حملات انتحاری، پیشگیری خارجی ها و بی توجهی داخلی ها

افغانستان بعد از سقوط طالبان و روی کار آمدن دولت های انتقالی، موقت و جمهوری، همیشه شاهد حملات انتحاری، انفجاری و تهاجمی مخالفان در نقاط مختلف بوده است.

در این حملات افراد ملکی بیشتر از نیروهای امنیتی و خارجی هدف قرار گرفته و تلفات بیشتر نیز داشته است که به همین دلیل، شمار زیادی از خانواده های کشور کودکان، پدر، مادر، خواهر و یا برادر خود را از داست داده اند.

نکته قابل توجه این است که در زمان حضور نیروهای خارجی در کشور که برای تامین امنیت آمده بودند، شمار حملات بیشتر بود و به دلیل استفاده این نیروها از موترهای زره، بازهم کمتر آسیب دیده و مردمی که در نزدیکی آنها بودند بیشترین خسارت را تحمل می کردند.

با این حال، موردی که بیشتر جلب توجه می کند، معلومات زودتر و جامع تر سازمان های خارجی از جمله سفارت امریکا و سازمان ملل متحد پیش از انجام حملات انتحاری و تصمیم مخالفان از انجام اعمال تخریبی است.

در بسیاری از موارد این دو نهاد پیش از انجام حمله های تخریبی، به کارمندان و شهروندان خود هشدار می دهند که از گشت و گذار در محل خاصی از کابل و دیگر شهرهای کابل خودداری کنند.

نکته جالب این است که چرا نهادهای استخباراتی افغانستان این موضوع ها را به مردم اطلاع نمی دهند و از وقوع آن جلوگیری نمی کنند.

ناگفته نماند که نهادهای استخباراتی کشور بعد از طول عمر چهارده ساله اش، از بسیاری از اعمال تخریبی جلوگیری کرده و در بسیاری موارد نیز نیروهای امنیتی برای حفظ جان مردم، جان خود را برای از بین بردن اعمال انتحاری از دست داده اند.

عتیق الله امرخیل، آگاه امور نظامی در گفتگو با خبرگزاری خاورمیانه اظهار داشت که نهادهای استخباراتی خارجی از جمله «سی آی ای» هنوز هم بالای نهادهای استخباراتی افغانستان اعتماد کامل نداشته و بسیاری از معلومات را با آنها شریک نمی سازد.

به گفته وی، سفارت امریکا و سازمان ملل هم در این گونه حوادث تنها به فکر کارمندان و شهروندان خود هستند.

امرخیل تصریح کرد که استخبارات امریکا بزرگترین نهاد کشفی دنیا است که در همه جا حضور دارند و به راحتی تمام مسایل را ارزیابی می کنند و گویا می ترسند که بخشی از معلومات شان را در اختیار نهادهای افغانستان قرار دهند.

در عین حال، فهیم دشتی، روزنامه نگار و کارشناس مسایل سیاسی به خاورمیانه گفت که نهادهای استخباراتی امریکا، معلومات لازم را در اختیار نهادهای داخلی قرار می دهند و از اشتراک آن هراسی ندارند.

وی جلوگیری از شماری از حملات انتحاری پیش از انجام آن را، دلیلی بر این همکاری و فعالیت نهادهای استخباراتی کشور می داند.

به باور دشتی، اگر سفارت امریکا و سازمان ملل، کارمندان و شهروندان خود را تعطیل کرده و از آنها می خواهد که به کار حاضر نشوند و مصوون باشند، ساختمان و ادارات باز است و هر آن در خطر حمله قرار دارد.

اما آیا جان مردم افغانستان برای سفارت امریکا و یا سازمان ملل مهم نیست که این هشدارها تنها از سوی این نهادها به کارمندان و شهروندان خودشان داده می شود و مردم از آن بی خبر هستند؟

در این رابطه، عتیق الله امرخیل میگوید که هیچ کشوری برای منفعت مردم افغانستان در کشور حاضر نشده اند و بیشتر به دنبال منافع خود بوده و هستند.

به گفته وی :«هیچ کشوری بخاطر ما خود را فدا نمی سازد و منافع خودشان برایشان مهم است و بیشتر از صلح در کشور به دنبال منافع خودشان بوده اند.»

فهیم دشتی اما اظهارات متفاوت دارد منبی بر اینکه، جان مردم افغانستان نیز برای خارجی ها مهم است و همین اشتراک معلومات بوده است که بسیاری از مردم از شمار زیادی از حملات به دور مانده و این حملات خنثی شده اند.

وی اما تصریح کرد که نهادهای استخباراتی کشور هنوز هم خیلی قوی نشده و نیازمند حمایت از سوی کشورهای کمک کننده هستند تا بیشتر از این بتوانند مانع حملات شده و از اهداف مخالفان باخبر شوند.

به هر حال، مردم و ملت افغانستان هنوز هم در خطر تلفات در جنگ، انتحار، انفجار و حملات تهاجمی هستند و به این منظور خواهان تجهیز بیشتر نهادهای استخباراتی بوده و از حکومت می خواهند تا به جان آنها نیز اهمیت داده و از اهداف مخالفان با خبر شوند.