معارف به بالاتر از تغییر رنگ لباس نیاز دارد

حکومت افغانستان دو ماه مانده تا آغاز سال جدید تعلیمی، اعلام کرده است که لباس دختران مکاتب دولتی از رنگ سیاه به آبی و خاکستری تغییر داده شده است.

به اساس فیصله شورای وزیران، دختران در دوره ابتدایی از لباس آبی و چادر سفید استفاده و می کنند و شاگردان بالاتر از دوره ابتدایی، رنگ لباسشان خاکستری و چادرشان سفید خواهد بود.

این تصمیم برای نظم بیشتر در بین مکاتب گرفته شده و شورای وزیران اعلام کرده است که مکاتب خصوصی از این فیصله مجزا هستند و رنگ لباس شاگردان آنها بستگی به نظر خودشان دارد.

اما بالاتر از این تصمیم نظام معارف کشور با مشکلات عمده ای که دارد، نیاز جدی به موارد دیگر و مهمتر از لباس دارد.

نصاب درسی معارف کشور سر و سامان ندارد، شاگردان، مکاتب و معلمین خیالی همچنان یک دغدغه و راهی برای کسب درآمد شماری از زرومندان و متنفذین است؛ کمبود کتاب های درسی، امتیاز و معاش کم معلمین و چندین مشکل دیگر که سد راه رشد معارف کشور شده است.

این مشکلات از جمله عواملی است که باعث رشد و ظهور شمار زیادی از مکاتب خصوصی شده است تا راهی برای درآمد شماری از سرمایه گذاران باشد.

وزارت معارف، شورای وزیران و رهبری دولت باید بجای فکر کردن و وقت گذاشتن بالای تغییر رنگ لباس دختران مکاتب، به دنبال راه حل اساسی برای پیشرفت معارف باشند.

اگر کتاب درسی کم باشد، اگر مکتب تعمیر نداشته باشد، اگر معاش معلمین کم باشد و به وقت در اختیار آنها قرار نگیرد، اگر شاگردان، معلمین و مکاتب خیالی همچنان بخش عمده ای از بودجه معارف را به جیب بزند، اگر سیستم و نصاب تعلیمی با همین منوال ادامه یابد و صدها اگر دیگر؛ اما رنگ لباس دختران تغییر کند، آیا باعث رشد معارف می شود؟

دانش آموزان با هر رنگ لباسی که باشند نیاز به درس خوب، باکیفیت و در فضایی آرام دارند، هستند شمار زیادی از مکاتب که هنوزهم لابراتوار اساسی ندارند؛ اما شاگردان درس های مربوط به آن را تنها با خواندن کتاب و به صورت تئوری سپری می کنند؛ پس باید به فکر حل اساسی مشکل بود.

تغییر رنگ لباس هیچ کمکی به معلمی که خرج زنده گی را ندارد، نمی کند، تغییر رنگ لباس هیچ کمکی به شاگردی که کتاب ندارد، نمیکند؛ تغییر رنگ لباس هیچ تغییری در نصاب تعلیمی نمی آورد.

معارف کشور از ریشه نیاز به خانه تکانی دارد، همه از مشکلات آن آگاه هستند و اگر کسی آن را کتمان می کند، قصد شانه خالی کردن از مسوولیت را دارد.

معلمی که معاش خوب و به موقع داشته باشد، با فکر آرام به شاگردانی درس می دهد که برایش مهم نیست چه رنگ لباسی پوشیده اند.

با این حساب، رهبران حکومت که خود درجه دکتری دارند و به نام داکتر یاد می شوند، باید به فکر راه حل اساسی برای حل مشکلات معارف کشور داشته باشند و تغییر رنگ لباس را یک «خوش خبری» برای معارف کشور عنوان نکنند.

اینها زمانی باید خوش خبر باشند که معلم معارف دیگر مشکل نداشته باشد، شاگرد معارف در گرما و سرما بر روی زمین درس نخواند، معلم با کیفیت و با دانش در مکاتب حضور داشته باشند و چند آروزی دیگر.