در حالی که رهبران سیاسی و حکومتی به فکر حفظ چوکی بوده و مردم با تنها در وقت نیاز (مبارزات انتخاباتی) به یاد می آورند؛ مردم به فکر حفظ جانشان هستند.

در ماه دسمبر سال گذشته میلادی، شیوع ویروس «کرونا» در شهر ووهان چین آغاز شده و نگرانی ها را برای مردم این کشور به همراه داشت.

با گذشت نزدیک به سه ماه، این ویروس در کشورهای زیادی از جهان دیده شده و شیوع یافت.

ادارات و بخش های مشخص برای مبارزه با این ویروس در کشورهای جهان فعال شده و در تلاش برای جلوگیری از تلفات و شیوع بیشتر آن تدابیر جدی روی دست گرفتند.

در چین و ایران که بالاترین رقم تلفات ویروس کرونا را داشتند، ضروریات ابتدایی از جمله «ماسک»، «دستکش» و مایع «ضدعفونی کننده» به صورت رایگان و یا هم با قیمت نازل در اختیار مردم قرار داده می شود.

مدتی طول نکشید که «کرونا» به افغانستان آمد؛ شایعه ها و خبرهای سرچوک که در افغانستان نقش مهمی دارند، هراسی در دل مردمی انداخت که در حال سپری کردن روزهای «کاهش خشونت» بودند.

دیگر «کاهش خشونت» برای مردم فراموش شده و همه به فکر تهیه ضروریات ابتدایی برای جلوگیری از ابتلا به کرونا بودند، وزارت صحت عامه اعلام کرد که یک مورد مثبت این ویروس در شهر هرات ثبت شده است.

این خبر به مانند بمبی برای سوءاستفاده کننده گان انفجار کرد و آنها برای ظلم به مردم اکثر فقیر «ره یک ساله را یک شبه» رفتند.

ماسک که پیش از این دانه ای ۲افغانی به فروش می رسید، به یک باره به ۲۰ تا ۳۰ افغانی افزایش یافت، «ماسک فیلتردار» که پیش از کرونا ۵۰ افغانی به فروش می رسید یک باره به ۵۰۰ افغانی رسید.

دیگر مواد از جمله میوه ها و سبزیجات دارای ویتامین «C» هم بی خیر از کرونا نبودند.

پیش از کرونا هر کیلو لیمو ۳۰ افغانی به فروش می رسید؛ اما یکباره و در یک شب به قیمت ۱۵۰ افغانی رسید؛ نارنج که دانه ای ۴ افغانی بود، حالا یا در بازار پیدا نمی شود و یا دانه ای ۲۰ افغانی است.

این موارد نشان می دهد که در افغانستان که سراسر ظلم در آن جریان داشته، ظلمی بالاتر از ویروس کرونا نیز این روزها مردم را آزار می دهد.

حال هیچ نهاد و ارگانی هم وجود ندارد که با این ظلم مقابله کند و به مانند همیشه، مردم هستند که باید «بسوزند» و «بسازند» درست به مانند همه مواردی که در کشور بوده است.

گویا انسانیت در کشوری به نام افغانستان با قدمتی ۵هزار ساله «مُرده» است و این همه جان فشانی برای آزاد کردن کشور از چنگ کشورهای متجاوز، تنها برای منفعت طلبی بوده است و شاید مردم برای پیدا کردن یک لقمه نان، حاضر به هر کاری هستند.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *