کتابخانه هندی یا جنگ امریکایی؟؟؟

بعد از حادثه یازدهم سپتمبر سال ۲۰۰۱ در امریکا، کشورهای مختلفی در قالب ناتو و آیساف به افغانستان لشکرکشی کردند تا القاعده و طالبان را از بین ببرند.

این کشورها در حالی که موفق نشدند افغانستان را آرام بسازند، زمینه ساز فعالیت گسترده تر طالبان در کشور شدند و بعد از گذشت ۱۸ سال، هنوز هم ناآرامی و جنگ از مردم کشور قربانی می گیرد.

در عین حال که در این ۱۸ سال حضور نظامی کشورهای بیشماری به صورت قانونی و با اجازه سازمان ملل در افغانستان تجربه شدند، کشورهای دیگر نیز به سرمایه گذاری در بخش های مورد علاقه پرداختند.

یکی از این کشورها که بیشتر در بخش های زیربنایی سرمایه گذاری کرده و پروژه های عام المنفعه مهمی در کشور افتتاح کرد، هندوستان است.

هند بیشتر از ۳ میلیارد دالر به افغانستان کمک کرده است و دهلی جدید پس از سرنگونی طالبان نقش مهمی در پیشرفت افغانستان داشته است و بازده این همکاری بهبودِ نسبی سطح زند‌گی مردم است.

ساخت تعمیر جدید شورای ملی، ساخت و اعمار بند برق سلما در هرات، ساخت جاده ۲۲۰ کیلومتری، ساختن سدهای مختلف برای استفاده دهقانان، آموزش بیشتر از چهار هزار و ۵۰۰ دانشجوی افغان در هند است، ۱/۳ میلیون تُن گندم و شفاخانه ‌۴۰۰ بستر برای کودکان از جمله کارهای هند در افغانستان است.

اما به تازه گی دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده امریکا در جریان نشست هیئت دولت، نارندرا مودی، نخست ‌وزیر هند را آشکارا به سخره گرفت.

او با اشاره به تامین هزینۀ ساخت یک کتابخانه در افغانستان از سوی هند، این سوال را مطرح کرد که آیا این کتابخانه در کشوری که دچار جنگ است قابل استفاده خواهد بود؟ او خطاب به خبرنگاران گفت: «فکر می ‌کنم که هند باید در آنچه در افغانستان می ‌گذرد، درگیر شود.»

ترامپ افزود: «آقای مودی پیوسته می ‌گوید که یک کتابخانه در افغانستان ساخته است. در پاسخ باید گفت آه، تشکر برای این کتابخانه. اما من نمی‌ دانم این کتابخانه در افغانستان به درد چه کسی می ‌خورد».

هرچند که ترامپ به صورت مشخص این کتابخانه را معرفی نکرده است؛ اما نباید فراموش کرد که فعالیت و کارکرد امریکا در افغانستان به اساس حس جنگ طلبی، قدرت خواهی و جنگ ستیزی بنا نهاده شد.

واشنگتن و رهبران آن همواره گفته اند که جنگ تنها راه حل آرامش در افغانستان است و باید مخالفان مسلح را با جنگ از بین برد و با زور به پای میز مذاکره کشاند.

راه حلی که مصارف هنگفت به همراه داشت؛ اما نتیجه ای محسوس برای مردم نداشت و تنها اهداف امریکا برای نگه داشتن جنگ در افغانستان و استفاده از این کشور برای حیاط خلوت قدرت طلبی و جلوگیری از نفوذ ناامنی به کشور خود و دیگر کشورهای همسو را تامین کرد.

با توجه به اینکه در اواخر سال ۲۰۱۸ امریکا و رهبران آن در یک چرخش بی سابقه، بر پیدا کردن راه حل سیاسی برای مشکلات افغانستان تاکید کردند؛ باید پرسید که در جریان ۱۸ سال گذشته «کتابخانه هند» بیشتر برای مردم افغانستان منفعت داشت یا «جنگ امریکا»؟

جنگی که شمار زیادی شهید، زخمی، معلول، معیوب، بی خانمان، بیوه و یتیم به جای گذاشت بهتر است یا کتابخانه ای که اگر هم کسی برای کتاب خواندن به آن مراجعه نکند، جان کسی را هم نمی گیرد؟

نباید فراموش کنیم که مردم افغانستان کمتر به کتاب خوانی علاقه دارند؛ اما همین کتابخانه حداقل نمی تواند برای هیچ شهروند کشور ضرر جانی برساند؛ اما حملات هوایی و عملیات شبانه و روزانه که بارها اشتباهاتی در آنها دیده شده، حداقل جان شماری را گرفته است.

پس کتابخانه هندی با هزینه کم و بدون گرفتن جان و مال بهتر از جنگی است که بیشتر از پیش زمینه ساز ناامنی در کشور است و برای ریختن خون، پول خرج می کند.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *