چطور اسرائیل به قطعنامه ها پشت پا می زند؟

رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۸ در فلسطین و سرزمین های اشغالی اعلام موجودیت کرد و از همان ابتدا به دنبال نفوذ و اشغال بیشتر برآمد.

اقدامات و کارکردهای غیرمسوولانه و خارج از عرف دیپلوماتیک اسرائیل از ابتدا واکنش کشورهای اسلامی و بعضا شورای امنیت سازمان ملل متحد را به دنبال داشته است.

از همان ابتدا به طور متوسط هر سال حداقل یک یا دو قطعنامه و یا بیانیه علیه این رژیم در شورای امنیت و یا مجمع عمومی سازمان ملل متحد، به تصویب رسیده است.

در حالی که صهیونیست ها به پشت گرمی و حمایت های امریکا و دیگر قدرت های استکباری طی ۶۰ سال اخیر از اجرای بیش از ۱۰۰ مصوبه و قطعنامه سازمان ملل متحد، سرباز زده و به اراده و خواست اکثریت ملل جهان، بی اعتنایی کرده اند.

نفوذ حامیان اسرائیل در سازمان ملل متحد و اعطای حق ناعادلانه وتو به ۵ کشور جهان، اصلی ترین عامل در بی نتیجه ماندن بسیاری از مصوبات سازمان ملل و به خصوص علیه رژیم صهیونیستی است.

در عین حال، نبودن ضمانت اجرایی برای مصوبات شورای امنیت سازمان ملل متحد، سالهاست که به بسیاری از این مصوبات جنبه تشریفاتی و نمایشی داده است.

قعطنامه های مهم

در میان قطعنامه های به بایگانی رفته شورای امنیت علیه جنایت آفرینی ها و توسعه طلبی های اسرائیل، برخی از آنها بسیار زبانزد است.

قطعنامه ۱۰۱ شورای امنیت در سال ۱۹۵۳ علیه کشتار مردم قریه قبیه (Qabiah) صادر شد.

در این حمله که به رهبری آریل شارون صورت گرفت، بیش از ۱۰۰ زن و کودک کشته و زخمی شدند.

قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت در حالی در سال ۱۹۶۷ به تصویب رسید که ارتش رژیم صهیونیستی در ماه جون این سال با اشغال کرانه باختری رود اردن، نوار غزه، بیت المقدس شرقی، صحرای سینا و ارتفاعات جولان، اراضی اشغال کرده خود را وسعت داده بود.

بر اساس این قطعنامه، شورای امنیت خواستار عقب نشینی ارتش اسرائیل از اراضی عربی شد؛ اما امریکا عملاً از اجرای این قطعنامه جلوگیری کرده و آن را وتو کرد.

در سال ۱۹۶۸ رژیم صهیونیستی با دخل و تصرف در بیت المقدس شرقی، آغاز به مصادره منازل و مزارع فلسطینی ها و تغییر چهره شهر نمود؛ آغاز گسترده اجرای طرح شهرکسازی در بیت المقدس شرقی در سال ۱۹۶۸ به صدور قطعنامه ۲۶۷ در محکومیت اقدامات اسرائیل منجر شد.

در سال ۱۹۷۳ شورای امنیت بار دیگر رژیم صهیونیستی را برای اشغال اراضی عربی محکوم کرد و دوباره خواستار خروج ارتش اسرائیل از این اراضی شد.

در سال ۱۹۷۸، ارتش رژیم صهیونیستی به جنوب لبنان حمله کرد و با اشغال صدها کیلومتر مربع از خاک لبنان تا مرز رودخانه لیطانی پیشروی نمود. در این هنگام شورای امنیت طی جلسه ای اضطراری، قطعنامه تاریخی ۴۲۵ این شورا را به تصویب رساند.

بر اساس این قطعنامه، اسرائیل؛ ملزم به خروج از جنوب اشغالی لبنان شد.

اوج دخل و تصرف رژیم صهیونیستی در اراضی اشغالی

در سال ۱۹۷۹، شورای امنیت، شهرکسازی اسرائیل در اراضی عربی را محکوم کرد و خواستار پایبندی آن به معاهده چهارم جنوا شد که خواستار احترام به حقوق مردم تحت اشغال توسط اشغالگر شده است.

در سالهای ۱۹۸۷ و ۱۹۸۸ نیز شورای امنیت با صدور قطعنامه های ۶۰۵، ۶۰۷ و ۶۰۸ اسرائیل را به دلیل نقض مکرر حقوق مردم فلسطین، عدم رعایت کنوانسیون چهارم جنوا، اخراج فلسطینی ها و رعایت نکردن حقوق ملت فلسطین و مصوبات شورای امنیت سازمان ملل متحد، محکوم کرد.

در فاصله سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸، بسیاری از قطعنامه های شورای امنیت علیه رژیم صهیونیستی وتو شد.

نمونه بارز این قعطنامه های وتو شده، جلوگیری از محکومیت اسرائیل در احداث دیوار نژاد پرستانه حائل در سال ۲۰۰۲ میلادی در شورای امنیت است.

پروژه احداث دیوار حائل توسط آریل شارون نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی ارائه شد و با آغاز احداث این دیوار رژیم صهیونیستی شروع به مصادره زمین ها و مزارع فلسطینی ها در کرانه باختری رود اردن نمود.

سازمان ملل در این هنگام به درخواست کشورهای عرب عضو این سازمان تشکیل جلسه داد و با ارائه پیش نویس قطعنامه ای خواستار محکومیت رژیم صهیونیستی شد؛ اما حامیان اسرائیل با وتوی این پیش نویس مانع از محکوم نمودن اسرائیل حتی به صورت لفظی شدند.

حتی حکم دیوان لاهه در محکومت اسرائیل در ساخت دیوار حائل، آرشیف شده است.

اما اکنون در هزاره سوم میلادی و در قرن بیست و یکم، جهان شاهد فجیع ترین جنایتی است که همه روزه بر ملت فلسطین در نوار غزه حاکم است.

شورای امنیت در ۶ ماه که غزه تحت محاصره بود حتی نتوانسته است، با صدور بیانیه ای، اسرائیل را به دلیل کشتار جمعی مردم فلسطین محکوم کند.

در اوائل فوریه امسال ( ۲۰۰۸) شورای امنیت، پیش نویس قطعنامه محکومیت اسرائیل را درباره جنایاتش در غزه آرشیف کرد و به وتوی حامیان اسرائیل در این خصوص تن داد.

پشت پا زدن به قطعنامه ها؛ اما افشای ماهیت اصلی در جهان

در این میان هر چند قطعنامه تاریخی سال ۱۹۷۵موسوم به قطعنامه ۳۳۷۹ مجمع عمومی که صهیونیسم را مترادف نژاد پرستی می داند با تلاش امریکا در اواخر دهه ۱۹۹۰، از تاریخ سازمان ملل به ظاهر پاک شد؛ اما صدور دهها قطعنامه در سازمان ملل متحد علیه اسرائیل، به روشنی بیانگر ماهیت رژیمی است که با اشغال پدید آمده است و با کشتار، نقض حقوق بشر و جنایات جنگی به حیات خود ادامه داده است.

شکست در جنگ ۳۳ روزه

قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل به منظور پایان جنگ سی و سه روزه صادر شد.

کابینه لبنان که دو عضو از حزب الله لبنان نیز در آن حضور داشتند، این قطعنامه را در ۱۲ اگست ۲۰۰۶ تصویب کرد.

سید حسن نصرالله ، دبیر کل حزب الله، بار دیگر گفت از زمانی که تجاوز اسرائیل به شهرنشینان پایان یابد، موشک ‌باران شهرک‌ های شمال فلسطین اشغالی نیز پایان خواهد پذیرفت.

۱۳ اگست ۲۰۰۶ کابینه رژیم صهیونیستی با ۲۴ رای موافق و یک رای ممتنع این قطعنامه را تصویب کرد و آتش ‌بس ساعت ۸ صبح ۱۴ اگست ۲۰۰۶ آغاز شد.