حادثه یزد؛ سوختیم یا سوخته ایم؟

حادثه یزد و آتش گرفتن موتر مهاجرین غیرقانونی افغانستان؛ دردناک و هولناک است و شاید آخرین مورد نیز نباشد.

مهاجرین افغانستان از سالها به این سو در کشورهایی مانند ایران و پاکستان زندگی کردند و در این مدت، تلخی و شیرینی های زیادی را تجربه کردند.

برخی از رخدادها و اتفاقات مهاجرین با واکنش های عجیب و تند روبرو شده است و این واکنش های در نوع خود متفاوت نیز بوده اند.

در جریان ماه های اخیر دو رویداد برای مهاجرین افغانستان در ایران رخداد که هر کدام واکنش هایی به دنبال داشت.

غرق شدن شماری از مهاجرین در دریای هریرود که گفته می شد از سوی مرزبانان ایران رخداد و هیئت ویژه ای از سوی افغانستان تعیین شد.

در این اواخر نیز یک موتر حامل مهاجرین غیرقانونی در شهر یزد ایران آتش گرفت و سه پناهجو در آن جان باخته و پنج تن دیگر زخم برداشت.

این رویداد با واکنش های زیادی روبرو شد و شماری نیز با هشتک «#کمی_آب_بیار_سوختم» در صفحات اجتماعی نسبت به آن واکنش نشان داده و دادخواهی کردند.

به دنبال این رویداد، عبدالغفور لیوال، سفیر افغانستان در تهران به شهر یزد سفر کرد تا از نزدیک با زخمی ها دیدار کرده و رویداد را بررسی کند.

وزارت خارجه افغانستان نیز بعد از این رویداد اعلام کرد که موتر به دلیل تیراندازی سربازان ایران و برخورد با موانع کنار سرک آتش گرفته است.

عبدالغفور لیوال بعد از دیدار با زخمی های این رویداد و بررسی قضیه اظهار داشت که «مسبب این حادثه راننده و باند قاچاقچی انسان است.»

وی تاکید کرد که مقام های محلی و امنیتی یزد وعده سپرده اند تا به صورت جدی به این قضیه رسیده گی کرده و آن را پیگیری کنند.

به گفته لیوال، راننده این موتر تحت پیگرد مراجع قضایی قرار دارد.

سفیر افغانستان در تهران اظهار داشت که «مناسبات دو کشور برای ما مهم است، اینگونه حوادث تلخ نباید باعث تیرگی روابط دو کشور دارای مناسبات تاریخی شود».

وی همچنین از مقام های محلی یزد برای میزبانی از شماری از مهاجرین و ایجاد زمینه اشتغال برای آنها قدردانی کرد.

با این حال سوال اساسی که به وجود می آید این است که چرا شهروندان کشور با تحمل سختی های فراوان حاضر هستند دل به مهاجرت بدهند؟

شاید مشکل اساسی در عدم مدیریت رهبران افغانستان با تاریخ پنجهزار ساله باشد که نتوانسته اند شرایط کار را برای جوانان و شهروندان فراهم کنند تا آنها بخاطر کار و یک لقمه نان دست به مهاجرت نزنند.

شرایط بدتر از حادثه یزد را در بین مهاجرین کشور در اردوگاه های اروپایی نیز می توان دید که «تن فروشی» دختران و پسران از این جمله اند.

به صراحت باید گفت که قرنهاست نسل های مختلف ما در آتش جهل، استبداد، بی کفایتی، سوء مدیریت، وابستگی، تفرقه، پیروی از رهبران ضعیف و بی اراده و چندین مورد دیگر سوخته و سوخته ایم.

اگر این طور نیست چرا مردم افغانستان نسبت به این سرنوشت سیاه خود، لحظه ای درنگ و تامل نکرده است؟ سیاست مدارانی که هرکدام در شعار دادن و فخرفروشی، در جهان بی همتا هستند، چرا نسبت به پایان بخشیدن به این وضعیت مرگبار چاره ای نیاندیشیده اند؟

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *