اعترافات تکان دهنده فرمانده امریکایی در مورد طالبان

امریکا در حدود ۱۸ سال پیش به بهانه مبارزه با تروریزم و نابود کردن طالبان مسلح پای به افغانستان گذاشت و در این راه حمایت و یاری شماری از متحدان اروپایی اش را نیز به همراه داشت.

بعد از سال ۲۰۰۱ و به این دلیل که طالبان نباید از افغانستان برای تهدید جهان استفاده کند، با این گروه به مبارزه پرداخت و بخش عمده ای از مصارف جنگ را در افغانستان هزینه کرد.

هرچند که در ابتدا موفق شد تا حدی طالبان مسلح را شکست دهد؛ اما هدف تعیین شده اصلی شان که حضور در افغانستان به بهانه مبارزه با تروریزم بود، برایشان از اهمیت بیشتری برخوردار بود و شیوه جنگ تغییر کرد و برای رسیدن به هدف، تنها جنگ نمایشی را راه اندازی کرد.

جنگ ۱۸ ساله امریکا در افغانستان و تعقیب هدف بزرگتر از آن ـ نگهداری تروریزم در افغانستان و جلوگیری از گسترش آن در کشورهای غربی ـ تلفات زیادی به دنبال داشت که اکثر آنها مربوط به مردم افغانستان است.

در این مدت، امریکا، فرمانده هان نظامی و سران آن بارها بر نابودی طالبان تاکید کرده و ادعا داشتند که می توانند طالبان را شکست دهند و به همین بهانه، مبالغ هنگفتی را صرف جنگ در افغانستان کردند.

اما حالا و بعد از ۱۸ سال، یک فرمانده برجسته امریکایی مدعی شده است که طالبان مسلح در جنگ نمی بازند و جنگ نمی تواند راه حلی برای آرامش افغانستان باشد.

جوزف دانفورد رییس ستاد مشترک ارتش امریکا در سخنرانی تازه اش در یک بحث اکادمیک در «هالفکس» کانادا گفته است: «به نظرم این عادلانه است که گفته شود طالبان در حال حاضر جنگ را نمی ‌بازند.»

در گزارش سی ان ان آمده است که جنرال دانفورد اظهار داشت طالبان می دانند که یک زمانی مجبور می شوند تا به صلح بپیوندند.

به گفته این جنرال امریکایی، موفقیت در این است که همه تلاش ‌ها و فشارها هماهنگ شود تا از این طریق به طالبان مسلح انگیزه ای برای گفتگو داده شود.

این اعترافات که به تازه گی بیان شده و همان چیزی است که مردم افغانستان از ابتدا بر آن باور داشتند؛ چطور می تواند خون ریخته شده مردمی را بدهد که به غیر از ناآرامی و دردسر هیچ منفعتی از حضور امریکا در کشورشان ندیده اند؟

چطور می توان خون ریخته شده مردمی را زیر پا کرد که در تمام سیاست های اعمال شده امریکا در افغانستان به عنوان هیزم آتش استفاده شدند؟

در عین حال، اعترافات تازه دانفورد همزمان است با رایزنی طرحی صلحی که «زلمی خلیلزاد» این بار، بازیگر اصلی آن است که توانسته در قدم های اول، طالبان مسلح را به میز مذاکره در «مسکو» بکشاند.

آغاز فعالیت خلیلزاد چند ماه محدودی است؛ اما برای پیشبرد کارها، دوبار به کابل آمده و به کشورهای منطقه که با طالبان مسلح ارتباطی دارند، سفر کرده است از جمله پاکستان، قطر و امارات.

خروج نظامیان خارجی از افغانستان، رهایی زندانیان طالبان از زندان و لغو تحریم ها بر علیه رهبران آنها از جمله پیش شرط های نماینده های طالبان مسلح در نشست مسکو بود؛ مواردی که سالها امریکایی ها با آن مخالفت کرده اند.

اما نکته جالب توجه، اعترافاتی است که گفتن آن، ۱۸ سال طول کشید و مصارف هنگفتی را به دنبال داشت.

شاید در پی این اعترافات، بازی تازه ای در راه باشد که مردم و شاید هم دولتمردان افغانستان از آن ناآگاه باشند و رسیدن به هدف آن، هزینه ای برابر با جان آنها داشته باشد.

نمونه این بازیهای سیاسی را می توان در استفاده از بمباردهای هوایی در سال ۲۰۱۸ نام برد؛ زیرا ایتلاف جهانی به رهبری امریکا، ۵۲۱۳ بم را در نُه ماه اخیر بر بخش‌ هایی از افغانستان پرتاپ کرده ‌است.

بربنیاد آمارهای نیروهای امریکایی، این رقم بیشترین اندازۀ کاربرد بم را در یک سال نشان می ‌دهد.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *