ستایش طعم آزار دهنده آوارگی را پر رنگ تر ساخت

خبر تکاندهنده در قریه ورامین ولایت تهران ایران، همه گان را شگفت زده ساخت و به شکلی قلب انسان را به درد آورد.

در پی مفقود شدن دختر ۶ ساله مهاجر افغانستان بنام ستایش قریشی در منطقه خیرآباد قریه ورامین ولایت تهران، روز یکشنبه ۲۲حمل خانواده وی اقدام به انتشار اطلاعیه ای مبنی بر مفقود شدن دخترشان می کنند.

پدر و مادر بی خبر از اینکه دخترشان زمانى که مصروف بازى کودکانه در سرک بود از سوی پسر همسایه شان دزدیده میشود.

پدر و مادر ستایش بعد از مدتى جستجو، پولیس را مطلع میسازند.

قاتل پسر جوان ایرانى و از خانواده های شهدا است. این قاتل زمانى که ستایش را اختطاف می کند، او را در خانه خود پنهان کرده و این دختر خردسال را مورد آزار و اذیت جنسى قرارد داده و بر او تجاوز میکند.

این پسر که از کار خود ترسیده است، سپس با ضربات چاقو ستایش را به قتل میرساند و برای اینکه جنازه وی را از بین ببرد، بالای وی تیزاب پاش داده و او را می سوزاند در صدد ناپدید ساختن جنازه از دوستان خود کمک می خواهد که این امر آگاهی پولیس را به دنبال دارد.

پولیس با ورود به خانه قاتل، جسد ستایش را پیدا کرده و قاتل را نیز بازداشت می کند.

اینکه قاتل و مقتول چه کسانی هستند، مهم نیست؛ مهم آن است که در این میان، دختری خردسال طعمه حرص یک نوجوان پسر شده است.

از جمهوری اسلامی ایران همیشه به عنوان کشوری مهاجرپذیر به ویژه برای افغانستان نام برده می شود و در این اواخر نیز روابط تهران و کابل دور تازه ای را به تجربه گرفته است.

باید گفت که جنایت جنایت است؛ فرقی نمی کند که مرتکب آن دارای چه ملیتی باشد؛ اما آنچه در این میان آزاردهنده است رویه بی تفاوتی سیاست های حاکم بر جامعه میزبان است.

هرچند اگر قضیه به گونه معکوس رخ می داد؛ یعنی قاتل هویتی غیر از ایرانی می داشت، پیامدهای جدی به دنبال می داشت؛ اما حالا انتظار می رود که این روند هرچه زودتر در قبال خون ستایش نیز معلوم شود.

این فاجعه با تمام تلخی و اندوهی که دارد و طعم آزار دهنده آوارگی را پررنگ تر می سازد؛ باید به صورت مشخص تاکید شود که حساب جانی و جنایتکار از جامعه ای که او به آن منسوب است، جداست.

در هر جامعه ای، جنایت محکوم بوده و فرد مرتکب به آن نیز مستحق مجازات است.

باید به انسان بودن جدا از تعلقات ملیتی، نژادی، فرهنگی و دینی حرمت گذاشته شود و چه بهتر که این احترام و حرمت از سوی کشوری با فرهنگ، زبان و مشترکات زیاد صورت گیرد که بر تحکیم روابط کمک شایانی می کند.

رسیده گی و ارج نهادن به خون ستایش، زمینه ساز زنده گی آرام و به دور از سیاهی برای ستایش های دیگری است که در ایران و یا دیگر کشورهای خارجی به سر می برند.

از سویی هم، مقام های افغانستان نیز باید از راه های دیپلوماتیک به دنبال جلوگیری از حق تلفی در مورد ستایش باشند و این امر را به صورت جدی پیگیری کنند.

همچنین امید می رود که قوه قضاییه و پولیس ایران این موضوع را به شدت پیگیری کرده و داغ دل خانواده ستایش را آرام کند، نشود این موضوع به مانند چند قضیه مشابه نادیده گرفته شود.

در سال ۲۰۱۴ پسر هفت ساله افغانستان به شکل فجیعی به قتل رسید؛ اما هیچ رسیده گی جدی از سوی مقام های امنیتی ایران صورت نگرفت.