دوام صلح؛ دوام جنگ

دور دوم گفتگوهای صلح از نزدیک به یک هفته در دوحه قطر برگزار شده و کمیته های کاری هیئت های افغانستان و طالبان جلسات شان برای توحید آجندا را آغاز کرده اند.

اما در این مدت هیچ دستاورد قابل ملاحظه ای به دست نیامده و دو هیئت برای مسایل مورد نظرشان پافشاری داشته و به توافق نرسیده اند.

هیئت جمهوری افغانستان بر آتش بس تاکید داشته و هیئت طالبان می گوید که به دلیل عدم اطمینان، آتش را قبول نداشته و بر تعیین حکومت تاکید دارد.

این روند و در کنار آن عدم حضور برخی از اعضای هیئت های گفتگوکننده که تا هنوز به دوحه نرفته اند، گمانه زنی ها برای دوام دار شدن این دور گفتگوها را تقویت بخشیده است.

این دوام باعث می شود که همزمان با تداوم «صلح» و گفتگوها در دوحه با تداوم «جنگ» در داخل افغانستان و افزایش ناامنی همراه باشد.

هیئت های دو طرف که به مانند دور گذشته در هوتل های پنج ستاره قطر حضور دارند؛ در صورت عدم دستیابی به توافق هرچه زودتر، زمینه ساز مشکلات خواهند بود.

به این مشکلات اگر گمانه زنی ها و صحبت هایی که بعد از سفر زلمی خلیلزاد، نماینده ویژه امریکا برای صلح افغانستان به کابل را اضافه کنیم، مشخص می شود که به زودی ها توافقی به دست نمی آید.

شماری از نزدیکان رهبران سیاسی ای که خلیلزاد به تازگی با آنها دیدار کرده، می گویند که طرح حکومت «موقت» از جمله برنامه های عمده وی بوده است که به رهبران سیاسی ارائه شده است.

این حکومت پیشنهادی با مخالفت جدی رئیس جمهور غنی و هیئت جمهوری افغانستان روبرو است و تلاش ها برای ادامه «جمهوریت» جریان دارد.

حال این روند مشخص نیست که تا چه زمانی دوام می کند و سرنوشت صلح و مردم افغانستان چه خواهد بود؟

تا چه زمانی باید هم صلح و جنگ را تجربه کرد؛ در حالی که صلح برای عده ای مشخص است با امکانات خوب و مهمان نوازی خارجی ها و جنگ برای قربانی جوانان و خانواده هایی که با سختی زندگی می کنند.

یک مثل است که می گوید «برای به دست آوردن چیزی، چیز دیگری را باید از دست داد.»

حال دیده شود که کدام یک از طرف های درگیر با این مَثَل کنار می آیند؛ هرچند که نباید فراموش کرد مردم خواهان صلحی فراگیر و همه شمول هستند؛ نه موقتی و یا هم به منافع یک عده مشخص.