چه تضمینی برای سرمایهگذاری وجود دارد؟؟؟
رئیسجمهور به عنوان شخص اول مملکت زمانی که از یک سرمایهگذاری چند میلیون دالری در یکی از ولایتهای افغانستان باخبر میشود، برای افتتاح این سرمایهگذاری شخصا حاضر میشود.
این امر یک کار نیک است و انتظار میرود که در شرایط فعلی و بر اساس نیاز افغانستان، سرمایهگذاری در کشور بیشتر از این باشد؛ اما این امر نیاز به بستر فراهم دارد.
رئیسجمهور در صحبتهایش پیش از افتتاح یکی از بزرگترین کارخانههای تولید نخ در کشور، از سرمایهگذاران خواست که پولهایشان را به بیرون از افغانستان انتقال ندهند و بیایند در داخل کشور سرمایهگذاری کنند.
محمد اشرف غنی که این کارخانه را در ولایت هرات افتتاح کرد، از بازرگانان نیز خواست که به سرمایهگذاری روی بیاورند و از تجارت دست بکشند.
این صحبتها از فرد اول مملکت و یک متفکر اقتصادی، بسیار خوب جلوه میکند و نیاز اساسی برای رشد افغانستان است؛ اما رئیسجمهور نباید موانع در راه سرمایهگذاری را نادیده بگیرد.
از رئیسجمهوری که برنامههای اقتصادی و اهمیت آن را به خوبی میداند، انتظار میرود که شرایط را نیز برای این امر فراهم کند و در راستای فراهم کردن آن تلاش بیشتر از پیش انجام دهد.
بر همهگان مشخص است که در شرایط فعلی، زمینه برای سرمایهگذاری از چند جهت فراهم نیست؛ اول اینکه امنیت به آن اندازه قابل اطمینان نیست که سرمایهگذاران بتوانند به راحتی در داخل کشور سرمایهگذاری نمایند.
امنیت برای سرمایهگذار یکی از زیربناهای اصلی کار است؛ در حالی که شماری از بارزگانان کشور میگویند؛ اولین هدف برای اختطافچیان ربودن فرزند و یکی از اعضای سرمایهگذاران است؛ چون آنها پول دارند و اختطافچی هم برای پول این کار را میکند.
در عین حال، سرمایهگذاری که به راحتی در شهر گشت و گذار نتواند، چطور میتواند با فکر آرام سرمایهگذاری کند؟
از سوی دیگر، نبود زیربناهای اساسی برای سرمایهگذاری است؛ اما این امر نیز در افغانستانی که رئیسجمهور آن خواهان نگهداشتن پول سرمایهگذاران است، مسجل نشده تا تضمینی برای سرمایهگذاران از این جهت نیز نباشد.
نبود برق مناسب و کافی، نبود سرکهای معیاری، نبود تسهیلات بانکی، نبود زمین مناسب برای ایجاد کارخانه، نبود تکتانه مناسب برای استفاده سرمایهگذاران، نبود تشویقهای دولتی، نبود قرضههای مناسب بانکی، نبود یک سیستم مشخص تجاری و چندین موارد دیگر باعث شده تا سرمایهگذاران حاضر به سرمایهگذاری در افغانستان نباشند.
بوده و هستند بسیاری از سرمایهگذاران که با راهاندازی یک کارخانه تولیدی کوچک به دنبال ایجاد اشتغال و سرمایهگذاری در افغانستان بودند؛ اما بنا به دلایل مختلف از جمله نبود امکانات زیربنایی و عدم توجه دولت، از فعالیت بازمانده و یا ورشکست شدند.
در عین حال، این کارخانهداران و سرمایهگذاران به دلیل تضادی که دولت بین سرمایهگذاران دارد، دلسرد شده و عرصه فعالیت را ترک کردهاند؛ چون بیشتر امتیازات دولتی مربوط به برخی از سرمایهگذاران میشود که در کنار آنها، مافیای اقتصادی نیز عرضصه را برای حضور سرمایهگذاران کوچک تنگ کردهاند.
این همه از مواردی هستند که به وضاحت میتوان گفت رئیسجمهور از آنها آگاه است و با توجه به تمام این موارد از سرمایهگذاران دعوت میکند تا پولشان در داخل کشور سرمایهگذاری کنند و تاجران نیز به تولید روی بیاورند.
بدون حل این مشکلات اساسی، سرمایهگذاری و رشد تولیدات در کشور به یک آرزوی محال میماند.