عید بهانه ای برای دو دستگی جامعه

ماه رمضان، ماه مهمانی خدا، ماه رحمت و مغفرت در حال تمام شدن است و روزهای آخر آن در حال سپری شدن است.

مسلمانان جهان به ویژه مردم مسلمان افغانستان از این ماه به خوبی و خوشی تجلیل کرده و به عبادت و طاعت پروردگار می پردازند و هر کس به نوبه خود از این ماه برداشت می کند.

روزهای آخر ماه رمضان نیز برای مردم متفاوت است، برای اینکه همه به دنبال خریداری عید و برنامه ریزی برای چگونگی مهمان نوازی و استقبال از مهمانان عید هستند.

روزهای آخر به ویژه از ۲۵ام به بعد، سرک های شهرهای کشور به ویژه پایتخت رنگ و بوی دیگر می یابد؛ مردم بیشتر از روزهای دیگر در بازار دیده می شوند؛ همه به دنبال نیازمندی های خود هستند.

اما یک نکته در این روزها به خوبی دیده می شود و نوعی افسوس را به دنبال دارد.

خریداران عید به مانند روزه داران ایام ماه رمضان، با هم متفاوت هستند، شماری از مردم که بیشتر آنها از «عالی جنابان» و مقام های دولتی هستند به راحتی به دوکان های بزرگ و فروشگاه های لوکس رفته و بدون کدام دغدغه ای به خرید می پردازند.

خرید برای ثروتمندان و عالی جنابان تنها نیم ساعت را در بر می گیرد؛ چون برای آنها تفاوت نمی کند که اجناس به چه قیمتی باشند؛ مهم برای آنها خرید زیادتر از حد معمول است.

این افراد در بخش میوه های خشک و لباس به یک شکل هستند و بیشتر آنها را می توان در قسمت های گرانقیمت پایتخت پیدا کرد که هرکدام شان با محافظان خود در بازار حضور دارند.

احسان که برای خرید به شهرنو کابل آمده است به خاورمیانه گفت :«در هر عید لباس های جدید و مودل روز را می خرم و هر عید با دوستانم به شهرنو می آییم.»

وی از آمدن عید خوشحال است و می گوید که در عید می تواند به دیدن اقوام و یا تفریح به مناطق دیدنی کابل برود و از عید به خوبی تجلیل کند.

در مقابل کسانی هم هستند که برای پیدا کردن اجناس مطابق با دارایی شان، ساعت ها در دوکانها می گردند تا جنس مناسب با پول شان را پیدا کنند.

این افراد بیشتر به فکر گذرداندن روزهای عید هستند تا باشد که کمتر مصرف کرده ذخیره ای برای ادامه روزهای ماه نگه دارند.

بیشتر این افراد را در بازارهایی که قیمت اجناس و یا هم کیفیت آن پایین تر باشد و مطابق با جیب شان باشد، این افراد در خریداری عید بیشتر به فکر کلچه، نقل و چاکلیت هستند و به سمت میوه های خشک «چَکَر» هم نمی زنند؛ چون توانایی خرید آن را ندارند.

برای اکثر این افراد روزهای ماه رمضان نیز با خوراک ناچیزی سپری شده و غذای افطار و سحری آنها تفاوتی با هم نداشته است.

انور که در بازار کوته سنگی در حال گشت و گذار بود به خاورمیانه گفت :«همه اجناس قیمت شده و امکان دارد عید امسال نسبت به سال گذشته، خرید کمتری انجام دهد.»

به گفته وی، تلاش دارد تا با خرید لباس های ارزان تر برای اطفالش، عید را سپری کرده و از مهمانان نیز با کلچه و خوراکی های خانگی استقبال کند چون توان خرید کلچه و میوه خشک از بازار را ندارد.

شمار زیادی از باشنده گان کابل به مانند انور، مشکلات زیادی برای خرید عید دارند و از حکومت تقاضا می کنند که در نحوه کنترول قیم در روزهای ماه مبارک رمضان و عید تلاش بیشتر داشته باشند.

هرچند عید بهانه ای شده است برای دیدن دو دستگی در بین شهروندان کشور؛ اما دعای آن فردی که پول کافی برای خریدهای خوب نداشت، دنیایی می ارزد که می گفت :«خدایا به برکت این ماه پر برکت، صلح و آرامی را در کشورم بیاور و دیگر شهروندی را به خاطر حملات انتحاری و انفجاری از ما نگیر.»

به هر حال، حکومت باید به دنبال برنامه ای باشد که در کنار مشکلات امنیتی، مشکلات اقتصادی مردم را نیز حل کرده و راهی برای جلوگیری از دو دستگی و یا هم چند دستگی در بین شهروندان کشور پیدا کند.

هرچند که تمام بررسی ها و تحقیقات نشان می دهد که اختلاف طبقاتی در کشور زیاد بوده و بیشتر مردم کشور زیر خط فقر زنده گی می کنند که خود شرایط زنده گی و تامین نیازمندیهای ابتدایی زنده گی را سخت می سازد.