وقتی که سرود ملی برای کسی اهمیت ندارد...

سرود ملی هر کشور نشان از ناگفته ها و داشته های آن ملت است که در قالب شعر در آمده و در مراسم مهم ملی و منطقوی طنین انداز می شود.

رهبران کشورها، سرود ملی را به خاطر اهمیت آن به کمیته مشخص با حضور نخبگان ادبیات و شعر واگذار می کند تا شامل همه داشته های کشور باشد.

در کشورهایی مانند افغانستان که اقوام گوناگونی دارد، سرود ملی دربردارنده تمام هویت مردم کشور است، به مانند سرود ملی افغانستان که تمام اقوام را شامل است.

سرود ملی از آن جهت ملی است که باید ملت با آن آشنا بوده و در مراسم های ملی و منطقوی همراه با نوازده ها، خواننده و یا هم «موزیک پلیرها»، اشتراک کننده آن کشور باید سرود را زمزمه کنند.

اما این نکته در افغانستان به شکل معکوس است، در برنامه های ملی و منطقوی و مسابقات ورزشی، سرود ملی تنها از لوداسپیکرها شنیده می شود و اشتراک کننده گان نیز تنها به رسم احترام، به پا می خیزند.

در مراسم ملی و منطقوی که سرود ملی از لوداسپیکرها نشر می شود به ندرت فردی را می توان یافت که سرود ملی را زمزمه کند و همراه با صدای بلندگو، سرود را بخواند.

در افغانستان تنها بعد از ختم سرود ملی همه در «کف زدن» های بعد از سرود شریک هستند و گویا آهنگی ناموزون و نامونوس را شنیده اند، برعکس آنچه یک موسیقی که بارها از سوی مردم شنیده شود، ناخودآگاه در ذهنشان نقش می گیرد؛ سرود ملی تا حال نتوانسته در ذهن اکثر مردم، حتی رهبران جای بگیرد و هیچ همراهی با بلندگوها نمی شود.

این ناآشنایی با سرود ملی ناشی از بی تفاوتی مردم، رهبران و مقام های حکومتی با این آهنگ غرورآفرین است، در مکاتب نیز به ندرت دیده می شود که دانش آموزان سرود ملی را به خوانش بگیرند.

به همین دلیل، در مراسمی که روز گذشته در شهر چاریکار، مرکز ولایت پروان به مناسب افتتاح فدراسیون ورزشی مبارزات آزاد برگزار شد، سرود ملی حکومت مجاهدین نشر شده و همه گان به دلیل ناآشنایی با سرود ملی کشور، برای آهنگ نشر شده (سرود حکومت مجاهدین) به پا خاسته و بعد از ختم آن، کف زدند و نشستند.

بعد از ختم این مراسم و با پافشاری رسانه ها، مسوولان برگزاری این برنامه متوجه شدند که اشتباهی در نشر سرود ملی رخداده است و اگر رسانه ها نمی بودند، شاید هیچکسی متوجه این اشتباه بزرگ نمی شد.

والی پروان گفت که این اشتباه یک اشتباه تخنیکی بوده و دیگر تکرار نمی شود، مسوول برگزاری مسابقات نیز اظهار داشت :«چون در لپ تاب مان سرود فعلی را نداشتیم، سرود زمان مجاهدین نشر شد.»

این گفته ها اگر به دقت شنیده و توجه شود، خود «عذری بدتر از گناه» است.

به همین منظور دولتمردان در ابتدا خودشان و بعد از آن از طریق برنامه های آموزشی به ملت بفهماند که این سرود برای آنها اهمیت دارد و باید داشته باشد؛ زمانی که رهبران دولت خودشان سرود ملی را زمزمه نمی کنند، مردم نیز به آن بی تفاوت می شوند.

باید به شکلی سرود ملی اهمیت داده شود که دیگر از تکرار رویداد چاریکار جلوگیری شود؛ باید رهبران و مردم آنقدر با سرود ملی آشنا باشند و این آهنگ برای آنها اهمیت داشته باشد که به محض پخش آهنگ دیگر، در برابر آن واکنش نشان دهند و مسوولان را متوجه اشتباهشان در زمان ارتکاب آن بسازند.

باید سرود ملی افغانستان برای رهبران و مردم این کشور به اندازه دیگر سرودهای ملی کشورها برای ملت شان، با اهمیت شود و همه آنرا با یک صدا زمزمه کنند تا به وضوح، اتحاد و وحدت ملی ثابت شود.