تفاوت مسئولیت پذیری از کوریای جنوبی تا افغانستان

در سال ۱۳۹۳ در کشور کوریای جنوبی کشتی «سیول» که شاگردان مکتب را از یک جزیره به جزیره‌ای دیگر انتقال می‌داد، در میانه‌های راه تصادم کرد. در این حادثه شماری از کودکان کشته‌ شدند. مدیر مکتب پس از خبر کشته شدن دانش‌آموزان خود کشی کرد. نخست وزیر کوریا استعفا داد و در همان روز از سوی پدر یکی از قربانیان سیلی‌ای به رخسارش خورد و برایش گفت: به خاطر بی‌کفایتی‌تان این سیلی را زدم. نخست وزیر با چشم‌های اشک‌آلود دستش را بوسید و برایش گفت: شما بیشتر از این حق دارید.

متاسفانه؛ در این کشور بیشتر از ۱۰۰ تن در حمله تروریستی می‌میرد و بیشتر ۱۵۰ تن زخمی می‌شود. معصوم استانکزی رئیس امنیت ملی افغانستان استعفا را راه حل نمی‌داند و می‌گوید: «در هیچ جای دنیا وقتی که یک حادثه رخ می دهد مردم از مسولان امنیتی همان روز نمی خواهند که استعفا بدهند.»

همچنان وزیر دفاع حکومت افغانستان می‌گوید:« هر روز از مردم خود معذرت می خواهیم. اما؛ استعفا نمی‌دهیم. بخاطری‌که استعفا مشکل را کم نمی کند.»

این در حالیست که ویس احمد برمک وزیر داخله نیز از موقف رییس امنیت و وزیر دفاع افغانستان در قبال حمله‌های انتحاری اخیر دفاع کرد و گفت که استعفا راه حل نیست.

سخنگوی رییس جمهور نیز به منتقدین آقای غنی می‌گوید که وضعیت کنونی محصول ناکاره‌گی‌های مسوولین حکومت گذشته است.

این برخورد‌های حکومتی‌ها از یک سو دیده درای و بی‌تفاوتی شان را در برابر مردم نشان می‌دهد، از سوی دیگر وجدان خفتهٔ آن را برای مردم روشن‌تر می‌سازد که این گروپ فقط به فکر اندوختن پول‌های سیاه و گروهی برخورد کردن در درون نظام استند ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا.

و گفته می‌شود که رییس جمهور غنی درشب که به چهاراهی صدارت انتحاری اتفاق افتاد و بیش از ۱۰۰ نفر کشته شدند و بیش از ۱۵۰ نفر زخم برداشتند محفلی در ارگ برگزار کرده بود و انگار که اتفاقی نیفتاده است.

فواد عظیمی