میراث امریکا برای کشورهایی که به آن حمله کرد

شاید سخت باور شود؛ اما واقعیت دارد که امریکا تنها کشوری است که در شمار زیادی از کشورهای دیگر نیروی نظامی دارد و در بیشتر این کشورها نیز تصمیم گیرنده است.

حضور سربازان امریکایی در کشورها، یکی از پیش شرط ‌های نانوشته واشنگتن برای حمایت سیاسی و اقتصادی از دولت ‌ها است.

جاپان با نزدیک به ۴۰ هزار نیرو، آلمان با بیش از ۳۴ هزار و سپس کوریای جنوبی نزدیک به ۲۸ هزار نیرو، بیشترین میزان سربازان امریکایی را در خود جای داده ‌اند.

این سه کشور به عنوان مراکز عمده تمرکز نیروها در اروپای غربی، شرق آسیا و جنوب غرب آسیا (خاورمیانه) است.

اما در کنار این کشورها، امریکا در بسیاری از کشورها به بهانه های مختلف حضور نظامی یافت و به نوعی جنگ را در میدان این کشورها متمرکز کرد.

افغانستان، عراق، سوریه، یمن، برخی از کشورهای دیگر عربی و به تازه گی تصمیم برای حضور در ونزوئلا و مداخله در امور داخلی این کشور از جمله تلاش های امریکا برای حضور نظامی است.

اما نکته بارز این است که واشنگتن با پیروی از جنگ و مصارف نظامی، در تلاش است تا به هر شکل ممکن از حضور تروریسم در داخل کشور خودش و دیگر حامیان بین المللی اش جلوگیری کند.

مصارف هنگفت در جنگ عراق، افغانستان، سوریه و یمن گواه بارز این مدعا است که با تمام مصارف انجام شده، هنوز هم جنگ و ناامنی دامن مردم این کشورها را گرفته است.

در بسیاری از کشورهایی که امریکا حضور نظامی داشته، امورات داخلی بدون اجازه وی انجام نمی شود و یکی از پیش شرط ‌های نانوشته واشنگتن برای حمایت سیاسی و اقتصادی از دولت ‌ها است.

آنچه مبرهن است و از بیرون به چشم می ‌خورد، کشورهایی است که در ائتلاف سیاسی با واشنگتن هستند و هر یک شاید احساس می کنند در بازی جهانی مشارکت داده شده‌ اند و مقامات آنها از این بابت خرسندند و آن را نوعی عزت برای کشور خود در سطح بین‌ المللی می‌ دانند؛ اما کاملاً قابل فهم است که امریکا به هیچ کس اعتماد نمی‌ کند و با هیچ کس ائتلاف ندارد به جز نظامیانش.

سیاست واشنگتن نیز که به صورت نرم پیش می رود به شکلی است که نباید ناامنی از این کشورها رخت بسته و برود؛ بلکه باید هرازگاهی به اشکال دیگر رونما گردد.

از بین بردن صدام حسین در عراق و بن لادن و طالبان در افغانستان بهانه هایی بود برای حضور امریکا در این کشورها که هم اکنون و با گذشت نزدیک به ۲۰ سال، جنگ همچنان دوام دارد و گستره ناامنی پهن تر از گذشته شده است.

با مشاهده رویدادها در کشورهایی که امریکا حضور نظامی در آن دارد، می توان به وضاحت پی برد که این کشورها میدان جنگی است برای «فراغ بال» امریکا از حضور تروریسم در کشورش.

تنها میراث بجا مانده از حضور نظامی امریکا در کشورها، «ناامنی» و گسترش «فساد» است که نمونه های بارز آن در عراق و افغانستان دیده می شود.

از سویی هم شکست در سوریه باعث شده تا واشنگتن و سیاست مداران آن به فکر کوچ دادن «داعش» به سمت افغانستان و عراق باشد و بعد از داغتر شدن «تنور» گفتگوهای صلح با طالبان، اهرم دیگری به نام داعش دامنگیر مردمان این کشورها باشد.

و راهی باشد برای دوام حضور امریکا در این کشورها که با استفاده از آن به اهداف شخصی اش برسد که در راه رسیدن به آن، هیچ چیز حتی «خون» انسان ارزشی ندارد و باید قربانیان اصلی نیز مردم کشورهایی باشد که مرکز ثقل اهداف واشنگتن است.