کلید صلح افغانستان کجاست؟

«صلح» کلمه ای که حالا برای مردم افغانستان بارها بازگو می شود و برای رسیدن به آن، هرکس به هر طریقی تلاش می کند تا آن را یا برای مردم هدیه دهد یا به نفع خود امتیازگیری کند.

از سالها به این طرف، این آرزو (صلح) گم شده و مردم در حسرت آن به سر برده و بانیان آن نیز زیر چتر صلح، قربانی دادند و طرفهایشان قربانی گرفتند.

پیش از این صلح یک آرزو بود؛ اما به تازگی تبدیل به «کلید» شده است که همه گان از آن یاد می کنند؛ اما کسی آن را پیدا نمی کند تا قفل را باز کند.

زلمی خلیلزاد، سفیر پیشین امریکا و نماینده تازه و ویژه وزارت امور خارجه امریکا برای صلح افغانستان بعد از چهار دوره گفتگو با طالبان مسلح که آخرین دور آن هفته گذشته و برای شش روز به طول انجامید، اظهار داشته است که «کلید صلح در کابل و در دست افغانهاست.»

وی در نشست خبری در سفارت امریکا در کابل اظهار داشته است که اکنون کلید صلح در دست خود افغان‌هاست و آنان باید تمامی اختلافات شان را برای توافق صلح کنار بگذارند.

اما این اظهارات خلیلزاد با واکنش شماری نیز روبرو شده است و گفته اند که کلید صلح در «راولپندی» پاکستان است.

امرالله صالح، رئیس پیشین امنیت ملی افغانستان گفته است «شنیدم که گفته شد کلید صلح در کابل است. متاسفانه این یک ارزیابی بسیار سطحی است.»

به گفته وی، اراده و آرزوی صلح در شریان های وجود هر فرد این وطن است؛ ولی کلید صلح در «راولپندی» است نه در کابل.

صالح افزود که کابل برای صلح نیت قوی و اراده داشته و دارد؛ اما بارها و بارها این اراده مردم افغانستان برباد رفته است، زیرا در لحظه های حساس بجای اتفاق و دور اندیشی از هم پاشیده ایم و قربانی دام های بزرگ دیگران شده ایم.

به باور رئیس پیشین امنیت ملی تصریح کرد «اگر بپذیریم که کلید صلح در کابل است یعنی اینکه آغازگر توطیه ها و دسیسه ها ما بوده ایم نه دشمن و نه بیگانه. اگر بپذیریم که کلید صلح در کابل است معنایش این است که اسلام آباد و دستگاه سبوتاژ ضد افغانستان را در آن کشور برائت میدهیم و گناهان ناکرده را به شانه های این ملت مظلوم می اندازیم. اگر بپذیریم که کلید صلح در کابل است همان روایت قدیمی حیله گران را می پذیریم که میگفتند ما در عقب این فاجعه نیستیم بلکه مشکل در خود افغان هاست. اگر بپذیریم که کلید صلح در کابل است معنایش این است که ده ها هزار فرزند این خاک در تجاوز کشته شدند نه در دفاع. اگر بپذیریم که کلید صلح در کابل است معنایش این است که مانع صلح ما استیم و ازین کلید کار نمیگیریم و تاحال گذاشته ایم که صلح پس درهای توطئه و دسیسه های ما قفل و بسته بماند».

اما با تمام این تفاسیر و اهدای این همه قربانی، مشخص نیست که کلید صلح در کجاست؟ اگر در پاکستان (راولپندی) باشد که دستیابی به آن دور از ذهن می رسد؛ اما اگر در کابل باشد، چطور باید از آن استفاده کرد؟

هرچند که ممکن است این کلید در جیب خود امریکا باشد که برای منافع خود آن را گم انداخته و بحثی برای مذاکره ایجاد می کند.

نباید فراموش کرد که صلحِ‌ افغانستان کلیدِ واحد ندارد که به گفته صالح در راولپندی باشد یا هم به گفته خلیلزاد در کابل.

شاید این موضوع دیگر برای مردم مهم نباشد و تکراری شده باشد که کلید صلح در پاکستان باشد؛ اما این کشور همیشه آنرا گم انداخته و صلح همچنان به عنوان آروز باقی بماند.

مهم این است که طرف های دخیل در بحران و جنگ افغانستان؛ صلح‌ را در هرجایی که هست، به جای تداوم جنگ روی دست گیرند و به رضایت و خواست مردم آن را عملی سازند.

باید دید که کلید صلح از کجا پیدا می شود و آیا از آن برای باز کردن «قفل» استفاده می شود یا بازهم در حد لفاظی و امتیازگیری باقی می ماند؟