کشاورزان افغانستان بر سر دوراهی، کوکنار یا کشت حلال؟؟

افغانستان یک کشور وابسته به زراعت و یا یک کشور زراعتی است که محصولات این بخش نسبت به دیگر بخش ها بیشتر بوده و شمار بیشتری از باشنده گان کشور را مصروف ساخته است.

میوه های عالی و درجه اول از هر نوع آن به مانند تربوز، خربوزه، انار، آلو، انگور، زردآلو امثال آنها در بخش های عمده ای از کشور تولید می شود.

به خاطر همین زراعتی بودن نیز روسای جمهور و مقام های عالی رتبه دولتی همیشه به آن توجه ویژه داشتند یا اینکه در حد شعار نسبت به حمایت از زراعت واکنش های جدی نشان دادند.

اما برخلاف همه شعارها، هیچ اقدام عملی روی دست گرفته نشد؛ یا اقدام هایی که انجام شد بسنده نبود و بخش های عمده ای زراعت بدلیل عدم حمایت از بین رفت و دهاقین و کشاورزان برخلاف انتظار ضرر کردند.

خربوزه، تربوز، انار و انگور تولید شده افغانستان یکی از بهترین محصولات در سطح منطقه است؛ اما تا حال حمایت از آنها به اندازه لازم صورت نگرفته است.

نمونه بارز عدم حمایت در روزهای اخیر دیده شده است؛ جایی که کشاورزان ولایت فراه حتی فکرش را  هم نمی کردند که با وعده های داده شده رئیس جمهور، هر کیلو تربوز را «یک افغانی» بفروشند.

با تمام شعارهای داده شده رئیس جمهور و مقام های عالی رتبه دولتی، قیمت تولیدات زراعتی داخلی در این روزها به شدت کاهش پیدا کرده است و این مسئله نگرانی‌ های زیادی در میان مردم ایجاد کرده است.

کشاورز، دهقان و باغداری که با تمام مصارف سرسام آور بدون حمایت و با پرداخت مالیه یک سال را زحمت کشیده و تلاش کرده است، حالا باید تولیدش را «رایگان» به فروش برساند یا و هم بگذارد که «فاسد» شده و از بین برود.

این قیمت های تولیدات در فراه است:

یک کیلو بادنجان سیاه ۱ افغانی، یک کیلو بادنجان رومی ۳ افغانی، یک کیلو بامیه ۳ افغانی، یک کیلو بادرنگ ۱.۵ افغانی و یک کیلو تربوز ۱ افغانی.

با این حساب، درک اوضاع کشاورزان ولایت فراه سخت است، سخت تر از آنکه حتی تصورش نیز به ذهن نمی گنجد.

این کشاورزان برای پُر کردن شکم خانواده شان و به دست آوردن مصارف مکتب و خانه شان با هزاران امید، تمام دار و ندارشان را صرف خرید بذر کرده و بر روی زمین پاشیدند تا باشد که لقمه نانی به دست آید؛ اما …

اما در کنار عشر طالبان، حق ولسوال و مسلح غیر مسئول، حالا باید تولیداتش را با زحمت برداشت کرده و کیلویی «یک افغانی» به فروش برساند.

با این حساب، کشاورز فراه برای تهیه مصارف و خوراک زمستان چه باید بکند در حالی که برای رسیده گی و حل مشکلات همین کشاورزان، وزیرانی در حکومت هستند که فامیلشان در خارج با بهترین امکانات زنده گی می کنند و خودشان زیر «ایرکندیشن» و با معاش پنجصد تا ششصد هزار افغانی روز را شب می کنند.

«فراه» در غرب افغانستان به نام باغ محصولات کشاورزی شهرت پیدا کرده و در چند سال گذشته منطقه اصلی تولید محصولات کشاورزی بوده است؛ اما تاجر افغانستانی نتوانسته و یا نخواسته محصولات دیگر ولایت ها را به کابل انتقال دهد و همچنان تربوز «پاکستانی» یکی از پرفروش ترین محصولات با هزینه کیلویی ۱۵ افغانی است.

مشکل اساسی این است که بخش عمده‌ ای از میوه و سبزیجات موجود در شهرهای بزرگ افغانستان تولید داخلی نبوده و در کنار آن، خودشان نیز سردخانه ها و امکانات لازم را در اختیار ندارند و همین موارد کشاورزان ولایت های دیگر را بر سر دوراهی می گذارد.

بگذریم از اینکه سیاست ‌های غلط گمرکی دولت باعث شده تا سرمایه ‌گذاران کشور از سیستم دمپینگ (پایین آوردن قیمت محصول وارداتی توسط صادر کننده برای ضربه زدن به تولید داخلی) کشورهای همسایه به شدت ضربه دیده ‌اند؛ اما باید یادآور شویم که یکی از راه های موجود در دوراهی کشاورزان، تولید کوکنار است.

با اینکه دولت افغانستان و وزارت زراعت تا حال تلاش های زیادی برای جایگزین کردن کشت کوکنار کرده اند؛ اما بی ‌توجهی به تولیدات داخلی، به ویژه محصولات زراعتی، یک بار دیگر کشاورزان را مجبور می کند تا برای جبران خسارت، به کشت های غیرقانونی روی بیاورند.

هرچند که در روزهای اخیر کمپاین حمایت از تولیدات داخلی در صفحات اجتماعی راه اندازی شده؛ اما این بسنده نبوده و دولت و مسوولان درجه اول باید راه های اساسی را در پیش گیرند و دست از شعار بردارند.

 

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *