حضور آمریکا بر مشکلات در افغانستان افزوده است

۱۷ سال از حضور نظامی آمریکا برای مبارزه با تروریسم در افغانستان میگذرد، اما در طول این مدت زمان طولانی هیچ گونه مبارزه واقعی و موثری با عوامل تروریستی، دهشت افکنان و نیز حامیان منطقه ای آنها صورت نگرفته است.

حضور نظامی آمریکا در افغانستان نه تنها هیچگونه موثریتی برای جلوگیری از خشونت نداشته بلکه هر روز دامنه خشونت و خونریزی در این کشور افزایش یافته است.

با روی کار آمدن دونالد ترامپ رئیس جمهور جدید آمریکا باز هم نظامیان این کشور در افغانستان ماندنی شد. ترامپ اعلام کرد نظامیان آمریکا از افغانستان خارج نخواهد شد و دلیل آن هم جلوگیری قدرت گرفتن گروه‌های تروریستی عنوان کرد.

به باور ترامپ بیرون شدن آمریکا از افغانستان، این کشور را مثل دوران قبل از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به مرکز تروریست‌ها مبدل خواهد کرد.

به تازگی روزنامه واشنگتن پست در مورد استراتژی جدید ترامپ در افغانستان نوشت: قرار بود قوانین بازی در افغانستان به دستور ترامپ تغییر کند اما می‌بینیم که این استراتژی نتیجه معکوس داد، شمار تلفات نظامیان آمریکایی رو به افزایش است، میلیاردها دالر در این کشور هزینه شد اما سرمایه استراتژیک آمریکا در محاصره روسیه و چین قرار دارد و طالبان مسلح نیز منتظر خروج نظامیان خارجی از این کشور هستند.

آمریکایی‌ها تاکید دارند که تا برقراری ثبات در افغانستان حضور خواهند داشت، اما کدام ثبات؟

حضور آمریکا در افغانستان پیوسته به رنج و نگرانی های مردم می افزاید، خشونت ها هر روز رو به افزایش است، حملات انتحاری، انفجار و جنگ در نقاط مختلف کشور مردم را به شدت نگران ساخته است، استراتژی جدید آمریکا در افغانستان جز رنج و بدبختی حاصلی برای مردم نداشت.

طالبان مسلح، گروهی که به گفته هیلاری کلینتون وزیر خارجه اسبق آمریکا و نامزد شکست خورده انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۶ این کشور، دست ساخته خود آمریکا است، تاکید دارد که نظامیان آمریکایی باید افغانستان را ترک کنند در غیر آن جنگ در این کشور به پایان نخواهد رسید.

از سویی هم طالبان مسلح منتظرند تا آمریکا نظامیان خود را از افغانستان خارج کنند زیرا آنها به این عقیده هستند که سیاستگذاران آمریکایی در نهایت به این نتیجه خواهند رسید که هیچ هدف استراتژیک ارزشمندی برای ادامه حضور نظامی در افغانستان برای مدت نامشخصی وجود ندارد و با وجود تمام تلاش‌هایشان در ایجاد یک نظام دموکراتیک و کارآمد در افغانستان شکست خورده است.

چندی پیش نیز «بارنت روبین» عضو ارشد «مرکز همکاری‌های بین المللی» به این نکته اشاره کرده بود که طالبان نمیتوانند کشور خود را ترک کنند، اما آمریکا میتواند از این کشور خارج شود و در نهایت نیز منجر به همین اقدام می‌شود. طالبان به این عقیده رسیده اند که در طول ۱۷ سال گذشته آمریکا هیچ کاری نتوانست علیه آنان انجام دهد و این گروه کاملا به پیروزی خود باور دارند.

به گفته طالبان مسلح جنگ و ناامنی با حضور نظامیان آمریکایی در افغانستان به پایان نخواهد رسید، آن هم تا چه زمانی؟

در حالی که پیمان امنیتی میان کابل-واشنگتن نوید دهنده صلح و آرامی برای مردم افغانستان بود اما با امضای این پیمان افغانستان روی هیچ گونه آرامشی را ندید، حامد کرزی رئیس جمهور پیشین افغانستان با امتناع ورزیدن از امضای این پیمان تا جایی مورد انتقاد برخی از فعالان سیاسی و مدنی قرار گرفت، اما کرزی این موضوع را درک کرده بود که امضای پیمان امنیتی چه بروز مردم افغانستان خواهد آمد.

با این حال کاندیدان ریاست جمهوری افغانستان در زمان کمپاین انتخاباتی شان یکی از شعارهای آنان این بود که به محض پیروزی پیمان امنیتی کابل-واشنگتن را امضا خواهند کرد، که این شعار آنان مبنی بر این بود که آمریکا از آنان حمایت کند تا بتوانند به کرسی ریاست جمهوری دست یابند، که این موضوع هم برای آمریکا چندان قابل توجه نبود، چرا آمریکا از قبل شخص مورد نظر خود را انتخاب کرده بود، زلمی خلیلزاد قبل از برگزاری مرحله نهایی انتخابات از سوی سیاستگذاران آمریکایی به افغانستان فرستاده شد و به میل دل آمریکا در افغانستان سیاست گذاری کرد، پس از آن جان کری وزیرخارجه وقت آمریکا به افغانستان آمد و به جنجال‌های انتخاباتی نقطه پایان گذاشته و تهداب حکومت وحدت ملی را پایه گذاری کرد.

حکومت وحدت ملی که ساخته و پرداخته سیاست های آمریکا است، بار دیگر در حال اپدیت و معماری شدن است. زلمی خلیلزاد سیاستمدار افغانستانی آمریکایی تبار که یکی از پایه گذاران حکومت وحدت ملی است در حالی وارد افغانستان شده است که جنجال های میان ارگ ریاست جمهوری و عطا محمد نور والی بلخ مبنی بر برکناری غافلگیر کننده نور صورت گرفته است.

حال با درک اوضاع آمریکا تا چه حدی در سیاست‌گذاری خود در افغانستان موفق بوده؟ آیا آمریکا با فرستادن خلیلزاد می‌خواهد انتخابات آینده را مهندسی کند؟ یا آمریکا قصد دارد افغانستان را ترک کند و دست آورد هفده ساله خود را به دست روسیه و چین بسپارد؟

خدیجه موسوی