تجلیل از صلح در میان دود و آتش

امروز ۳۱ سنبله (۲۱سپتمبر) برابر است با روز جهانی صلح.

از این روز همه ساله در تمام کشورهای جهان تجلیل می شود و در افغانستان نیز این روز به اشکال مختلف تجلیل شده و یادبود به عمل می آید.

اما در افغانستان این روز در شرایط دیگر تجلیل می شود، کشور هنوز هم درگیر ناامنی، جنگ و دهشت است و هر روزه در نقاط مختلف کشور بوی دود و آتش به مشام می رسد.

مردم افغانستان نیز به دنبال رسیدن و تحقق آرزویی دیرینه هستند که تا حال به دست نیامده و دستیابی به آن نیز با شرایط موجود کمی دور از ذهن به نظر می رسد.

طالبان مسلح، گروه تروریستی داعش، دیگر گروه های مخالف دولت در هر گوشه و کنار کشور در حال جنگ، خونریزی و ترس و دهشت برای مردم هستند و نیروهای امنیتی نیز با آنها درگیر هستند.

همزمان با روز جهانی صلح، هر روز در افغانستان پیر، جوان، زن، مرد، پسر و دختر کشته و یا زخمی می شوند و هنوز هم گروه های درگیر حاضر به گفتگوهای صلح با دولت نشده اند.

پروسه صلح افغانستان که از سالها به این سو، کلید خورده است تا حال نتیجه نداشته و در این بین شورای عالی صلح با مصارف و بودجه هنگفت تنها برای عده ای منبع درآمد شده است.

شورای عالی صلح تا حال نتوانسته فعالیت چشمگیری داشته باشد و در این اواخر نیز که گفتگوها با حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار در جریان است، را نمی توان دستاورد قابل ملاحظه دانست، چون حکمتیار یک مهره سوخته است و پیوستن و یا نپیوستن این گروه به صلح، هیچ منفعتی ندارد.

افراد برجسته و شمار زیادی از اعضای حزب اسلامی در حال حاضر یا با طالبان مسلح یکجا شده اند و یا هم در بدنه حکومت فعالیت دارند، پس نیازی نیست که برای آوردن حکمتیار، مصارف هنگفتی صورت گیرد و یا افراد مورد نظر وی را در بخش های دیگر حکومت به مقام رساند.

شورای عالی صلح و حکومت افغانستان باید همزمان با روز جهانی صلح، پیام واضح، روشن و قابل قبول برای مردمی ارائه کند که صلح یکی از خواست های مشروع، قانونی، حیاتی و اصولی آنهاست.

این شورا باید کارایی خود را در راه آوردن طالبان مسلح به پای میز مذاکره ثابت بسازد نه اینکه برای مدتی اشخاص تعیین شده در این شورا معاش های هنگفت گرفته و بعد از مدتی، اشخاص دیگر جایگزین آنها شوند.

نباید در این روز تنها به آزاد سازی چند «کبوتر» (که نماد صلح است) اکتفا کرد و اگر هیچ برنامه ای از سوی حکومت برای دستیابی به صلح وجود ندارد، بهتر است که اصلاً مراسمی برگزار نشود.

مردم به دنبال کارهای عملی هستند، حکومت باید برای آوردن به صلح راه های عملی را جستجو کند؛ هرچند در روز جهانی صلح امسال هم مردم، شاهد هیچ تغییری در این پروسه نبودند.

در عین حال، بهتر است که در روز جهانی صلح امسال (امروز) حکومت مسایل مهم درج شده در تفاهمنامه با حکمتیار را به مردم تقدیم کند و خواست های مردم در این روند را در نظر گیرد.

نباید کاری کرد که مردم از تمام نتایج و پروسه های مهم کشوری به دور بمانند و منفعت این پروسه ها (چیزی که تا حال معمول بوده است) تنها مربوط به اشخاص و افرادی باشد که پیش از این نیز این منفعت ها در جیب آنها رفته است.

مردم حق دارند که در روز جهانی صلح، اقدامات کارا و عملی در مورد صلح را شاهد باشند و در آن شریک شوند.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *