ناکامی در مدیریت کرونا و اصرار در جلب پول

کرونا بیش از سه ماه در افغانستان شایع شد و بعد از گذشت مدتی به روند همه گیری پرداخت و دولت هم با گذشت چندی از شیوع، دست به اقدام زد.

در اولین اقدام ها دولت بودجه ای خاص برای مبارزه و یا کنترول این بیماری اختصاص داد؛ اما از همان ابتدا این بودجه و مصارف مورد نظر با مدیریتی ضعیف صورت گرفت.

هشدارهای ابتدایی برای جلوگیری و اتخاذ تدابیر در مرز هرات و مربوطات این ولایت مورد توجه قرار نگرفت و همین امر عدم مدیریت در برنامه های ابتدایی مقابله با کرونا را بیشتر و پررنگ تر ساخت.

جلب کمک های خارجی و بیش از ۵۰۰میلیون دالر برای مقابله با کرونا، عدم کنترول و ناتوانی در ارائه اطمینان و باور به مردم، یک بار دیگر انگشت فساد در کرونا را نیز به سمت دولت دراز کرد.

در این بین، زمانی مردم نسبت به دولت بی باورتر شدند که در یک برنامه نمایشی و شاید «تمسخرآمیز»، دولت اقدام به کمک ۴.۵کیلوگرام گندم به خانواده های مستحق و در کنار آن توزیع نان برای آنها بود.

توزیع نان زمانی زیر سوال رفت که بخش عمده ای از افراد معرفی شده به عنوان مستحق از نزدیکان وکلای گذر و مسوولان این روند بودند و در عین حال، خانواده هایی بودند که با داشتن پنج عضو، برای دریافت یک قرص نان مستحق شناخته شدند.

همین برنامه توزیع نان هم در بخش های عمده ای با مشکل روبرو بود؛ هم در روند توزیع و هم در کیفیت نان.

همزمان با این بی باوری ها و ناتوانایی های دولت در مهار و مقابله با کرونا و در کنار اینکه کمک های هنگفت مالی خارجی در اختیار دولت قرار گرفت، وزارت مالیه نیز از مجلس نمایندگان درخواست کرد تا با اختصاص بودجه داخلی برای مبارزه با کرونا موافقت کند.

وزارت مالیه ۲۲ روز پیش از مجلس نمایندگان خواسته بود تا تعدیلات بودجه مبارزه با کرونا را تعدیل کند؛ اما این امر تا حال از سوی مجلس تصویب نشده است.

به همین منظور، وزارت مالیه یک بار دیگر از مجلس خواستار تصویب هرچه زودتر این بودجه شده است.

شمروز خان مسجدی، سخنگوی وزارت مالیه شرایط فعلی را «وقت حساس» دانسته و از نمایندگان خواستار درک این زمان شده است.

با این حال و در شرایطی که کمک های هنگفت نتوانسته در راه مقابله با کرونا موفق باشد، آیا دولت توانایی و مدیریت مقابله با کرونا از بودجه داخلی را دارد؟

اگر در شرایطی که بر اساس گفته ها و هشدارهای وزارت صحت عامه، کرونا در حال گسترش بی رویه است و مردم نظر به بی باوری به کرونا این مشکل را جدی نمی گیرند و همه گفته های دولت و مقام ها تنها در حد یک شعار باقی می ماند؛ آیا بودجه داخلی در این امر موفق خواهد بود؟

چطور می توان به مردم اطمینان داد که کرونا با برنامه های مشخص مهار می شود در حالی که برای هر خانواده ۴.۵کیلوگرام گندم و یا ۵ تا ۱۰ قرص نان داده شد و از کمک های دالری بخش کوچکی به مردم داده شد و هیچ برنامه ای از جمله قرنطین به صورت عملی و جدی اعمال نشد؟

آیا کرونا به یک پروسه برای جلب و جذب کمک های خارجی و داخلی تبدیل شده و یا اینکه در راه مقابله با این ویروس نیز به مصرف می رسد؟

سوالاتی که پاسخ و اطمینان نسبت به آن، می تواند باورمندی مردم را بیشتر کند؛ در کنار اینکه اگر اعلام می شود که شهرها قرنطین شده، به صورت درست تطبیق شود.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *