آینده خطرناک دختران دایکندی

8BE4A283-C48D-4B57-A114-B7EB8822CAAD_w640_r1_s_cx0_cy19_cw0مشکلات زنان در کشور زیاد است، این امر از کسی پنهان نیست، این قشر همیشه مورد خشونت های گوناگون قرار گرفته و در این خشونت ها، شماری از آنان جان خود را از دست داده اند.

زنان افغانستان مورد خشونت های جنسی، تجاوز، حملات انتحاری، انفجاری، لفظی، بازار آزاری، لت و کوب، سنگسار و چندین عامل دیگر، قرار دارند.

از سوی دیگر، شرایط سخت برای ازدواج دختران مانعی دیگر برای سر و سامان گرفتن و تشکیل خانواده مستقل آنهاست که نوعی مشکل برای دختران ایجاد کرده است.

به تازه گی، مشکلات فراوان پیشروی دختران ولایت دایکندی، آنها را مجبور به فرار از منزل و تشکیل آینده ای مبهم برای آنها کرده است که میزان آن در این اواخر افزایش یافته است.

علل و ز

مسوولان ولایت دایکندی، تقریبا هم نظر هستند و علل و عوامل فرار دختران از منازل را در مسایل اجتماعی، خواست های بلند خانواده ها، دختر کالایی برای فروش و چند مورد دیگر می دانند.

سهراب اعتمادی، رئیس شورای ولایتی دایکندی در گفتگو با خبرگزاری خاورمیانه اظهار داشت که بلند بودن طویانه، شیربها و پول پیش برای عروسی از جمله عوامل مهم فرار دختران از منزل است.

وی گفت :«وقتی که یک دختر یک پسر را دوست دارد و فکر می کند مرد مورد علاقه اش است، فامیل پسر که توان اقتصادی بالا ندارند، نمی توانند خواست های فامیل دختر را پوره کنند و از وصلت آنها منصرف می شود.»

بر اساس گفته های اعتمادی، با این شرایط، دختر مجبور است با پسر دیگری که شاید دوستش نداشته باشد، ازدواج کند؛ اما برای رسیدن به پسر مورد علاقه اش حاضر می شود با آن پسر فرار کند.

وی اظهار داشت که به دلیل بالا بودن شرایط خانواده دختر، بسیاری از دخترها در خانه مانده و سن ازدواج شان نیز بالا رفته و دیگر کمتر کسی حاضر به ازدواج با آنها می شود.

رئیس شورای ولایتی دایکندی تصریح کرد که بسیاری از خانواده ها به دخترانشان به عنوان «کالا» دیده و تنها در فکر فروش آن هستند و هرکسی که قیمت بالاتر را قبول کند، دخترشان را به او می دهند؛ بدون اینکه به آینده آنها فکر کنند.

ذکیه رضایی، رئیس امور زنان ولایت دایکندی نیز با بلند خواندن آمار فرار دختران از منازل، به خاورمیانه گفت که در پنج ماه نخست سال روان ۴۰ مورد فرار دختران از منزل، نزد آنها ثبت شده که افزایش ۱۵درصدی را نسبت به پارسال نشان می دهد.

وی نیز دلایل عمده فرار دختران از منازل را همان عوامل رئیس شورای ولایتی دانسته؛ اما به نکته ای دیگر اشاره کرد که هدف آن ازدواج دختران به هر قیمتی با فرد مورد نظرشان است.

به گفته بانو رضایی، فرار از منزل به قصد ازدواج به یک عرف در دایکندی تبدیل شده و ازدواج عادی کمتر در این ولایت صورت می گیرد.

از سوی دیگر، معصومه مرادی، والی دایکندی، فرار دختران در این ولایت را موضوعی وابسته به گذشته دانسته و اظهار داشت که این معضل از گذشته در دایکندی بوده؛ اما به تازه گی رسانه ای شده است.

وی افزود که فرار از منزل، از گذشته ها به عنوان یک «عرف» وجود داشته و به شکل رسمی بوده که شماری از خانواده ها نیز از فرار دخترانشان با خبر بوده و هستند.

بر اساس معلومات والی دایکندی، طویانه بلند، فشارهای اقتصادی، گَله و شیربهای زیاد از جمله عوامل مهمی است که بسیاری از خانواده های پسر، توان پرداخت آن را ندارند.

بانو مرادی همچنین عوامل و مسایل اجتماعی را نیز در این امر دخیل دانسته و می گوید :«بخاطر فرهنگ های غلط، فرار دختران از منزل به یک عرف تبدیل شده و در نزد بسیاری از فامی ها این کار یک فکر عادی است.»

سرنوشت دختران فراری

اما این دختران که با پسرها و یا به تنهایی از منازلشان فرار می کنند، کجا می روند و چه آینده ای در انتظار آنهاست؟

در جواب به این سوال، مقام های ولایت دایکندی، نظرات متفاوت دارند:

ذکیه رضایی، رئیس امور زنان ولایت دایکندی معتقد است که شماری از این دختران با پسرانی که مورد علاقه آنهاست، به کابل و ولایت های دیگر می روند و زنده گی خود را اختیار می کنند.

اما سهراب اعتمادی، رئیس شورای ولایتی دایکندی به این عقیده است که شماری از این دختران به هرزه گی رفته و از شرم نمی توانند به خانه و کاشانه شان بیایند و به نوعی «گم» می شوند.

به گفته وی، این دختران به خاطر بی احتیاطی فامیل هایشان که رفتار آنها را در کنترول نداشته اند، به راه های خلاف رفته و آلوده می شوند و پیش شوهر خود نیز رفته نمی تواند.

اعتمادی همچنین عدم آرامش در زنده گی و منزل را نیز عاملی برای ناپدید شدن و یا بی سرنوشتی دختران فراری از منزل می داند و می گوید :«پدر، مادر و اقارب در خانه اخلاق خوب ندارند، محیط خانه آرام و خوب برای دختران نیست و دختران از خانه دلزده شده و دیگر به خانه بر نمی گردند و سرنوشتان نامعلوم است.»

از سوی دیگر، معصومه مرادی به عنوان والی دایکندی از وضعیت بسیاری از این دختران بی خبر است؛ اما می گوید که شماری از اینها، با افرادی که فکر می کنند خوشبخت می شوند، به گوشه و کنار شهرهای دیگر رفته و به تنهایی زنده گی می کنند.

قاچاق توسط قاچاقبران انسان؟

همانطور که مسوولان ولایت دایکندی گفتند، سرنوشت بسیاری از این دختران مشخص نیست.

اما موردی که وجود دارد و باعث نگرانی بیشتر است؛ این است که آیا این دختران به هرزه گی رفته و از سوی قاچاقبران انسان و به منظور استفاده های جنسی به کشورهای دیگر به ویژه دوبی انتقال داده می شوند؟

در پاسخ به این سوال، سهراب اعتمادی رئیس شورای ولایتی دایکندی می گوید :«در مورد رفتن و یا انتقال این دختران به پاکستان و دوبی چیزی نشنیده ام؛ اما احتمال دارد که این کار شود؛ چون شماری از این دختران ناپدید می شوند.»

اما معصومه مرادی، والی دایکندی در رابطه با انتقال این دختران توسط قاچاقبران انسان، اظهار بی خبری کرده؛ اما بیان داشت که تحقیقات در این رابطه را آغاز کرده اند.

به گفته وی، اعتقادات اسلامی و دینی دختران، این اجازه را نمی دهد که به «تن فروشی» بدهند.

به هر حال اگر موضوع قاچاق این دختران به کشورهای همسایه و یا شهر دوبی، صحت داشته باشد؛ موضوعی نگران کننده است که نیاز به راه حلی اساسی و عملی دارد.

راه حل؟!

با توجه به این تفاسیر و عوامل، چه راه حلی باید برای جلوگیری و حل این معضل روی دست گرفته شود تا بیشتر از این شاهد اینگونه حوادث نباشیم.

معصومه مرادی، والی دایکندی می گوید که آنها به دنبال راه حلی برای کاهش خواسته های خانواده های دختران هستند و از سوی دیگر به دنبال حل معضلات اجتماعی برای زنده گی آرام برای دختران می باشند.

به گفته وی، در این راه از موسفیدان، متنفذین و علما خواهان همکاری شده اند تا راه حلی برای جلوگیری از فرار دختران از منزل شوند.

در عین حال، سهراب اعتمادی، رئیس شورای ولایتی دایکندی نیز کاهش خواسته های مردم را از جمله عواملی دانست که می تواند مانع فرار دختران شود.

وی عملی شدن این کار را به افزایش سطح آگاهی خانواده ها وابسته دانست.

فرار از منزل؟

همیشه ولایت پدر برای ازدواج دختر حتمی بوده و بدون ولایت پدر، ازدواج رسمیت ندارد.

با این حال، محمد رضا رضایی، عالم دین به خاورمیانه گفت که فرار دختران در صورت عدم رضایت فامیلشان، شرعی نیست و هیچ جواز رسمی ندارد.

وی می گوید که برای سهولت در ازدواج باید، فامیل ها برخی عنعنات غلط را کنار گذاشته و شرایط را برای ازدواج دختران و پسران جوان فراهم کنند.

با تمام این تفاسیر، رسیده گی به مشکلات بانوان و دختران به ویژه معضل جدید در ولایت دایکندی نیازمند اقدام جدی البته «عملی» مقام های مسوول را دارد تا نباشد که این معضل، به مانند معضل مهاجرت به کشورهای اروپایی، سرنوشت دختران جوان دایکندی و کشور را با ابهام روبرو کند.

Author

About Author