زنان ورزشکار افغانستان و یک دهه و اندی ورزش

افغانستان در مواد مخدر، فساد اداری، عدم قانون پذیری، نا امنی، انتحار، انفجار و پدیده های از این دست همیشه در سرخط رویداد های رسانه های بین المللی قرار داشته و رویداد های مثبت و نیکو در این کشور کمتر اتفاق میافتند.

اما در کنار همه ای بدبختی های یک و نیم دهه گذشته فرصت نسبی خوبی برای زنان در عرصه های مختلف بخصوص در حوزه ورزش بود.

اخیرا یک نشست دو روزه ای تحت عنوان زنان و ورزش در افغانستان در کابل برگزار شد که در این فرصت صحبت های کوتاهی با شماری از مسئولان سکتور ورزشی افغانستان و برخی از خانم های ورزشکا افغانستان داشتیم.

زنان ورزشکار افغانستان در کجای راه اند؟

به گفته جان علم حسنی سرپرست ریاست تربیت بدنی و ورزش افغانستان ۵۳ فدراسیون ثبت و راجستر این ریاست است که در ۲۴ فدراسیون زنان ورزشکار عضویت دارند و در سراسر افغانستان در حدود ۱۳۰۳۰ زن ورزشکار فعالیت های ورزشی دارند که از این جمع ۸۵۳ تن آنان عضویت تیم های ملی افغانستان را دارا اند.

به قول او زنان ورزشکار افغانستان از سال ۱۳۸۲ تاکنون ۱۸۴ مدال را برای افغانستان کسب کرده و افتخارات بزرگی برای مردم و ملت شان آفریدند.

آقای حسنی افزود «در المپیک ۲۰۰۴ آتن دو خانم افغان بنام های روبینا وفریبا برای اولین بار به نمایندگی از افغانستان اشتراک کردند. خانم روبینا جلالی بار دیگر در المپیک ۲۰۰۸ بیجینگ اشتراک کرد و به جهان نشان داده که دختر افغان در جنگ تولد شده، در جنگ رشد کرده ولی به صلح و دوستی فکر میکند.»

و به همین ترتیب در المپیک ۲۰۱۲ لندن تهمینه کوهستانی به نمایندگی از زنان افغانستان اشتراک کرد. آقای حسنی مدعی است که هم اکنون در حدود ۵۸ کلپ ورزشی زنانه در شهرکابل فعالیت دارند وتمام این کلپ توسط مربی های زنانه اداره میشوند.

مسئولان ادعا میکنند که طی چهارده سال گذشته برای زنان در عرصه ورزش فرصت های فراهم شد که در تاریخ کشور بی نظیر بوده واکنون تمام تیم های ورزشی زنان از امکانات خوبی ورزشی برخوردار هستند.

آقای فهیم هاشمی رییس کمیته ملی المپیک افغانستان تساوی جنسیتی در ورزش را یکی از ماموریت های اساسی کمیته ملی المپیک خوانده گفت که زنان قهرمان ورزشکار افغانستان ثابت ساختند که این کشوراگرشهرت بدنامی در فساد اداری، مواد مخدر وجنگ دارد، نیکنامی وقهرمانی ها در ورزش که نماد صلح، بشردوستی ووحدت ملی است هم دارد.

وی از خانم های ورزشکار خواست که با تمام مشکلات مبارزه کنند وپیش بروند و قمستی از مشکلات شان که نیاز به همکاری های دولتی ونهاد ها دارد لیست کنند وبه ریاست کمیته ملی المپیک ارائه کنند تا از این طریق به مسولان ارشد دولت افغانستان رسانده شود.

او همچنان خاطر نشان ساخت که تلاش ها جریان دارند تا زنان به رهبری کمیته ملی المپیک افغانستان نیز حضور داشته باشند. آقای هاشمی گفت که هم اکنون دو تن از زنان درکرسی های ریاست ومعاونیت درکمیته ملی المپیک حضور دارند.

چالش های ورزش زنانه در افغانستان

در کشور ما سنت ها به همه چیز کارن دارد؛ از روابط اجتماعی افراد تا خواست های فردی افراد. خانم های ورزشکار نیز از این گزند بی نصیب نبوده و در حوزه ورزش با مشکلات جدی فرهنگی و عنعنوی دست کریبان بوده اند.

خانم صدیقه نورستانی رییس فدراسیون کوهنوردی و اولین بانوی کوهنورد افغانستان میگوید که در آغاز رفتن زنان به کلپ های ورزشی و کمیته ملی المپیک حتا برای برخی از ورزشکاران مرد قابل قبول نبود به آنان با دیده تحقیر آمیز نگریسته میشد. او نقش وزارت های معارف، تحصیلات عالی، دفاع و داخله را در کنار کمتیه ملی المپیک در انکشاف و بهبود ورزش زنان افغانستان مهم خوانده گفت؛ « آمدن هر دختر افغان از دورترین نقاط افغانستان این خود یک گام مثبت برای ما است. دیروز وقتی من با یکی از خانم های ورزشکار صحبت کردم گفت که آنها ۲۴ ساعت با موتر به کابل آمده اند.»

خانم مستوره آرزو رییس فدراسیون بتمنتون آسیا هنوز مقاومت های فرهنگی علیه ورزش زنانه در کشور را خطرناک خوانده دست و پاگیری برای زنان ورزشکار توصیف میکند. او همچنان از نبود مربیان مسلکی زنان برای زنان شکایت کرده میگوید « براساس اماری که در دست ما است در حدود ۱۳۳۰(۱۳۰۳۰ بربنیاد آمار ارادئه شده از ریاست تربیت بدنی) خانم مصروف فعالیت های ورزشی اند ولی در یک مورد مربی مسلکی زن وجود ندارد.»

به قول وی دختران تا اویل جوانی میتوانند نزد مربیان مسلکی مرد تمرین کنند ولی وقتی بالغ شدند براساس ارزش های سنتی جامعه اجازه رفتن نزد مربی مرد را ندارند و حتا ورزش را رها میکنند.

داکتر فرهمند رییس کمیسیون ورزش و صحت مجلس نمایندگان از سیاست های دولت در برابر ورزشکاران انتقاد کرده نبود قانون ورزش در افغانستان را یک خلا جدی خواند.

به عقیده وی نبود قانون ورزش در افغانستان بیش از هر کسی دیگر زنان ورزشکار را متاثر ساخته است.

دست آوردهای اجتماعی زنان ورزشکار

روبینا جلالی یک خانم ورزشکار و قهرمان اتلاتیک و مدال آور افغانستان میگوید که اکنون شرایط برای زنان ورزشکار به مراتب از گذشته بهتر شده است.

وی علاوه میدارد « ما اکنون در جلال اباد، قندهار، هلمند، و سایر نقاط دور دست کشور زنان ورزشکار داریم، در حالیکه در گذشته زنان ورزشکار حتا در کابل با مشکلات فرهنگی و مخالفت خانواده ها مواجه بودند.»

محمد انور جگدلک رییس اسبق کمیته ملی المپیک افغانستان میگوید که پس از فروپاشی نظام طالبانی و آغاز نظام سیاسی جدید در مسابقات بوسان در کوریای جنوبی دو خانم از افغانستان به شکل سمبولیک اشتراک کردند و فقط بیرق افغانستان را در آن مسابقات به حرکت در آوردند.

اما به عقیده او اکنون زنان افغان در حوزه ورزش منزلی را طی کرده اند که در طول تاریخ افغانستان بی نظیر بوده است.

زنان ورزشکار برای اولین بار در تاریخ افغانستان در سال ۱۳۶۲ شامل برنامه های کمیته ملی المپیک شد و پس از یک آغاز بسیار کوتاه و آغاز جنگ ها دوباره به انزا کشانده شد.

نتیجه؛

امروزه حضور زنان در تمام عرصه های ورزشی و مسابقات منطقه ای بین المللی را میتوان از دست آوردهای تقریبا یک و نیم دهه گذشته خواند و افتخار آفرینی زنان ورزشکار برای کشور در خورخوشحالی است ولی هنوز هم مشکلات فرهنگی، بیسوادی، فقر و بی توجهی مسئولان امور رنج آور و سبب عدم پیشرفت در خور ورزش زنان کشور هستند.

خبرگزاری خاورمیانه، کابل.