پاسخ دولت به مردم در قبال صلح چیست؟

دولت جمهوری اسلامی افغانستان بعد از چانه زنی های زیاد تصمیم گرفت تا روند صلح را بیشتر از گذشته جدی بگیرد و به همین منظور، رئیس جمهور بارها با رهبران سیاسی و نماینده گان مردم نشست داشت.

نشست مسکو که برگزار شد، دولت در قبال آن موضع گرفت و هیچ نماینده رسمی به آن اعزام نکرد و بعد از نشست، رئیس جمهور تصمیم گرفت تا جرگه مشورتی را برگزار کند.

قبل از برگزاری جرگه، لیست ۲۵۰ نفری دولت برای نشست دوحه مورد قبول دولت قطر قرار نگرفت و بعد از اینکه طالبان و قطر اعلام کردند که باید به اساس خواست آنها افراد در نشست شرکت کنند، این نشست لغو شد.

اما تصمیم دولت برای جرگه هرچند که مصارف عمده و زیادی داشت، جدی بود و رئیس جمهور هم اصرار به برگزاری آن داشت؛ اما جرگه این بار از سوی سیاسیون مورد تحریم قرار گرفت.

سیاسیون و رهبران سیاسی و جهادی کشور یکی پس از دیگری جرگه را تحریم کردند و رئیس اجرائیه نیز که جزئی از بدنه حکومت بود، گفت که به دلیل عدم هماهنگی با وی، در لویه جرگه اشتراک نمی کند.

برخلاف انتظار، آماده گی ها برای برگزاری جرگه گرفته شد و حتی اعلام گردید که بدون حضور رهبران سیاسی هم، جرگه برگزار می شود و به همین منظور، دولت اعلام کرد که کابل، پایتخت کشور برای برگزاری جرگه از تاریخ ۷ الی ۱۳ثور رخصت شد.

برای تامین امنیت جرگه به هیچ موتر باربری و تجاری اجازه تردد و ورود به کابل داده نمی شد و دوکانداران هم اجازه نداشتند موترهای باربری را انتقال داده و مواد اولیه را در اختیار شهروندان قرار دهند.

آمار برای خسارات مالی جرگه از سوی مسوولان ادارات اقتصاد و صنعتی، زیاد گفته شد و در کنار آن نزدیک به ۵ میلیون دالر صرف برگزاری جرگه ای شد که به دلیل عدم تعیین هیئت اداری در روز اول، یک روز هم تمدید شد.

یک کودک به دلیل راه بندی ها جرگه جان باخت و در پایان هم اعلام شد که باید آتش بس با طالبان هرچه زودتر انجام شود و از سوی دیگر از طالبان مسلح خواسته شد که با دولت گفتگو کرده و آتش بس کند.

این آتش بس در ماه رمضان بیشتر تاکید شد و محمد اشرف غنی، رئیس جمهور هم اعلام کرد که برای «حُسن نیت» در ماه رمضان، ۱۷۵ زندانی طالب را از زندان رها می کند.

اما طالبان تنها بعد از گذشت چند ساعتی از اعلام قطعنامه لویه جرگه، اعلام کردند که به عملیات نظامی شان ادامه می دهند و «چون عملیات آنها نوعی جهاد است، ثواب آن در ماه مبارک رمضان بیشتر است.»

پیام طالبان مسلح به معنی نادیده گرفتن لویه جرگه بود و دقیقا شب آغاز ماه مبارک رمضان بر فرماندهی پولیس بغلان حمله کرده و شماری از نیروهای امنیتی و غیرنظامیان را کشته و زخمی ساختند.

در فراه و بادغیس و برخی از ولایت های دیگر نیز همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان، تلفات نیروهای امنیتی بیشتر شد و چهار روز از ختم جرگه، بخشی از کابل مورد هدف حملات انتحاری و درگیری قرار گرفت.

این حملات بر موسسه «کونترپارت» صورت گرفت و طالبان مسلح بلافاصله بعد از حملات بغلان و کابل اعلام کردند که این حملات را افراد آنها انجام داده اند.

حال سوال این است که چرا جرگه ای با آنهمه مصرف و توقف در کارهای دولتی و خصوصی برگزار شد و چرا اگر طالبان به قناعت نداشتند، اصرار در برگزاری آن بود؟

در عین حال دولت باید جوابگو باشد که هنوز هم برای «حُسن نیت» تصمیم به رهایی زندانیانی طالب که خودشان اعلام کرده اند در ماه مبارک رمضان جهادشان ثواب بیشتر کسب می کند، دارد؟

آیا می شود در جاده یک طرفه روان بود و مردم هر روز قربانی بدهند؟ اگر صلح می شود، باید طرف مقابل هم چراغ سبزی نشان بدهد.

پاسخ به سوالات مردم به ویژه با توجه به اتفاقات اخیر، حق مسلم مردم است.