۲۶ دلو سالروز خروج قشون سرخ شوروی از افغانستان

در ۶ جدی سال ارتش سرخ شوروی به دستور برژنف رهبر حزب کمونیست، از بندر حیرتان وارد افغانستان شد و بعد از۱۰ سال جنگ به تاریخ ۲۶دلو ۱۳۶۸ از افغانستان اخراج شدند و این جنگ میلیون‌ها کشته و زخمی برجا گذاشت و هزارن تن دیگر آواره شدند.

بندر حیرتان؛ معروف ترین بندرافغانستان در شمال افغانستان همچنان گواه بود که ، آخرین واحدهای نیروهای ارتش سرخ اتحاد جماهیر شوروی پیشین از همین بندر خارج شدند.

مجاهدین افغانستان، قشون سرخ را پس از ۱۰ سال جنگ، مجبور به ترک افغانستان کردند و  داکترنجیب الله در زمان ریاست جمهوری اش این روز را، روز (نجات ما) نامیده بود.

شوروی در این جنگ بیش ۱۴۰۰۰ سرباز خود را از دست داد و بعد از این‌که از افغانستان برامد پارچه‌، پارچه و اتحاد جماعیر شوروی از هم پاشید.

حال  که چندین سال از جنگ افغانستان می‌گذرد بسیاری از مردم افغانستان به دستاورد های پس ازانقلاب دربرابر شوروی با دید شک و تردید مینگرند و براین باوراند که ۲۶ دلو روزنجات ملی نه! بل آغاز جنگ های داخلی و بحران های تازه در افغانستان بوده است و خروج ارتش شوروی از افغانستان هیچ چیزی را به نفع افغانستان تغییرنداده جزاین که ویرانی و جنگ های داخلی را در این مرز و بوم هدیه داد.

اما در همین حال نقش استحبارات جهانی را در برامدن قشون سرخ و ویرانی افغانستان نادیده نمی‌توانیم بگیریم و این استخبارات منطقه و جهان بود که افغانستان را در وضعیت جنگی قرار دادند.

یک بخش نقد هم بر حکومت داکتر نجیب الله وارد می‌شود که نتوانست از این فرصت استفاده کند و مجاهدین را کنار خود جمع کند و افغانستان را آباد بسازد.

بعد از سال‌ها حال ما به این نتجیه رسیده ایم که همه از مجاهدین تا تکنوکرات باید زیر یک چتر جمع شویم و برای آباد افغانستان کوشش کنیم  که نمی‌گذارند ما و ما را به یک نحوه مجبور می‌کنند که برنامه ها آنها را پیش ببریم.

ببرک کارمل در آخرین روز های عمرش طی مصاحبه ای با یک روزنامه نگار ایرانی گفته بود “عبرتی که من از مجموع تحولات آغاز شده از هفتم ثور تا سقوط رژیم گرفته ام، این است که هیچ قدرتی نمی تواند و نمی خواهد ملت و مردم دیگری را برای رسیدن به استقلال و آزادی و ترقی کمک کند، مگر آن که تحت چنین عناوینی اهداف خودش را به پیش ببرد”.

با این حساب نه شوروی برای ما فرشته نجات بود و نه آمریکا برای ما فرشته نجات است، فرشته نجات مردم افغانستان باید از میان مردم افغانستان بر خیزد و ندای آباد و آزادی افغانستان را سر بدهد.

کسانی که از غرب آمده اند و شعار زنده باد افغانستان را سر می‌دهند در زمان جنگ در غرب بودند و حال هم اگر افغانستان به بحران برود این‌ها از افغانستان میروند و مردم را تنها رها می‌کنند.

مخلص کلام همین که اگر آمریکا برنامه برای از بین بردن تروریسم و آباد افغانستان می‌داشت در این ۱۷ سال باید تروریسم از بین می رفت و افغانستان با این پول‌های که آمد به بهشت رویایی مبدل می‌شد؛ اما بدبختانه آمریکا در این سال‌ها هیچ کاری نکرد جز تطبیق پلان‌های که خود شان داشتند.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *