پایه های «لرزان» شورای عالی صلح لرزان تر شد

شورای عالی صلح که با حضور بیش از ۵۰ عضو و مصارف هنگفت که به واحد پول افغانی نمی توان به راحتی ارقام آن را نوشت، از سال ها به این سو برای تامین صلح ایجاد شد.

از ابتدای ایجاد شورای عالی صلح با حضور ریش سفیدان، متنفذین و رهبران جهادی انتظارات مبنی بر این بود که شاید راهی برای صلح باز شود؛ اما گویا این انتظارات به مانند دیگر انتظارت مردم تنها در حد «آرزو» است.

شاید هدف دولت مردان گذشته و فعلی از برحال بودن شورای عالی صلح، امتیاز دادن به شماری از ریش سفیدان «دورمانده» از قدرت بود و تمام کارهای مربوط به صلح نیز از دریچه خود حکومت پیش برده می شد.

به هر حال این شورا همچنان فعال است و همچنان مصارف هنگفت دالری برای آن در نظر گرفته شده و اعضای آن نیز بدون کدام دغدغه خاطری، به انتظار رسیدن زمان معاش گرفتن هستند (البته انتظار اعضای شورای عالی صلح به تحقق می پیوند، برخلاف انتظارات مردم افغانستان).

حال با گذشت بیش از یک سال از فعالیت دوباره، شورای عالی صلح با تغییر رئیس و حضور پیرسید احمد گیلانی در راس و کریم خلیلی به عنوان معاون ارشد، به یک باره و در عرض چند روز دو حادثه و رویداد مهم را به تجربه گرفت.

اول اینکه کریم خلیلی به عنوان یک وزنه سنگین در شورا از وظیفه استعفا داده و گفت که دیگر در نشست های این شورا اشتراک نمی کند و دوم درگذشت پیر سید احمد گیلانی.

شورای بیکاره و ناکام عالی صلح حالا با از دست دادن دو وزنه سنگین و نسبتا قابل اعتبارش، در حال از دست دادن اندک اعتبارش نیز است و شاید برای مدتی که سرنوشت آن مشخص شود، بی اعتبار نیز شود.

این بی اعتباری به این دلیل گفته می شود که کریم خلیل در سخنانش تاکید کرده بود که این شورا در روند صلح هیچ دستاوردی نداشته و اقدام قابل ملاحظه ای نکرده است.

خلیلی اظهار داشت که حکومت پیشین و کنونی افغانستان در بخش صلح دستاوردی نداشته‌ اند و راهکارهای صلح افغانستان نیاز جدی به بازنگری دارند.

به گفته وی، روند فعلی صلح و کارکرد شورای عالی صلح بی ‌نتیجه است و حکومت فعلی متاسفانه هیچ موفقیتی در تامین صلح نداشته است.

زمانی که این گفته ها از سوی معاون ارشد شورای عالی صلح گفته می شود و از سویی هم عبدالحکیم مجاهد، دیگر عضو شورای عالی صلح طالبان مسلح را «فرشته گان روی زمین» می خواند، بر ناکامی این شورا و مصرفی بودن آن مهر صحه گذاشته می شود.

پس بهتر است که دولت به گفته سناتوران و اعضای شورای ملی گوش کند و مصرف هنگفت در بخش صلح را برای نیروهای امنیتی در نظر بگیرند تا آنها با جانفشانی هایشان بهتر و با قدرت تر در راه تامین صلح کار کنند.

این گفته زمانی تائید می شود که نیروهای امنیتی با قبولی تمام مشکلات، در سرما و گرما؛ سنگر را رها نکرده و مشکلات را نادیده گرفته و به فکر نگهبانی از کشور هستند؛ پس زمانی که امکانات آنها بیشتر شده و توجه دولت به آنها بیشتر از پیش معطوف شود، نتیجه به دست آمده، بهتر از این خواهد بود.

به هر حال، از دست دادن پیر سید احمد گیلانی و استعفا (عدم حضور در نشست ها) کریم خلیلی می تواند پایه های شورای عالی صلح را بیش از پیش لرزان کند و اعتبار آن را زیر سوال ببرد.

هرچند که تا حال نیز طالبان مسلح و یا هر گروه مخالف دولت برای گفتگوهای صلح به صورت مستقیم با دولت افغانستان سروکار داشت و هیچ گروه عمده و موثری به صورت مستقیم با شورای عالی صلح در تماس نبود.

شاید تنها موردی که این شورا نزدیک بود با «پیام آور» صلح دیدار کرده و به صورت مستقیم گفتگو کند، به زمان استاد برهان الدین ربانی، رئیس فقید شورای عالی صلح بر می گردد که پیام آور صلح در یک اقدام بدون پیش بینی مواد همراه خود را در خانه آقای ربانی انفجار داد که در نتیجه برهان الدین ربانی، قربانی «صلح» شد و این اقدام هیچ نتیجه به دنبال نداشت.

پس بودن یا نبودن شورای عالی صلح، تغییری در روند صلح افغانستان نخواهد داشت؛ هرچند که نبودش بخش عمده ای مصارف را کاهش خواهد داد؛ در حالی که دولت در مورد سرنوشت این شورا باید تصمیم بگیرد که با رئیس جدید فعالیت کند یا اینکه حذف شود!!