نیاز داری بردار، نیاز نداری بگذار... دیواری که دیگر مهربان نیست

این شعاری بود که جمعی از فعالان جامعه مدنی با ایجاد دیوارهای مهربانی، به فکر کمک برای نیازمندان بودند؛ به مانند دیگر کشورهای جهان.

این کار با استقبال خوب شهروندان در شماری از کلان شهرهای کشور همراه شد و دیوارها نیز با رسامی های اجتماعی رنگین شده بود.

فعالان مدنی نیز در کنار این دیوارها، عکس های سلفی گرفته و آن را در صفحات اجتماعی به اشتراک می گذاشتند که گویا این دیوار می تواند مهربانی را در بین مردم افغانستان تقویت کند.

مردمی که شاید بوی دود و باروت، فرصت مهربانی کردن را از آنها گرفته و تنها در این کشور به دنبال زنده ماندن بودند.

برای ایجاد این دیوارها، فعالان مدنی از سوی شماری از نهادها حمایت شده و مصارفی نیز متقبل شدند تا باشد که نیازمندی از این دیوار مستفید شود.

اما در کشوری که بیشتر مردم آن زیر خط فقر زنده گی می کند و سرمایه داران نیز از ترس اختطاف، کشته و یا مجروح شدن؛ اجازه گشت و گذار با خیال آرام در شهر را ندارد؛ دیوار مهربانی، چندان هم مهربان نبود.

سرمایه داران و متمولین کشور با موترهای زره و به دور از چشم مردم عادی در شهر گشت و گذار کرده و به خرید می آیند و می ترسند که لباس های اضافی خود را به دیوار مهربانی آویزان کند تا پوششی برای نیازمندی باشد.

این سرمایه داران شاید فرصت رفتن به مناطقی که دیوار مهربانی در آن ایجاد شده را نداشته باشند و یا هم در این مناطق زنده گی نکنند.

پس با این حساب و زمانی که دارا و متمولی حاضر نباشد و یا نتواند وسایل و لباس های اضافی خود را به دیوار مهربانی آویزان کند، چطور این دیوار می تواند دیوار مهربانی باشد.

این دیوارها، حالا تنها نامی از آنها باقی مانده و در کمتر از شش ماه به یک دیوار عادی با این تفاوت که روی آن کمی رنگ و روغن دیده می شود، تبدیل شده است.

شعار دیگر دیوار مهربانی این بود :«شاید اضافه تو، کمبود کسی باشد»؛ اما وضعیت فعلی دیوار مهربانی نشان می دهد که شاید کسی «اضافه» ای برای دیگرا ندارد.

اما در افغانستان به مانند تمام برنامه های طولانی مدت و بی نتیجه، دیوار مهربانی نیز نتیجه ای در پی نداشت و حالا تنها نامی از آن باقی مانده و منفعتی که فعالان مدنی از این پروژه به دست آوردند.

دوستانی که این کار را در کابل و دیگر ولایات کرده اند بهتر بود تا اول فرهنگ مهربانی، کمک، همنوع دوستی و احساس انسان دوستی را ترویج میکردند، بعد از آن دیواری به نام «مهربانی» ایجاد می کردند؛ شاید با ریشه سازی همنوع دوستی، نیازی به دیوار مهربانی احساس نمی شد.