مُصلحِ مُسَلَح!!
پیوستن حزب اسلامی به پروسه صلح؛ از سوی رهبران حکومت وحدت ملی یک دستاورد بزرگ به حساب میآمد و انتظار میرفت که این روند یک گام بزرگ و عمده در راه تامین صلح باشد.
هرچند که از حضور گلبدین حکمتیار، رهبر حزب اسلامی در کابل یک هفته میگذرد و این حضور با همراهی شمار زیادی از افراد مسلح همراه بود؛ اما تا هنوز اقدام جدی برای صلح نشده است.
در کنار اینکه این انتظار برآورده نشده است، حضور شمار زیادی از نیروهای مسلح با لباسهای شخصی و حمل سلاحهای ثقیله از سوی افراد حزب اسلامی، نگرانی پایتختنشینان را به همراه داشته است.
از سویی هم به تازهگی سخنگوی حزب اسلامی گلبدین حکمتیار گفته است که نظامیان این حزب جنگافزارهای دست داشتهشان را به زمین نخواهند گذاشت.
قریبالرحمان سعید تاکید کرده است که از این سلاحها بر علیه دولت نیز استفاده نمیشود.
دلیل سخنگوی حزب اسلامی برای مسلح بودن نظامیان حزب اسلامی و حمل سلاح از سوی آنها، عدم تضمین برای تامین امنیت این نظامیان بوده و گفته است که آنان برای حفظ جانشان باید مسلح باشند.
از سویی هم حزب اسلامی از حضور شماری از اعضایشان در ادارات دولتی خبر میدهد.
با این حال، بخش عمدهای از زندانیان حزب اسلامی بر اساس توافقنامه صلح با حکومت، از زندانهای کشور رها شدند.
خواستهای حزب اسلامی بر اساس توافقنامه در حال پیش رفتن است؛ اما معلوم نیست که این حزب در حالی که از تامین امنیت اعضایش مطمئن نیست، چطور حاضر به امضای توافقنامه شده است؟
نشود که این حزب به دنبال امتیازگیری بوده و تنها خواسته تا با امضای توافقنامه به گونه رسمی داخل کشور شوند و حالا برای تحقق اهدافشان از این توافقنامه عدول کند.
حزب و یا گروهی که به صلح میپیوندد یعنی شرایط کشور را پذیرفته و با توجه به شرایط پیوستنش به این روند، میبایست موارد توافقنامه را نیز رعایت کند.
در توافقنامه صلح با حزب اسلامی از رهایی زندانیان حزب اسلامی از زندانهای کشور، خروج نام گلبدین حکمتیار از لیست سیاه سازمان ملل، دست کشیدن اعضای مسلح حزب اسلامی از نبرد با دولت و نیروهای امنیتی و بخش دیگری از موارد بود.
از این بخش اکثر موارد مربوط به دولت عملی شده؛ اما عدم عملی شدن بخشهای مربوط به حزب اسلامی میتواند نگرانیها را بیشتر بسازد.
نگرانی از جنگطلبیهای حزب اسلامی و تلاش این حزب برای نگهداشتن شمار زیادی از افراد مسلح با جنگافزارهای مختلف، با گفتههای اخیر مقامهای این حزب میتواند، پابرجا باشد.
صلح یعنی عدم حضور جنگافزار و کنار گذاشتن تمام جنگافزارها و خلعسلاح کسانی که وابسته به هر گروهی است که به این روند میپیوندند؛ موضوعی که برای حزب اسلامی «برعکس» قرار گرفته است.
مصلحی که برای صلح میآید باید موارد مهم آن را نیز به خوبی رعایت کند، مصلحی که مسلح باشد، نمیتوان از آن انتظار تامین صلح و یا پیشرفت در روند صلح را داشت.
صلحی که از خواستههای عمده و آروزی دیرین مردم افغانستان است با اینگونه برنامههای نمایشی تحقق نمییابد و این روند تنها زمینه امتیازگیری و حضور را برای شماری از افراد و رهبران فراهم میکند.
نباید فراموش شود که قربانی تحقق صلح هم مردمی هستند که برای این خواستهشان یا بخشی از اعضای فامیلشان را از دست دادهاند و به دیار غربت فرستادهاند تا از ناامنی در امان باشند.