کابل شهر وحشت و خون؛ شهروندان در انتظار مرگ

کابل سال‌هاست که به شهر وحشت و خون مبدل شده است و شهروندان این شهر کوچک هر صبح از خواب بیدار می‌شوند و در انتظار مرگ می نشینند، تا این پدیده بیاید و آهسته‌، آهسته همه شان را بلعیده و به شهر دیگر سفر کند، کابل این روزها حال خوب و خوش ندارد و هیچ کسی امیدی به زندگی کردن ندارد.
بعد از حمله انتحاری بر یک مرکز رای دهی در ساحه دشت برچی که تقریباً ۲۰۰ نفر کشته و زخمی شدند و در حمله انتحاری دیروز که حدوداً ۷۰ نفر کشته و زحمی شدند در چهره شهروندان این شهر چیزی بنام آمید به آینده نیست و همه چهره ها صبح امروز بجای این که بشاش و سر حال باشند، خسته و ناامید بودند.
تکسی ران، دوکان دار، کارمند دولت، میوه فروش‌های روی جاده و حتی گداها به چشم های خسته به طلوع افتاب می‌دیدند و در خانه بیش از ۵۰۰ تن گلیم غم هموار است و بیش از ۷ میلیون این غم را حس می‌کنند و ۳۰ میلیون تن با این غم درگیر اند اما فقط چند تن که در چوکی‌های حکومت نشسته اند دارد به این همه خون بازی می‌کنند.
در حمله انتحاری دیروز دوشنبه از خانواده‎ای رسانه ها ۹ تن کشته شدند و این ۹ تن همه نان آور خانواده های شان بودند و هر کدام پسر کسی بود و برادر کسی بود و خواهر کسی و همسر کسی که با رفتن این ۹ تن هر کدام یک بخش بزرگ از زندگی خود را از دست دادند.
پسری یتیم شد و دختری بی پدر و همه چیزی برای شان پایان یافت و این غم چنان بر زندگی مردم کابل چنبره زده که شهر به ماتم‌ کده مبدل شده است.
حکومت وحدت ملی که به ابتکار جان کری ایجاد شد یک حکومت ناکام در عرصه امنیت، اقتصاد و حکومت داری بوده است و سران حکومت وحدت ملی افغانستان به دنبال سیاست‌های خود استند و هیچ طرف به فکر مردم افغانستان نیست و کابل که پایتخت این شهر است ناامنی در آن موج می‌زند.
دزدی‌های مسلحانه، قتل، اختطاف، انفجار، بی بندباری در جاده ها شهر کابل همواره اتفاق می افتد و هیچ کسی پاسخگو نیست و همه به دنبال منافع شخصی و سمتی خود استند و هیچ کسی فکر نمی کند که در این انتحاری کی کشته شد و در انتحاری بعدی کی کشته خواهد شد.
کابل شهری که بدون هیچ امکانات شهروندی مردم تلاش برای زنده ماندن می کنند ولی سران حکومت حتی کمک نمی کنند که این شهروندان زندگی کنند.
جنگ آمریکا با کشورهای دیگر باعث شده است که مردم افغانستان کشته شوند و حکومت وحدت ملی که دست نشانده آمریکا است توان مخالفت با سیاست‌های آمریکا را ندارد.
پیمان امنیتی که در نخستین روزهای حکومت وحدت ملی امضا شد به چه درد مردم افغانستان دوا شد؛ گروه تروریستی داعش خیالی قدرتمند شد و گروه تروریستی طالبان حملات شان بیشتر، قربانی این سیاست مردم افغانستان شدند.
برق کابل در دست گروه تروریستی طالبان است و هراز گاهی که بخواهند پایه برق را منهدم می کنند و کابل بی برق می‌شود و در این حکومت سنگ روز سنگ بند نیست فقط مردم بخاطری آینده بهتر تن به قربانی می دهند اما کدام آینده واقعاً هیچ کسی نمی‌داند.
امروز صبح وقتی که از خانه به سوی کار میامدم این چهره‌ها را دیدم و موج ناامیدی را حس کردم؛ اما سران حکومت و نهادهای امنیتی که موترهای ضد گلوله دارند شاید این موج را حس نکنند و شاید این را چهره ها را نبینند.

ندیم پارسینا