راه حلی که گلبدین حکمتیار ارایه کرده است

گزارش خبرگزاری خاورمیانه به نقل از مصاحبه ی گلبدین حکمتیار :

گلبدین حکمتیار طی مصاحبه اختصاصی که اخیرا با خبرگزاری صدای افغان داشته است پیرامون داغ ترین مسایل سیاسی – نظامی افغانستان اظهار نظرهایی داشته اند ؛ که در این جا قسمت های مهم و راهبردی این مصاحبه درج می گردد :

آنان که به این دولت پیوسته اند یا اصلا مجاهد نیستند و اگر قبول کنیم که در گذشته مجاهد بوده اند پس از همکاری با اشغالگران و تسلیم شدن به سلطه آنان شایسته این نام مقدس نیستند، با این کار گنه آلود گذشته شان را به هدر داده اند و آینده شان را به خطر انداخته اند.

ما هیچگاهی به فکر انحصار قدرت نبوده ایم و نیستیم. معتقدیم که جایگاه هر حزب و هر شخص در نظام آینده افغانستان باید توسط مردم تعیین شود. متأسفانه گروه های کوچ سمتی و قومی مخصوصا آنان که حامیان بیرونی دارند با این اصل موافق نیستند، سعی می ورزند از طریق سازش ها و حتی همکاری با اشغالگران جایگاه دلخواه در دولت داشته باشند، همین ها اند که اتهام وارد می کنند حزب اسلامی در پی انحصار قدرت است .

رابطه با طالبان

ما علیه طالبان نجنگیده ایم؛ بلکه طالبان با ما جنگیدند. اکنون هیچ رابطه ای با این گروه نداریم. سعی کردیم تمامی نیروهای مجاهد را در صف واحد جمع کنیم؛ ولی برخی از زعمای طالبان از چنین وحدتی بیم دارند. ترجیح می دهیم که در هیچ حکومت ائتلافی شرکت نکنیم. بهتر است احزاب سیاسی تا برگزاری انتخابات انتظار بکشند، اگر قرار باشد حکومتی موقت به توافق تمامی جناح ها تأسیس شود ترجیح می دهم این حکومت غیر ائتلافی و متشکل از شخصیت های مورد اعتماد تمامی جناح ها باشد.

قانون اساسی

مسوده قانون اساسی از سوی امریکایی ها تهیه و به کمیسیونی سپرده شد که اعضای آن از سوی سفارت امریکا انتخاب گردید و حقوق آن از حساب امریکایی ها تأدیه می شد. ما ملاحظاتی زیاد بر این قانون داریم، در عوض نسخه کامل و جامع قانون اساسی سازگار با شرایط افغانستان و مبتنی بر باورها و خواسته های ملت خود را ارائه کرده ایم.

شرکت در انتخابات

حزب اسلامی افغانستان نه تمایلی به شرکت در انتخابات امریکایی، زیر چتر هواپیماهای جنگی ناتو دارد و نه تا آزادی کشور، خاتمه اشغال، خروج کامل قوای اشغالگر، انتخابات پس از آزادی کشور و تحت اشراف حکومت موقت مورد تأیید تمامی جناح ها، تأمین وحدت ملی و تأسیس دولت صد در صد اسلامی از شعارهای اساسی اش می بود ما حتما از او حمایت می کردیم. متأسفانه چنین کسی را در گذشته نیافتیم.

طبیعی است که امریکایی ها هرگز اجازه نخواهند داد که چنین کسی وارد مبارزات انتخاباتی شود، آنها به خوبی درک می کنند که این شعارها متعلق به اکثریت مطلق جامعه افغان بوده؛ ملت مؤمن ما از کسی حمایت می کند که خواهان آزادی کشور و تأسیس حکومت منتخب اسلامی باشد.

۲۰۱۴

زعمای ایالات متحده امریکا در رابطه به خروج نیروهای شان از افغانستان، دچار دوگانگی و اختلاف اند، حزب جمهوریخواه و جنرالان جانبدار سیاست های این حزب بر عدم اخراج تمامی نیروهای این کشور تا ۲۰۱۴، داشتن ۹ پایگاه نظامی و امنیت قضایی برای سربازان مستقر در این پایگاه ها تأکید دارند، دموکرات ها خواهان خروج کامل نیروها از افغانستان اند. حکام کابل، گروه های شامل ائتلاف شمال، گروه های دیگری نیز از دوام حضور نیروهای امریکایی در افغانستان حمایت می کنند، از این بیم دارند که با خروج این نیروها تمامی امتیازاتی را از دست خواهند داد که زیر چتر سلطه امریکایی ها به دست آورده اند.

پیمان استراتژیک یعنی ادامه جنگ

پیمان استراتژیک با ایالات متحده امریکا، پیمان ادامه جنگ است به هدف تأسیس پایگاه های دائمی نظامی در افغانستان تهیه شده؛ بنا بر حساسیت موضوع آن را دو مرحله ای ساختند، بخش اول سند را در سفر دزدانه اوباما به کابل امضا کردند، امضا و اعلان بخش دوم آن را که در ادامه حضور نظامی امریکا در افغانستان مربوط است به بعد محول کردند و احتمالا در آینده قریب اعلان خواهند کرد.

تجزیه افغانستان

به آنان که در پی تجزیه افغانستان اند می گوییم: امکان تجزیه افغانستان وجود ندارد، تجزیه طلبان با مشت آهنین افغان ها مواجه خواهند شد. ان شاءالله هیچ نیرویی قادر نخواهد شد که افغان ها را از هم جدا کند و خانه مشترک شان را تجزیه نماید.
غائله تجزیه افغانستان را گروه هایی عنوان می کنند که بیگانه پرست، خائن به کشور و دشمن وحدت ملی اند. همین گروه های ذلیل و مزدور اند که تعصبات قومی و نژادی را دامن می زنند، می خواهند شمال را علیه جنوب، اقلیت ها را علیه اکثریت و شیعه را علیه سنی بجنگانند.

بحران چیست و راه حل کدام است ؟

جنگ، انتخاب افغان نبوده؛ بلکه بر آنان تحمیل شده. آیا افغان ها چاره ای جز تحمل دشواری های جنگ را داشته اند؟ مجبور بودند در برابر این جنگ تحمیلی با همه آثار منفی و تبعات مثبت آن ایستادگی کنند. کلید خاتمه جنگ در دست سردمداران واشنگتن و ناتو است، نه افغان ها.

بحران افغانستان تنها یک راه حل دارد: خروج بلاقید و شرط تمامی نیروهای خارجی، توقف مداخلات بیرونی در امور افغانستان و برگزاری انتخابات آزاد و عادلانه پس از آزادی کشور.

غرب در عقب تمامی جنگ هایی قرار دارد که در کشورهای اسلامی جریان دارد، شکست غرب در افغانستان باعث خواهد شد که توان و امکان جنگ افروزی ها را از دست دهد، و طمعی به پیام های آن نداشته باشد. هیچ کسی نمی تواند از این حقیقت انکار کند که ناتو این بزرگترین ائتلاف نظامی جهان در افغانستان شکست خورده، علل این شکست را باید در سیاست های ناکام سردمداران ناتو جستجو کرد، ناتو اسلحه پیشرفته دارد؛ ولی سرباز خوب ندارد، خواست این خلأ را با استخدام جنگجویان مزدور و اجیر پر کند، گروه هایی را استخدام کرد که در گذشته باعث رسوایی و شکست اتحاد شوروی شده بودند. کسانی را که تا دیروز و تا زمانی که در خدمت مسکو و مؤتلفین منطقوی اش بودند؛ جنایتکاران جنگی می خواندند، پس از اشغال کابل همین ها را بر اریکه قدرت نشاندند.

حکومت کابل نه در سیاست داخلی اش استقلالی داشته و نه در سیاست خارجی اش. خطوط سیاست های داخلی و خارجی اش از بیرون ترسیم گردیده، در تمامی امور مجری سیاست های اجانب بوده و همواره منافع افغانستان را فدای منافع حامیان بیرونی اش کرده، در برابر تجاوزات سرحدی همسایه ها و تأسیس پسته ها در نقاط حساس داخل خاک افغانستان نیز مهر سکوت بر دهن زده، حتی به یکی از همسایه ها اجازه داد؛ تا مرزهایش با افغانستان را طبق دلخواه خود ترسیم و موقعیت پسته های دو طرف به خواست این کشور مشخص شود، کار اعمار پسته های مربوط به افغانستان را نیز به آن واگذار

گشایش دفتر طالبا در قطر

این یکی دیگر از اشتباه بزرگ و تاریخی طالبان بود. هیچ تفاوتی میان باز کردن دفتر در کابل و دوحه وجود ندارد. امروز موقعیت کابل و دوحه از لحاظ نقش و تأثیر امریکا در آن یکسان است. اگر طالبان با مطالبی که وزیر خارجه امریکا به آن اشاره کرد توافق کرده باشند، حیرت آور خواهد بود.

مقامات امریکایی به شمول وزیر خارجه و سفیر این کشور در کابل، ادعا کردند که گشایش دفتر طالبان در قطر مشروط به آغاز مذاکرات با حکومت کابل، آتش بس و بحث بر چگونگی حضور نیروهای امریکایی پس از ۲۰۱۴ بوده و عدول از توافقات قبلی باعث خواهد شد؛ تا این دفتر مسدود گردد.