تکدی گری زنان برای تامین مخارج مردان

نزدیک ظهر بود، در کوچه روان بودم که توجهم را خانمی با جلد تیره به خود جلب کرد؛ او با پیراهن سرخ رنگ و کلان، طفلی در بغل و توبره ای بر پشت؛ نزدیک دروازه خانه ای ایستاد و با کوبیدن دروازه؛ یک چاینک چای خواست و بر زمین نشست.

در همین حال، چند زن مشابه دیگر نیز به وی ملحق شدند و با هم به گفتگو پرداختند؛ من متوجه حرف هایشان نشدم؛ اما این صحنه  مرا واداشت تا در مورد زندگی آنها بیشتر بدانم که از کجا آمده اند و چی کار میکنند؟.

این طیف از گداها معمولا گروه هایی متشکل از چندین زن «دوره گرد» هستند که با اطفال خورد سال اکثراً دختر؛ به کوچه و پس کوچه های شهرها و روستاها رفته به گدایی میپردازند.

این خانم ها مربوط به یک قوم ساکن در افغانستان هستند و بر اساس رسم و رواجی که دارند، زنان شان مسوولیت تامین مصارف خانواده را بر عهده دارند، از اینرو با گدایی کردن نیازهایشان را برآورده می سازند.

آنان که در ولایت های مختلف کشور بود و باش دارند، جای مشخص برای زندگی کردن ندارند و در تمام فصول سال از یک مکان به مکان دیگر میروند.

هرچند این مردم شامل نفوس افغانستان می شوند؛ اما نحوه زندگی و رسم و رواج  شان کاملاً با سایر اقوام این کشور متفاوت است؛ ولی در خیمه نیشینی به قوم کوچی شباهت دارند.

این گروه برعکس عُرف جامعه؛ مردان ‎شان در خانه به کارهایی چون بودنه ‎‌بازی، سگ ‎بازی، قفس سازی و کارهای مشابه مشغول اند و مسوولیت تامین مخارج خانواده را زنان این قوم به دوش دارند.

فهیم که یکی از دوکاندارن چهارراهی قمبر شهر کابل است، میگوید مردان این قوم روزها تا شام در خانه مصروف نگهداری بچه ها و سرگرمی هایی چون «بودنه بازی» هستند و زنانشان از صبح تا ناوقت های شب به بیرون از خانه میروند و گدایی میکنند.

فهیم با اشاره به خانه های گلی روی به روی دوکانش گفت: «مردهای اینها که هستند تمام روز با بچه های خوردشان در خانه میباشند وهیچ کاری انجام نمیدهند؛ اما زنان شان به شمول دختران برای گدایی به پشت دروازه های مردم میروند».

در فرهنگ این مردم تامین معشیت زندگی بر عهده زنان است و دختران این قوم باید تا سن کمتر از ۲۰ سالگی ازدواج کنند و تا این زمان مجبوراً تمام مهارت ها را برای پیشبرد امور زندگی و پر کردن شکم یک مرد بیاموزند.

گفته میشود زنان این قوم صبح ها به صورت گروهی به یکی از مناطق شهر رفته و در کوچه ها تقسیم میشوند و شب ها در جاییکه قرار گذاشته اند، جمع شده به خانه هایشان بازمی گردند.

در همین حال عباس که در ساحه پل سرخ موچی گری میکند، به خبرگزاری خاورمیانه میگوید این زن ها که  مشخص نیست مربوط به کدام قوم و یا از کدام ولایت هستند؛ معمولاً به صورت گروهی از برخی نقاط دوردست شهر به اینجا میایند و در هر قسمت پخش میشوند.

او ادامه داد: «این گروپ از گداها داری یک رهبر هستند که صبح ها توسط موتر و یا ریشکا به اینجا آورده میشوند و لباس های منظم و پاکی به تن دارند؛ اما پس از تبدیل لباس هایشان با لباس ها و سر و وضع فقیرانه، شروع به گدایی میکنند».

ریش سفیدان می گویند که کار کردن برای مردان این قوم ننگ پنداشته میشود؛ اما کار کردن یا گدایی زنان این قوم بر اساس سنت های دیرینه شان یک امر معمول است.

در همین حال با تغییر شیوه تکدی گری در شهر کابل و آگاهی بسیاری مردم از حقه های تکدی گران، اینان نیز به شغل های دیگری چون چوری فروشی، داریه فروشی و فالگیری یا طالع بینی روی آورده اند.

بر اساس تحقیقاتی که در این خصوص انجام شده است؛ این گروه که تکدی گری را به عنوان یک شغل قبول کرده اند مردم خانه به دوش موسوم به «جوگی ها»، «قوالها» و «جت ها» اند که سابقه زندگی آنان در افغانستان به چهار هزار سال قبل می ‌رسد.

«جوگی ها» از ساکنان اصلی بخارا هستند که بعد از تجاوز شوروی سابق به آن شهر؛ به افغانستان آمده و پناهنده شده اند.

این قوم که در سراسر افغانستان مسکن گزیده اند از امتیازات اولیه شهروندی محروم و بدون داشتن هویت در مجموع؛ مسلمان سنی مذهب هستند و به لسان دری صحبت می کنند؛ بر علاوه لهجه شان، سایر لسان ها را نیز نظر به منطقه بود و باش شان آموخته اند.

در حالی دختران و زنان «جوگی» وظیفه تامین زندگی مردان شان را دارند؛ اما در میان شماری از ساکنان ولایت نورستان نیز زنان تامین کننده مخارج زندگی هستند.

خبرهای مرتبط:

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *