبدالله این ذهنیت فرو بپاشد و همه احساس بکنند که شهروند این سرزمین اند و حق تصاحب کرسی ریاست جمهوری را دارند.

او در مورد نامزدی خود گفت: هنوز در این مورد مشغول رأیزنی بوده و تصمیم نهایی خود را نگرفته است. او بیان داشت: هنوز نامزدی به دلیل تقاضاهای گسترده‌ مردم، برایش به عنوان یک گزینه جدی مطرح می‌باشد.

نویسنده : عبدالشهید ثاقب