ارگ در برابر بازیهای سیاسی با محقق شکست خورد؟!

محمد محقق با تیم انتخاباتی داکتر عبدالله به عنوان معاون دوم وارد کارزارهای دوره قبلی ریاست جمهوری شد و بعد از جنجال بر سر نتایج و با پادرمیانی امریکا و شخص «جان کری»، حکومت وحدت ملی به صورت توافقی ایجاد شد.

در این حکومت تقسیم قدرت و ایجاد نهادی به عنوان «ریاست اجرائیه» توافق شده و دو طرف بر رعایت آن تعهد کردند و بر اساس آن، کابینه و تمام نهادهای دولتی تقسیم شد.

اما رئیس جمهور با استفاده از جایگاه معتبرتر، نقش مهمتری در تعیین و عزل و نصب در نهادهای دولتی ایفا کرد و به نوعی ریاست اجرائیه را به حاشیه کشاند.

این روند تقریبا حالت عادی به خود گرفته بود و رئیس جمهور نیز در یک برنامه مشخص در پی حذف شماری از بزرگانی بود که در بین قوم و مردمشان نفوذ قابل توجهی داشتند.

اسماعیل خان، عطامحمد نور، احمدضیا مسعود، عبدالرشید دوستم و چند شخص دیگر از جمله این افراد بودند که به نوعی موفقیت آمیز انجام شد.

عطامحمد نور در یک تبانی و یا معامله با ارگ، ولایت بلخ را رها کرد و بعد از رهایی این ولایت دیگر قدرت سابق را نداشت و حتی در برخی از برنامه هایش ناموفق هم بود، اسماعیل خان و احمدضیا مسعود از جمله افرادی بودند که در این برنامه محو شده و به ندرت دیده می شدند.

عبدالرشید دوستم که به عنوان معاون اول محمد اشرف غنی وارد کارزار شده و با استفاده از نفوذش رای زیادی از مردم ازبک به دست آورد، به یک باره با مشکلی به نام «ایشچی» روبرو شد و نتوانست از بار این فشار بیرون آید و به کشور دیگر (ترکیه) پناه برد و به بهانه مریضی، مدت زیادی را دور از کشور زیست و حتی یک بار به هوایپمایش اجازه نشست داده نشد.

بعد از این قضایا، دوستم به هر طریقی بود وارد افغانستان شد؛ اما در نشست های کابینه حضور نیافت و این نشان می داد که از روند حاکم ناراضی است.

در این بین بودند افرادی که ارگ در اجرای برنامه برای آنها «ناکام» بود، محمد محقق بعد از ثبت نام نامزدان برای انتخابات آینده ریاست جمهوری با «حنیف اتمر» کنار آمد و به عنوان معاون دوم وارد صحنه شد.

این روند برای رئیس جمهور خوشایند نبود و وی برای عملی کردن برنامه های قبلی در تلاش برای محو محقق برآمد، ریاست جمهوری اعلام کرد که به دلیل حضور معاون دوم ریاست اجرائیه در تکت انتخاباتی، امتیازهای وی سلب شده و از وظیفه نیز برکنار است.

اما محمد محقق بر اساس تفکری که دارد، زیر تاثیر نرفته و هرچند که پیش از آن شاید دلبستگی ای به وظیفه نداشت، بعد از اظهارات ریاست جمهوری یکی از فعالترین حاضرین در نشست های شورای وزیران و قصر سپیدار بود.

ارگ ریاست جمهوری با این برنامه ها به دنبال خانه نشین کردن محقق بود و با بازیهای سیاسی در تلاش برای رسیدن به هدفش بود؛ اما گویا می بایست تمام جریان ها و بازیها به سود محقق رقم خورد.

بعد از این وقایع نشست مسکو برگزار شد و گفتگوهای صلح رنگ و بوی دیگر گرفت که در این روند، محقق یکی از عاملین آن بود و امریکاییها نیز به نوعی از آن پیشتیبانی کردند.

حضور «حمدالله محب» مشاور شورای امنیت ریاست جمهوری و «عمر داودزی»، رئیس دارالانشای شورای عالی صلح در منزل محقق و گفتگو در مورد صلح و یا هر مورد دیگر، حضور محقق با پافشاری امریکا در نشست زلمی خلیلزاد با شماری از رهبران سیاسی و رئیس جمهور در ارگ ـ هرچند که گفته می شد رئیس جمهور مخالف حضور محقق در این نشست می باشد؛ اما امریکاییها تاکید بر حضور وی داشتند ـ و برنامه مهم دیگر، مهمانی محقق برای خلیلزاد و تمام رهبران سیاسی نشان از سوق یافتن برنامه های سیاسی ارگ برخلاف انتظار آنها به سوی محقق داشت.

با این روند، نه تنها محقق خانه نشین نشد؛ بلکه به یکی از عوامل مهم برای تحقق گفتگوهای صلح تبدیل شده و امریکا و سیاسیون دیگر بر این امر صحه گذاشته اند و شکست ارگ در برابر یکی از رهبران جهادی و سیاسی را مهر تائید زده اند.