شکست امریکا در افغانستان، صلح با گروهی که زائیده خودش بود

از حضور ناتو و آیساف به رهبری امریکا در افغانستان نزدیک به ۱۸ سال می گذرد و این کشور همچنان حیات خلوتی است برای قدرت طلبی و سرشار است از ناامنی.

در این مدت ۱۸ سال که امریکا در افغانستان حضور یافت و به گفته اکثر کارشناسان و مسوولان نظامی واشنگتن، طولانی ترین جنگ این کشور بوده است.

این جنگ طولانی هیچ دستاوردی نداشته و در کنار آنکه برخی روشنی ها در مورد حضور زنان در جامعه، آزادی نسبی بیان و مخابرات، دستاوردهای دیگر قابل توجه نبوده است.

امریکا ۱۸ سال پیش به بهانه شکست و نابودی گروهی به افغانستان آمد که خودش در تولید و رشد آن نقش مهمی داشت، طالبان مسلح در ابتدای سال ۲۰۰۱ در حالی نابودی بود؛ اما برخی برنامه های منفعت طلبانه مانع نابودی این گروه شد.

در جریان جنگ امریکا در افغانستان، میلیاردها دالر به مصرف رسید، میلیون ها انسان نظامی و غیرنظامی جانشان را از دست دادند، زیربناها تخریب شد و شمار زیادی معیوب شدند.

نفوذ و نقش امریکا در افغانستان به حدی بود که بخش عمده ای بودجه عادی و انکشافی از سوی این کشور پرداخت می شد و بدون کمک های واشنگتن، مشکلات دولت کابل قابل حل نبود.

در مدت حضور امریکا تا حال، حل و فصل های عمده ای نیز از سوی مقام های آن صورت گرفت، به عنوان مثال «جان کری» وزیر خارجه وقت امریکا در یک حرکت خیره کننده مشکلات انتخابات ریاست جمهوری بین اشرف غنی و داکتر عبدالله را حل کرده و حکومت «وحدت ملی» را ایجاد کرد و بر اساس آن، نتایج انتخابات، حضور و قربانی مردم در پای صندوق های رای نادیده گرفته شد.

اما حالا و با گذشت ۱۸ سال، امریکا در حال مذاکره با گروهی است که خودش در ایجاد آن نقش مهم داشته و کشورهای وابسته به واشنگتن آن گروه را تقویت کرد.

امریکا در سال جاری میلادی به شدت به دنبال مذاکره با طالبان مسلح است و زلمی خلیلزاد، نماینده ویژه آنها برای صلح افغانستان هفت دوره گفتگو را پشت سر گذاشته و دور هشتم را نیز در حال برگزاری است.

پیش از آغاز دور تازه گفتگوها، صحبت ها از توافق برای خروج نیروهای امریکایی از افغانستان به خواست طالبان، صلح با این گروه و حضور آن در بدنه حکومت و توافق آتش بس شنیده می شد که به قوت خود همچنان باقی است.

حال سوال این است که چرا در جریان ۱۸ سال باید این همه مشکلات ایجاد شود، این همه تلفات نظامی و غیرنظامی وارد شود؛ این همه معلول و معیوب بجا بماند و این همه مصارف صورت گیرد و در سرانجام با گروهی صلح و مذاکره صورت گیرد که ساخته دست خودشان است.

در عین حال، جای نگرانی است که این گروه ساخته شده از سوی غرب، دولتی را قبول ندارد که خود امریکا آن را ایجاد کرده و از ریشه کمکش می کند (حکومت وحدت ملی).

طالبان مسلح به صراحت و بارها اعلام کرده است که دولت افغانستان را در گفتگوها تنها به عنوان یک گروه می شناسد و به عنوان دولت قبول ندارد.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور امریکا نیز دو مرتبه اعلام کرده است که توانایی نابودی طالبان را در دو یا سه روز دارد؛ اما نمی خواهد در این راه میلیون ها انسان بیگناه کشته شود.

مگر در جریان این ۱۸ سال کم مردم افغانستان و نیروهای امنیتی آن کشته، زخمی و معلول شدند که حالا نمی خواهد این کار را انجام دهند؛ چرا از ابتدا این همه مصارف را قبول کرده و تازه به فکر «صلح و آشتی» با گروهی فکر می کنند که از ابتدا برای «نابودی» آن آمده بودند.

این رویکرد نشان می دهد که امریکا به مانند چند جنگ دیگرش در عراق و سوریه، در افغانستان نیز به شدت شکست خورده و به دنبال راهی برای «فرار» است.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *