ورزش پیام آور صلح یا ترس و وحشت؟؟

قهرمانی تیم ملی کرکت افغانستان در مسابقات پنجاه آوره با تیم ملی زیمبابوه، با ترس و وحشت برای مردم پایتخت همراه بود.

گویا قرار است تا مردم ما در صورت هرگونه خبر خوشی نیز آرام نباشند و باید زنده گی و شب و روز را با ترس و وحشت سپری کنند و به مردم افغانستان خوشی و آرامش نیامده است.

ورزشکاران و ملی پوشان کشور در مسابقات جهانی و بین المللی تمام تلاش خود را می کنند که مردم را خوش بسازند و خوشی را برای کشور به ارمغان بیاورند؛ اما بی خبر از این هستند که مردم کشور ظرفیت این خوشی ها را ندارند.

دیروز (۱۶جدی) تیم ملی کرکت افغانستان که از چهار بازی گذشته دو پیروزی و دو شکست به دست آورده بود، در دیدار پنجم و نهایی به مصاف زیمبابوه رفت.

این بازی تا نیمه های شب ادامه یافت و در حدود ساعت یازده شب به پایان رسید که تیم ملی کرکت کشور در آورهای پایانی موفق به شکست تاریخی زیمبابوه شد.

اکثر مردم و به ویژه کهنسالان و کودکان در خواب ناز بودند که بازی به پایان رسید و به یک باره از سراسر پایتخت صدای شلیک به گوش رسید.

مردم سراسر کابل را وحشت فراگرفت و به دلیل اینکه حملات تهاجمی مخالفان در کشور در این اواخر کم نبوده است، مردم پایتخت از هراس بازهم این گونه حملات از خواب پریده و وجودشان را هراس فرا گرفته بود.

از نواحی مختلف کابل در صفحات اجتماعی خبر از شلیک بود و همه با هراس می پرسیدند که صدای این شلیک ها بخاطر چه است و شماری نیز به عاملین این کار لعن و نفرین می فرستادند.

بعد از مدتی که همه از خواب پریده، کودکان را گریه فراگرفته، مریضان را به شدت بیماری کشانده و شماری را نیز با حمله های قلبی روبرو ساخته، معلوم شد که این شلیک ها از سوی شماری از مردم بخاطر شادی بابت قهرمانی تیم ملی کرکت بوده است.

در تمام کشورهای دنیا تیم های ملی و باشگاهی قهرمان می شوند؛ اما در هیچ کدام از آنها این قهرمانی و خوشی باعث ایجاد ترس و وحشت در بین مردم شان نمی شود.

اما در افغانستان که سالها جنگ و خونریزی را شاهد بوده و در این روزگار نیز آرامی را کمتر به چشم می بیند؛ فرهنگ قهرمان پروری و قهرمان تشویقی گویا وجود ندارد و خوشی ها هم باید با ترس و هراس تجلیل شوند.

در بسیاری از شب ها و روزهای دیگر، کابلیان از ترس و هراس انفجار و انتحار آرامش نداشتند و دیشب هم بخاطر قهرمانی در یک مسابقه ورزشی بین المللی.

این رویکردها از سوی دیگر نشان می دهد که شمار زیادی از مردم در کابل مسلح هستند و هیچ کنترولی بر توزیع سلاح در کشور نیست و تمام گفته های حکومت مردان برای تامین امنیت، بادی در هواست که هیچ اثری ندارد.

با این حال، شمار زیادی از شهروندان در کشور از مقام های حکومت خواستند تا جلوی توزیع بی بند و بار سلاح در کشور و افراد مسلح غیرمسوول را بگیرند و اگر این کار صورت نمی گیرد، از ورزشکاران و ملی پوشان خواستند تا دیگر در مسابقات بین المللی هیچ کوششی برای قهرمانی و کسب مقام نکنند.

این در حالی است که اوایل هفته روان، وزارت امور داخله شلیک های شادیانه بعد از قهرمانی تیم ملی فوتبال و کرکت را ممنوع کرده و ادعا داشت که با متخلفین برخورد جدی نیز صورت خواهد گرفت.

حال باید منتظر بود و دید که وزارت امور داخله با متخلفین برخورد جدی می کند یا بازهم یکی از نوشته های روی یخ و در آفتاب گذاشته حکومت افغانستان را شاهد خواهیم بود.

در پایان به همین افرادی که شلیک های شادیانه کرده و ترس و وحشت را به مردم کابل تحفه دادند، باید گفت که نگذارید از قهرمانی های ورزشکاران کشور جلوگیری شود و بگذارید که ورزش بازهم پیام آور «صلح» باشند نه پیام آور «ترس» و «وحشت».