جایگاه امام رضا (ع) نزد علمای اهل سنت

ولادت با سعادت ایشان در مدینه منوره در سال ۱۴۸ هجری و به قولی در سال ۱۴۳ هجری است. کنیه ایشان ابوالحسن و لقب آن امام همام رضا، صابر، زکی و والی بود.

در حدیثی که ابن حجر عسقلانی در کتاب «صواعق المحرقه» نقل کرده است، رسول خدا (ص) فرمودند: هر حسب و نسبی غیر از حسب و نسب من در روز قیامت قطع می شود. ریشه هر دختر زاده ای از پدر وی می باشد، غیر از اولاد فاطمه که من پدرشان هستم. بنابراین سلسله نسب شریف رسول خدا تا قیام قیامت ادامه خواهد داشت و احترام و جایگاه شان نزد اهل ایمان محفوظ خواهد بود.

ابن حجر عسقلانی در کتاب تهذیب التهذیب می فرماید: «کان رضا من اهل العلم و الفضل مع شرف النسب» یعنی امام رضا (ع) با وجود شرافت در نسب از فضلا و عالمان بزرگ عصر خویش بود.

در «سیر اعلام النبلاء» ج۹، ص ۳۸۷ -۸ آمده: «کان رضا من اهل العلم و الدین و السود کما کان کبیرالشان و اهل خلافت» یعنی امام رضا علاوه بر اینکه دارای علم و دینداری و سروری و مقام بزرگی بود، اهلیت و شایستگی خلافت را نیز داشت.

عبدالله شبروانی شافعی «جامع الکرامات الاولیا» ج۲، ص ۳۱۲ آورده است: «علی الرضا کانت مناقبه علیه و صفاته سنیه و کراماته اکثر من ان تحصی و اشهر من ان تذکر» یعنی امام رضا دارای کرامات زیادی است که قابل ذکر و شمارش نیست.

ایشان سرانجام بعد از تلاش ها و مجاهدت ها و مهاجرت ها و تحمل سختی ها و مشقت ها به خاطر حق گویی در سال ۲۰۳ هجری به دست مامون مسموم گشت و در شهر توس حیات خود را بدرود گفت و در همان جا نیز دفن گردید. خداوند ما را جزو پیروان راستین آن بزرگوار قرار بدهد. آمین.