از دوستم تا ناهید فرید

پروژه انتقال برق توتاپ بیشتر از پیش جنجالی شده و موافقان و مخالفان بیشماری پیدا کرده است.

این پروژه که در ابتدا قرار بود از مسیر بامیان عبور کند به یکباره مسیرش تغییر داده شد.

وزارت انرژی و آب و ریاست برشنا در جلسات متعدد گفته و ادعا کرده اند که انتقال توتاپ از مسیر بامیان از لحاظ زمان و بودجه به صرفه نیست.

به ادعای این محترمین و مقام ها پروژه توتاپ در حکومت قبلی (حامد کرزی) از مسیر سالنگ تعیین شده بود و انتقال آن از بامیان در شرایط فعلی ممکن نیست و باید فیصله قبلی عملی شود.

از سوی دیگر گفته های کریم خلیلی، معاون ریاست جمهوری پیشین، حاکی از آن است که در آن زمان هیچ وقت مسئله مسیر انتقال توتاپ مطرح نبوده و حکومت وقت به هیچ وجه مسیر سالنگ را امضا نکرده است.

این کنش ها و تنش ها به حدی رسید که حالا جنبش مردمی روشنایی ایجاد شده و رهبران، نماینده گان و بزرگانی از هر قوم و تبار در آن حضور دارد.

این جنبش برای عدالت خواهی و برابری شهروندان کشور تشکیل شده و هدف آن نیز انتقال برق توتاپ از مسیر بامیان است و هدف دیگر در کار آنها دیده نمی شود.

اما نکته قابل توجه این است که با حضور اشخاص و افراد در جنبش روشنایی، عدالت خواهان و مدافعان حقوق شهروندان دیده می شوند.

معاون اول ریاست جمهوری که در زمان عبدالعلی مزاری، رهبر حزب وحدت اسلامی همراه و همدوش وی بوده و همیشه با هم همسنگر بودند؛ حالا به دور از جنبش روشنایی و خواست برحق مرد ولایت های مرکزی است.

جنرال دوستم در سال های جهاد از جمله افراد و گروه های نزدیک به مزاری به حساب می آمد و در این سالها بارها از یک دیگر حمایت کرده بودند و در زمانی چپن مزاری راه پوشیده و گفته بود :«ما و شما در کنار هم هستیم.»

اما حالا که توتاپ از مناطقی می گذرد که سنگر عمده مزاری بوده است، شخص دوم حکومت بدون در نظر داشت حق مردم و یا هم اصل برابری هیچ واکنشی به خواست مردم نشان نداده است.

دوستم از جمله افرادی است که در مدت بیش از یک و نیم سال حکومت وحدت ملی بیشتر وقت خود را برای آنچه وی حق مردم ولایت های فاریاب و جوزجان می داند در جبهه های جنگ این ولایت حضور داشته است.

اما حالا که یک حق و خواست مردمی که در آن هیچ بحث جنگ و خشونت نیست، جنرال دوستم موضع خاصی نشان نداده و از این حق حمایت نکرده است.

جنرال دوستم باید بداند که افغانستان تنها دو ولایت فاریاب و جوزجان نیست و عدالت خواهی تنها در میدان نبرد نیست و باید برای عدالت خواهی مدنی مردم نیز وقت داشت.

از سوی دیگر، هستند افراد و اشخاصی که مرد نیستند؛ اما در قامت زن در کنار خواست برحق مردم ایستاده و از این خواست حمایت همه جانبه کرده است.

ناهید فرید، نماینده مردم هرات که ولایتش از برق توتاپ از مسیر سالنگ و یا بامیان، هیچ مفعتی نمی برد، برای کاهش محرومیت ولایت های مرکزی و با درک اینکه این ولایت ها نیاز جدی به امکانات اولیه زندگی را دارند، در کنار مردم ایستاده است و همه گان را به حضور در جنبش روشنایی دعوت می کند.

این نماینده مجلس از ابتدا با موقف حکومت مخالفت کرده و معتقد است که حکومت و رهبران آن باید اصل برابری و برادری را در نظر بگیرد و حداقل شعار «هیچ افغان از افغان دیگر کمتر نیست» را عملی سازد.

بانو فرید معتقد است که دیگر عصر بی منطقی پایان یافته و مردم نیاز به برابری دارند تا مشروعیت حکومت زیر سوال نرود.

حال باید تفاوت را احساس کرد و دید که معاون اول (شخص دوم حکومت) با یک نماینده مجلس چه تفاوتی دارد و با قلم و گفتار هم می توان بر علیه نابرابری و برای حق طلبی مردم مبارزه کرد.

برای ناهید فرید، جنبش روشنایی خیلی بهتر و مهمتر از میدان نبرد است و خود میدانی است برای حق خواهی و برابری برای مردمی که سال ها در محرومیت زنده گی کرده و میزان تحصیل و تعلیم دختران و پسران آن نیز در این محرومیت گم نشده است.

بانو فرید می داند که زنان و مردان ولایت های مرکزی کشور تمام مشقت ها، سختی ها و بی امکاناتی ها را به جان خریده و پسران و دختران خود را به درس تشویق کرده اند تا باشد سازنده ای باشند برای آینده مملکت.

با این حال، تفاوت ها به خوبی دیده می شوند و همیشه گفته اند که «حق به حقدار خواهد رسید» چه در این راه بزرگ و دولتمداری حمایت کند یا نه.!