«خوشی» و «زندگی»؛ پدرانشان را می خواهند

خوشی شش ساله و زندگی هفت ساله که هر دو دختران خاله هستند و در نبردهای اخیر کندز، پدران دست فروش شان در چوک این شهر «ماتم زده»؛ جان باختند؛ اکنون در یک مرکز خیریه در شهر کندز تحت آموزش و پرورش قرار دارند.

این دو کودک همانند صدها کودک دیگر افغان داغدیده اند و جنگ های تحمیلی بزرگترین امید زنده گی شان را از آنان گرفته و یتیم شده اند.

خوشی و زندگی، دو نامی است که آرزوی افغان ها را بیان می کند و شاید هم پدران شان این نام ها را از بخاطر آن برای کودکان شان گذاشتند که خستگی های کار روی جاده را در کنار آنها بیرون کنند؛ اما به این خواست شان نرسیدند و با تن خون آلود از خانواده وداع گفتند.

اکنون این دو کودک افغان در کنار شماری از کودکان دیگر ولایت کندز در یک مرکز خیریه بنام مرکز آموزش «کودکان» تعلیم می بینند.

خوشی و زندگی یتیم اند؛ اما بزرگترین خواست شان آرامش کشورشان است.

کمتر جرات می کنند حرف بزنند و اگرهم صحبت کنند؛ بغضِ گلو و اشک چشمان شان مجال پرسیدن را از آدم می گیرد.

این دو دختر خوردسال تنها یک گفتنی دارند :«پشت پدرمان دق شدیم».

خوشی می گوید :«وقتی که در کندز جنگ شد، کسی از پدرم چیزی به من نمی گفت؛ اما چند روز بعد باخبر شدم که پدرم کشته شده.»

به گفته این دختر، نداشتن پدر یک مشکل سنگین بر روح و روان فرزندان است و مشکلات خانواده نیز در این صورت زیادتر می شود.

با این حال، ذبیح الله مجیدی مسوول این مرکز خیریه به خبرگزاری خاورمیانه گفت، هم اکنون یکصد کودک بی بضاعت و یتیم در این مرکز تحت آموزش قرار دارند که اکثر آنها پدران شان را در جنگ ها از دست داده اند.

به گفته وی، این نهاد از سوی «نهاد حمایت از پرورشگاه ها» پشتیبانی مالی می شود.

نهاد حمایت از پرورشگاه ها از سوی زنان افغان مقیم در اتحادیه اروپا تشکیل شده است.

مصارف این نهاد از سوی مردمان خیر پرداخته می شود و تلاش دارند تا کودک های بی بضاعت بیشتری را با بدست آوردن امکانات از سوی حکومت افغانستان تحت پوشش قرار دهند.

بر اساس معلومات مجیدی، برای این کودکان مضامین مختلف اولیه تدریس می شود و غذای صبح و چاشت هم در نظر گرفته شده است و پس از فراغت آنان از صنف ششم، این کودکان به مکاتب معرفی می شوند و به درس شان ادامه می دهند.

وی هدف عمده این مرکز را همکاری برای خانواده های بی بضاعت و ناتوان خوانده، گفت که هم اکنون نیز خانواده های زیادی به آنان مراجعه می کنند تا کودکان شان را به این مرکز شامل سازند؛ اما کمبود امکانات باعث گردیده که آنان نتوانند این کودکان را تحت پوشش قرار دهند.

فقر اقتصادی، جنگ های تحمیلی چندین دهه؛ خوشی های زنده گی هزاران کودک افغان را گرفته است و ادامه این روند بر پیکر آینده کودکان افغانستان ضربه سنگینی وارد می کند.

محراب الدین ابراهیمی