کوته بینی و کوته فکری «رحمانی» در گام های ابتدایی

میررحمان رحمانی بعد از جنجال های زیاد به ریاست مجلس نمایندگان رسید؛ اما گویا برای این کار کوچک بود و «کوته بین» به نظر می رسید که حتی در نشست های ابتدایی نیز نتوانست از الفاظ کوچه و بازاری استفاده نکند.

همه صحبت ها و گمانه زنی ها از ریاست رحمانی بر مجلس نمایندگان بر مردم و نماینده های مجلس روشن است که از چه طریقی به ریاست رسید و برای این امر تا چه اندازه مصرف کرد.

پول های هنگفت رحمانی در روزهای انتخاب ریاست مجلس و بعد از آن برای تعیین هیئت اداری در قدم اول مشکل نمایندگانی را حل کرد که شاید با آن پولها، معاش گرفته شده از مجلس را به صورت کامل ذخیره کنند.

هرچند که در ابتدای حضور رحمانی در ریاست مجلس، شماری از کارشناسان و نمایندگان معتقد بودند وی برای این کرسی مناسب نیست؛ اما در دومین نشست رسمی مجلس گفته ها تحقق یافت.

آقای رحمانی در این نشست بعد از حضور مقام های امنیتی و درخواست برای سری ساختن مجلس، با صحبت های رمضان بشردوست، نماینده مردم کابل روبرو شد.

بشردوست گفت «کسانی امروز در مجلس حاضر شدند و قرار است صحبت کنند که دست خودشان در خون مردم آغشته است و در جنگ دست دارد.»

اما رئیس مجلس با یک لفظ کوچه و بازاری به بشردوست گفت «جُل و پوستک» را افشا کنم؛ این الفاظ تنها در کوچه و بازار افغانستان به ویژه در ولایت های شمالی کشور استفاده می شود و گویا جناب رحمانی فراموش کرده بود که نباید این الفاظ را در مجلس نمایندگان استفاده کند.

در عین حال، وی بشردوست را به «جاسوسی» برای یک کشور خاص متهم کرد؛ آقای رحمانی نباید فراموش کند که اتهام به یک عضو مجلس به این سادگی قابل گذشت نیست و باید اسناد روشن ارائه شود.

آقای رحمانی باید بداند که یک رئیس مجلس به عنوان شخصی که در راس نهاد «قانونگذار» قرار دارد، نمی تواند به راحتی کسی را متهم به جاسوسی کند، در حالی که هنوز مشخص نیست پول هایی که به دست آمده از کدام راه است.

وی باید بداند که پول های به دست آمده از پروژه های امریکایی او را به قارون افغانستان تبدیل نکرده است و اگر رفت و آمد هر شخص با نهاد مشخص از یک کشور خارجی به عنوان «جاسوس» مطرح شود؛ پس باید وضاحت داده شود که اخذ دالرهای هنگفت و انتقال امکانات لوژستیکی و ادوات جنگی امریکا در سراسر کشور، برای نیروهای خارجی چه معنی ای می تواند داشته باشد؟

باید گفت که هر قومی و هر مردمی آدم های خوب و بد را در کنار هم دارند؛ اما باید احتیاط کنیم و هوشیار باشیم که ضعف یا قوت یک آدم را بر تمامی یک ملت یا یک قوم یا یک مردم تعمیم نبخشیم.

در پارلمان‌ هم هیئت اداری در خدمت مجلس است و رئیس مجلس قبل از هر چیز و هر مقامی سخنگوی مجلس است. اتهام وارد کردن بر رمضان بشردوست به نام جاسوس ایران نه تنها اشتباه است که یک کار بسیار نادرست و ناسنجیده در مجلس نماینده گان است.

بخش عمده ای از مردم و کارشناسان از جمله لطیف پدرام می گوید که «بشردوست هر چه و هر که باشد، جاسوس ایران نیست».

در عین حال، رمضان بشردوست در صحبت با خبرگزاری خاورمیانه گفت «برای من افتخار است، این اولین بار نیست، رحیم وردک، بسم الله محمدی و در حال حاضر رحمانی گفتند که خائن و یا جاسوس هستم، جز افراد نادر در تاریخ افغانستان هستم که این تهمت ها به وی زده می شود، به گاندی و چگوارا هم زده می شد، نشان می دهد که در راه حق روان هستم، از روزی می ترسم که این افراد از من تعریف کنند.»

به باور وی، رئیس مجلس به عنوان سخنگوی مجلس است و هیچگونه اظهار نظر نمی تواند و حق هیچ موضع گیری ندارد و تنها می تواند تصامیم را اعلام می کند.

بشردوست معتقد است که رحمانی به عنوان رئیس مجلس، «الف» از حقوق و علوم سیاسی در جیگرش نیست و کرسی مجلس باید در اختیار یک قانون دان باشد.

این نماینده مردم کابل تاکید کرد که رحمانی هیچگونه رای پاک ندارد، همه دنیا می دانند که رحمانی و تمام آنها با هزاران دالر به چوکی رسیدند، به شمار زیادی از نماینده ها پول توزیع شد، همه بر اساس پول و قوم تصمیم گرفته شد، فساد واضح و روشن در مجلس وجود دارد.

به هر حال، ادعای جاسوسی بالای عضو مجلس از جانب رئیس این نهاد یک جرم سنگین است که باید از مجرای قانونی تعقیب شود، اگر رمضان بشردوست جاسوس ایران و یا هر کشوری دیگر است باید به سزای عملش برسد و اگر میر رحمان رحمانی دروغ می گوید باید جوابگوی اظهاراتش باشد.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *