۱۵ میلیارد دیگر برای حیف و میل کردن!!

افغانستان و رهبران حکومت وحدت ملی موفق شدند تا در نشست بروکسل وعده کمک ۱۵ اعشاریه ۲ میلیارد دالری را از جامعه جهانی بگیرد.

این امر و گرفتن این وعده، خود نوعی موفقیت برای حکومتی است که تلاش ها برای شعارها و برنامه های ارائه کرده اش، چندان رضایت بخش نیست.

این کمک در حالی که جان کری، وزیر امور خارجه امریکا به صراحت اعلام کرد که شرایط و برنامه های حکومت وحدت ملی شکننده است، یک موفقیت به حساب می آید.

در عین حال، در این که بین رهبران حکومت وحدت ملی و دیگر اراکین بلندرتبه دولت نیز مشکلات و اختلافاتی وجود دارد، بر هیچکس پوشیده نیست.

در اینکه هم اکنون شماری از ولایت های کشور درگیر جنگ و در بین آتش و دود هستند؛ نیز شکی نیست و حتی مقام های بلندرتبه دولت هم به آن اذهان دارند.

همچنین در اینکه با فساد مبارزه جدی نشده و هنوزهم افراد آغشته به فساد در رتبه های دولتی حضور دارند هم بر همگان روشن است و پرونده های بزرگ فساد تا هنوز ورق نخورده و در کنجی باقی مانده است.

از سوی دیگر در اینکه در طول سالهای گذشته نیز کمک های زیادی به افغانستان صورت گرفته و پول های زیادی به کشور سرازیر شده است و این پولها و کمک ها هیچ تغییری در زنده گی مردم عادی کشور نیاورده است، نیز شکی نیست؛ هرچند ناگفته نماند که برای یک عده ای اندک، این پولها راهی برای چاق شدن و فربه شدن بود که تغییری ۱۸۰ درجه ای در زنده گی شان وارد کرده است.

همگان معتقدند که فساد، عدم مدیریت کارا و لازم، حضور افراد ناشایست در پست های بلند دولتی، عدم رسیده گی به کارمندان پایین رتبه و حضور بی شمار افرادی تحت نام مشاور و کارمندان با صلاحیت بالا از جمله عواملی بوده که پول های سرازیر شده گذشته حیف و میل شده و به درستی مصرف نشود.

حالا نیز جامعه جهانی کمک های بیشمار و سیل آسایی برای افغانستان در نظر گرفت.

اول سوال این است که چرا جامعه جهانی که از کارکردهای ناموفق و نامناسب حکومت وحدت ملی با خبر بود؛ چرا بازهم کمکی در حد میلیارد دالری را به افغانستان اختصاص داد؟

اگر خود جامعه جهانی در فساد افغانستان دخیل و آغشته نباشد، چرا این همه کمک در حالی صورت گرفته که مبارزه با فساد هیچ موفقیتی به دنبال نداشته است.

هرچند که بارها گفته شده کشورهای کمک کننده، کمکهایشان را به موسساتی اختصاص می دهند که از سوی همان کشور اداره می شوند و برنامه های انکشافی در افغانستان دارند.

به هر حال، اگر حکومت برنامه مناسبی برای مصرف این کمک هنگفت داشته باشد، خوب است؛ اما اگر به مانند گذشته تنها عده ای اندک به جاه، مقام، خانه و کاشانه برسد، این همه کمک هم سودی به حال مردم ندارد.

مصرف و اختصاص این پول در بخش های مورد نیاز مردم، ملت را مطمئن می سازد که در این کمک ها و برنامه های حکومت دخیل هستند؛ اما عدم مدیریت و مصرف آن در بخش هایی که تا حال مصرف شده در کنار اینکه هیچ موثریتی نخواهد داشت، زمینه فساد را گسترده تر از حال خواهد کرد.

این امر مدیریت لازم را می خواهد و حل اختلافات داخلی بین رهبران و دیگر اراکین دولتی از جمله پیش نیازهای این مدیریت است.

نشود که این پول در تقسیمات ۵۰ به ۵۰ رهبران نادیده گرفته شده و حکومت بعدی دیگر توان جلب هیچ کمکی از سوی جامعه جهانی را به دلیل کارنامه ناموفق حکومت فعلی نداشته باشد.

اگر اختلافات داخلی رهبران حل نشود، باید منتظر حیف و میل شدن ۱۵ اعشاریه ۲ میلیارد دالر کمک تازه جامعه جهانی باشیم و مردم همچنان در آرزوی تغییر در زنده گی شان باقی خواهند ماند.

نشود از این پول برای راضی نگهداشتن گلبدین حکمتیار و مصارف در نظر گرفته شده برای وی مصرف شود و مردم همچنان دور از صحنه باقی بمانند و قربانی دهنده گان اول باشند.

به حکومت باید گفت که مصرف این پول به مدیریتی نیاز دارد که تا حال از آنها دیده نشده و به زمانی نیاز دارد که تا حال موجود نبوده و نباید زمان را برای حل اختلافات داخلی هدر داد، باید از وقت برای مصرف بهینه این کمک استفاده شود.

در پایان نیز باید گفت که تعهدات جدید در بروکسل، نشان می دهد که هرسال و هر دوره، کمک های مالی جهانی کاهش می یابد و رهبران حکومت باید متوجه باشند که با همین وضعیت، تا چند سال دیگر شاید هیچ پول خارجی به افغانستان داده نشود و این امر می رساند که باید به دنبال خودکفایی باشیم از کمک فعلی در این راستا استفاده شود.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *