مردم افغانستان تا چه‌وقت بر جنازه هموطنان شان گریه کنند؟

سال هاست که مردم افغانستان در آتش جنگ و فتنه انگیزی در میان دود و آتش میسوزند، اگر نگاهی به تاریخ معاصر افغانستان بیندازیم شاید متوجه شویم که پای سنگ این کشور با خون گره خورده است، از زمان حکومت احمد شاه ابدالی تا حکومت مجاهدین و پس از آن ملاعمر رهبر گروه تروریستی طالبان مسلح، در این کشور پادشاه گردشی یا انتقال قدرت جوی خون را جاری کرده است. پس از ملا عمر که با هجوم ناتو در افغانستان حکومتش از هم پاشید، حکومت موقت هم در این کشور چندان آرامی را به مردم افغانستان نیاورد.

در زمان حکومت حامد کرزی نیز افغانستان  بصورت نسبی در آرامی به سر میبرد اما گوشه و کنار کشور دچار تنش‌ها میان طالبان باقی مانده و حکومت مرکزی بود. این طالبان باقی مانده که یکی از اهداف آمریکا برای ماندن و بودن در افغانستان بود کم کم به نیرو گیری پرداخت و اکنون بخش عظیمی از کشور را در اختیار دارند. مردم افغانستان با حکومت موقت و انتقالی خوشحال بودند که شاید پس از این با آمدن دموکراسی یا حکومت مردم برای مردم، روی آرامش را ببینند، اما نقشه ای که حاکمان جهانی در سر میپرورانند این آرزوی مردم افغانستان را نقش بر آب کرد.

حاکمان جهانی یا بهتر بگویم ابر قدرت یکه تاز جهان یعنی آمریکا که میخواهد حاکم جهان باشد و کسی نتواند در این مسیر از او پیشی بگیرد برای رسیدن به هدف خود کوتاه ترین مسیر یعنی افغانستان را انتخاب کرده است. آمریکا کشوری جنگ طلب، که برای اهداف استراتژیک خود حملات تهاجمی را به اکثر کشورهای مسلمان انجام داده است و هم اکنون برای اشغال برخی از کشورهای دیگر به بهانه مبارزه با تروریسم حدود ۱۷ سال میشود که در افغانستان حضور نظامی خود را حفظ کرده است.

اوضاع امنیتی طی این مدت در افغانستان روز به روز در حال وخیم شدن است، طالبان بارها و بارها هشدار داده اند که تا نظامیان آمریکایی افغانستان را ترک نکنند به حملات خود در این کشور ادامه خواهند داد، و هرگز تن به مذاکره با دولت افغانستان برای پیوستن به پروسه صلح نخواهند داد، پروسه ای که برای مذاکره با طالبان مسلح ایجاد شد و تاکنون هیچ کار موثری انجام نداده است.

ناگفته نباید گذاشت که بعد از انتقال قدرت از کرزی به اشرف غنی اوضاع امنیتی افغانستان به شدت دچار بحران شد، حملات تهاجمی به ولایات و ولسوالی های افغانستان گسترش یافت هر روز یکی از ولسوالی ها یا یکی از روستاها به دست طالبان سقوط میکند و در پایتخت جایی که به شدت تحت تدابیر امنیتی است همه روزه انتحار و انفجار صورت میگیرد و صدها کشته و هزاران زخمی به جای میگذارد اما آب از آب تکان نمیخورد، گویا ارگانهای امنیتی افغانستان در خواب زمستانی فرو رفته اند و هیچ کاری برای جلوگیری از این حملات صورت نمیگیرد. جامعه جهانی و آمریکا کشوری که با افغانستان پیمان امنیتی دارد در سکوت مرگباری به سر میبرند. گویا خون مردم افغانستان رنگ دیگری دارد و کسی متوجه جاری شدن این جویبار خون نمیگردد.

اشرف غنی ضمن صدها وعده دیگری که در هنگام کمپاین انتخاباتی خود داده بود، در بخش امنیت نیز به مردم وعده سپرده بود که با پیروزی اش در انتخابات پیمان امنیتی کابل-واشنگتن را امضا میکند و امنیت را برای مردم افغانستان به ارمغان می‌آورد، اما امروز با کمال ناامیدی میبینیم که هیچ امنیتی در دستور کار غنی، ارگانهای امنیتی و پیمان امنیتی کابل-واشنگتن برای افغانستان در نظر گرفته نشده است، بلکه اوضاع بدتر از دیروز شده است. در جریان کمتر از یک هفته غیر از ولایات، کابل شاهد دو حمله مرگبار بود که مردم را به شدت وحشت زده کرده است، حمله بر هوتل کانتیننتال صدها کشته و زخمی بر جای گذاشت هنوز خون کشته و زخمی های کانتیننتال خشک نشده بود که حمله مرگبار دیگری روز گذشته (۷ دلو) مردم کابل را بار دیگر به گیلیم عزا داری نشاند.

با این حال دیده شود که مردم افغانستان تا کی میخواهند صبر کنند تا رهبران نامشروع حکومت وحدت ملی چه زمانی به وعده‌های خود برای آوردن امنیت عمل می‌کنند یا و هم هر روز شاهد مرگ عزیزان خود باشند؟

خدیجه موسوی

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *