نگرانی مردم از آیندهء افغانستان

اوضاع سیاسی و نظامی کشور مردم را در حالت سردرگمی قرار داده و مردم برخلاف سالهای قبل به آینده کشور چندان خوشبین نیست.

به گزارش خبرگزاری خاورمیانه، قدرت عملیاتی گروه های مخالف مسلح و روشن نبودن روابط سیاسی این کشور با همسایگان و نیز جامعه جهانی، چشم انداز آینده این کشور را تاریک کرده است.

ده سال قبل مردم با حمایت جامعه جهانی، طالبان و شبکه های تروریستی را شکست دادند و جامعه جهانی کمک های زیادی را برای تحکیم پایه های نظام سیاسی در افغانستان و بازسازی زیربناهای اقتصادی آن اختصاص دادند و بیش از چهل کشور برای تامین امنیت و ثبات پایدار در افغانستان نیرو فرستادند و ده ها ملیارد دالر را به امورات نظامی به مصرف رسانده است.

اگرچه ما دستاوردهای بزرگی نیز داشته ایم، طی این سالها نهادهای رسمی و قانونی در کشور تاسیس شد، قانون اساسی جدید بر مبنای ارزشهای دموکراسی و بین المللی به تصویب رسید و سه قوه مجریه، قضاییه و مقننه نیز برای تضمین دموکراسی و مشارکت سیاسی به وجود آمد و کارهای بازسازی در ولایت های مختلف شروع شد و در زندگی مردم افغانستان نیز بهبودی قابل ملاحظه پدیدار گردید.

این دستاوردها مردم را بیشاپیش امیدوار ساخت که این کشور در سایه حمایت های جامعه جهانی روی پای خود خواهد ایستاد و به پیشرفت و ترقی نایل خواهد آمد، اما هر چه سال ها می گذشت نقص ها و کاستی های دولت و جامعه جهانی بیشتر آشکار می گردید و روند باسازی آهسته تر می گردید و فساد و سوء استفاده از کمک های جامعه جهانی به یک عادت و نورم قابل قبول تبدیل می شد.

در عرصه امنیت نیز پس از شکست طالبان و القاعده، شاهد حضور نظامی دوباره آنان در ولایات و ولسوالی ها بودیم و این حضور به گسترش ناامنی ها انجامید و قدرت نظامی دولت و جامعه جهانی را به زیر سوال برد.

حال پرسش این است که بیش از پنجاه و پنج میلیارد دالر کمک جامعه جهانی به افغانستان چگونه و به کجا به مصرف رسید؟

چرا پس از این همه سال بازهم دولت افغانستان ضعیف و ناتوان باقی مانده و نیروهای امنیتی کشور از قدرت لازم در برابر مخالفان و هراس افکنان برخوردار نگردیده است؟ چرا تا هنوز ده ها هزار سرباز خارجی در افغانستان حضور دارند و چرا برنامه خروج این نیروها و انتقال مسئولیت های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای داخلی سبب تشویش و نگرانی شهروندان و کارشناسان سیاسی و نظامی می شود؟

چرا این کمک به کاهش فقر و بیکاری کمک نکرده و چرا نتوانسته برای مردم افغانستان حداقل اطمینانی را نسبت به آینده اقتصادی وسیاسی شان به وجود آورد؟

اینها و دهها سوال دیگر دستاوردهای سالهای گذشته را تحت تاثیر قرار می دهد، در دو سال اخیر علاوه بر نقایص فوق، مناسبات سیاسی دولت با کشورهای خارجی نیز متزلزل و ناپایدار گردیده است، دولت بدون استراتژی مشخص، اغلب به صورت سلیقه ای گاهی به یکی از کشورها روی خوش نشان داده و گاهی به یک کشور دیگر.

تمایلات سیاسی بیش از آن که بر منابع ملی استوار بوده باشد، بر احساسات فردی متکی بوده است و این فرایند سیاست خارجی و روابط بین المللی کشور را با تنگناهای دشواری مواجه کرده است، در حال حاضر کشورهای خارجی کمتر روی رویکردهای سیاسی دولتمردان ما تکیه می کند و همین مسئله سبب دلسردی کشورهای مختلف به کمک به افغانستان می شود.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *