آخرین «یلدای» قرن - خبر گزاری خاور میانه

شب آخر فصل پائیز به نام شب «یلدا» یا «چله» یاد می شود که و بر اساس علم نجوم، بلندترین شب سال یاد می شود.

کشورهای فارسی زبان از این شب تجلیل کرده و آن را زنده نگه می دارند.

این شب آئین های متفاوتی دارد، از خوانش کتاب و اشعار حافظ شیرازی گرفته تا قصه های بزرگان که از قدیم ها صحبت می کنند.

در این شب، همه در خانه بزرگان شان جمع شده و با خوردن میوه های متفاوت، میوه های خشک، چای، کیک و کلچه تلاش می کنند تا بلندترین شب سال را بیدار بمانند.

شب زنده داری در شب «یلدا» سالهاست که در افغانستان نیز انجام می شود.

میوه ویژه این شب در کشور و در تجمات مردم ما، «انار» است که ولایت قندهار در آن شهره جهانی دارد، جوانان نیز با بازی های گروهی و فکاهی گفتن از این شب تجلیل می کنند.

زنان خانواده نیز انار را دانه کرده و در ظرف های مخصوص می اندازند تا در کنار دیگر میوه ها، از مهمانان پذیرایی کنند.

بزرگان و ریش سفیدان که بیشتر پدر کلان ها هستند هم با گفتن داستان های قدیم کوشش می کنند تا جوانان، کودکان و مهمانان را مصروف بسازند.

برخی دیگر نیز با پختن غذاهای متنوع و به نوعی «هوسانه» در تلاش برای تجلیل بهتر از این شب هستند.

شب «چِله» شاید برای دقایقی از دیگر شب ها طولانی تر باشد؛ اما بهانه ای است برای گردهم آمدن و یکجا شدن کسانی که شاید مدت ها همدیگر را ندیده اند.