نامه رحمت الله به امرالله؛ امیدوارم «صالح» این نامه را بخواند
رحمت الله نبیل، رئیس پیشین امنیت ملی و یکی از نامزدان انتخابات ریاست جمهوری در نامه ای سرگشاده به امرالله صالح، همتای پیشین امنیت ملی اش، رازهای زیادی از حکومت وحدت ملی به رهبری محمد اشرف غنی افشا کرده است.
به گزارش خبرگزاری خاورمیانه، متن نامه رحمت الله نبیل به این شرح است:
مبارک است به‌نام تو ابتدای کلام
تبارک اسمک یا ذوالجلال و الاکرام
دوست و برادر گرامی ام، امرالله خان صالح عزیز، سلام!
با آنکه من و شما مدت‌هاست همدیگر را می شناسیم و هر دو سرباز سر به کف سرزمین عزیزمان بوده ایم. هر دو همیشه حاضر بوده ایم تا در ازای وطن، عزت و شرف آن جان خود را قربانی کنیم. دوستی و رفاقت ما در طی سال ها به برادری زبان زد بوده؛ اما حالا بجای دیدوادید از نزدیک، از طریق نامه تنها می توانیم با هم حرف بزنیم و پیغام برسانیم. این نامه سرگشاده، اتمام حجتی نیز از این جانب به شما و مشاورانی ست که سخن شان، همواره قبول خاطر خردمند شماست.
آقای صالح عزیز!
هیچ کس نمی تواند در وطن پرستی و نیت نیک شما برای وطن شک کند؛ گواه روشن این مدعا سالها خدمت صادقانه و مبارزات قدمی و قلمی شما برای بهبود امنیت و آسایش هموطنان در دوران وظایف رسمی و پس از آن برای همه هویداست. اما نصیحت معلم اخلاق تاریخ فرهنگی ما، سعدی است که:
با بدان کم نشین که صحبت بد
گرچه پاکی تو را پلید کند
آفتابی بدین بزرگی را
لکه ای ابر ناپدید کند!
شما بهتر از من آگاهید و بارها و بارها نیز در گفته های تان اشاره کرده اید که رسوایی و زشتی این حکومت و تیم دکتر غنی، خیلی بیشتر از لکه های ابر در شعر سعدی است.
شما خود بارها به تنگ نظری، یک جانبه نگری، فساد سیستماتیک، دیکتاتوری، بی برنامگی و عصبیت تیم دکتر غنی اشاراتی کرده اید. حتا آنها را با ادبیات منحصر به فرد خویش «بی ریشه و بی عقبه خوانده اید» که اسناد تصویری و صوتی هر کدام از ادعاها و اتهام های شما نسبت به نشانی آقای غنی در فضای مجازی به وفور قابل دسترس است.
نگرانی ها و مصیبت های که در چند سال پسین تحت زعامت آقای غنی، بر سر اخلاق عمومی آمده است، در طی نیم قرن اخیر ما شاهد نبوده ایم. شکاف اجتماعی که بین اقوام شریف و با هم برادر افغانستان پیدا شده، وضعیت را از حد معمول به فاجعه ای در حال گذار رسانده است. بی اعتمادی میان دولت و ملت از سطح حباب روی آب به سطح دیوار آهنین در حال تغییر است. زبان شیرین پشتو تبدیل به زبان دشنام شده و بهترین جوانان مستعد را برای ترویج دشنام و هیجان قومی، با سوء استفاده از مجبوریت های اقتصادی و تنگدستی آنها در صدها دفتر استخدام کرده اند و از پس این ماجرا می خواهند فردا حکومت بسازند و خدمت به مردم بکنند.
شما به عنوان یکی از متخصص ترین شخصیت های امنیتی نگویید که اینها را نمی دانید. خوب می دانید. می دانید که ما جنگ روانی را به دشمن رسمی مان باخته ایم و بجای آن، جوانان و فرهنگیان ما، به جان همدیگر به دشمن بالفعل تبدیل شده اند. فرهنگ چاپلوسی، ترس، اضطراب، بهتان، ریا، ارتشا و فساد و انواع رذایل اخلاقی تبدیل به فضایل اخلاقی نزد برخی ها شده است؛ اینها را هم شما می دانید. در کنار آنچه تذکر دادم، متخصصان داخلی و توانا از کار برکنار شده اند، تعدادی نیز فراری شده اند و در عوض، گروه کوچک و به قول شما «بی ریشه» که نه عنعنات مردم را می دانند، نه فرهنگ افغانستان مطالعه دارند و بدتر از همه که حتا زبان های رسمی این مملکت را نمی دانند و از کشورهای مختلف به کار گماشته شده اند، فضا را در دست خود گرفته اند و ماهی مرادشان را می گیرند. بعضی از اینهایی که گفتم، یا وزیر یا زورآورتر از وزیر شده اند، ولی یک جمله به پشتو و یا هم فارسی دری و یا زبان های دیگر این مملکت را نمی توانند بی تکلف بنویسند. متخصصان و اداره های تخصصی از دست همین ها تعطیل شده است و در عوض اداره های جعلی در داخل ارگ، صاحب صلاحیت و همه کاره مملکت شده است. وزارت تجارت دارالترجمه و وزارت مالیه کمیشن خانه همه پُست ها به شمول پست های دیپلماتیک شناخته می شوند.
دفتر معاونت اول رییس جمهوری به جای معاونت و کمک کننده امور مملکت، به نام اداره دشمنِ ارگ معرفی شد. معاون رییس جمهوری با همه پشتبانه مردمی و سیاسی اش پس از یک ماجرای خودساخته از شرکت در جلسات کابینه و شورای امنیت ممنوع و به تبعیدگاه فرستاده شد.
فراتر از این، در داخل اقوام شریف افغانستان هم، جنوبی را به جان مشرقی و خوستی را به جان فراهی انداختند؛ تا جایی که قندهاری بودن جرم به حساب آمد. فاریابی ها را به جان جوزجانی ها و بامیانی ها را به جان دایکندی ها و بدخشانی ها را به جان پنجشیری ها انداختند. مانفیست معروف سیاست گران قدیم که گفته بودند؛ «تفرقه بینداز و حکومت کن» مانفیست خود ساختند، در حالی که جاسوس های کشورهای همسایه آزادانه در ادارات دولتی ما، در سیستم امنیتی ما، در سیستم مالیاتی و اقتصادی ما و حتا در درون فرهنگ ملی ما فعالیت می کنند. اینها را هم شما به درستی می دانید.
سرمایه های ملی و شرکت‌های تجارتی خصوصی ما یا سقوط کرده اند و یا در حال سقوط به سر می برند. همین ماه گذشته، هفت هزار شرکت خصوصی، درخواست به ورشکستی داده اند. چیزی به نام دهلیز هوایی ساخته شده، اما چهار شرکت هوایی ما از فعالیت بازمانده اند. مغزهای اقتصادی ما بجای خلق کار و سرمایه در زندان ها خفته اند و یا خفه شده اند. دزدهای میلیونی بیت المال، مدال افتخار می گیرند و کسانی هم با دوسیه های ساختگی در نهادهای عدلی سرگردان می گردند.
ده درصد مالیه مخابراتی مردم به‌گونه غیرشفاف دزدیده می شود و هیچ سیستمی برای پاسخ گویی آن وجود ندارد. عواید گمرکات و مالیه دهندگان بزرگ و ترازوها گم اند و دارایی مردم در جیب افراد و اشخاص واریز می شود. چرا که همه اینها به اضافه تمام ثروت ملی در اختیار چند خانواده و شخص خاص است. حتما می دانید و باید بدانید که چور و چپاول از حد گذشته است و به اندازه ای که رییس بانک مرکزی افغانستان بخاطر غارت شدن خزانه ملی مجبور به استعفا می شود. هیچ یک از معادن بزرگ آهن، مس، گاز وغیره، به رغم قرارداد، نتوانسته اند در چهار سال گذشته کاری به پیش ببرند و باقی معادن هم در قراردادهای مافیایی به شبکه ها و گروه های خاص مربوط به دولت داده شده که ما آنرا می دانیم.
در بخش امنیتی شما بهتر از هر کس دیگر می‌دانید که چه فاجعه های نیست که رخ نمی دهد. تعداد شهدای ما به خاطر بی کفایتی مسئولان از شمار گذشته اند، دزدی و جنایت داخل شهرها بیداد می کند، تعداد کشته های مرموز و جان باختن مردم در حملات تروریستی بیشتر از هر زمان دیگر صعود کرده است. صدای اعتراضات مدنی در گلو خفه شدند؛ چرا که اغلب اعتراض های مدنی با مرمی و انتحار پاسخ داده شد.
دولت و دستگاهی که باید ضامن مال و جان و ناموس مردم باشد، به روی مردم خودش شلیک می کند و از تجاوز ناموسی و دزدی های بی شمار چشم پوشی می کند. نتیجه هیچ یک از بررسی های حکومتی هیچ وقت معلوم نمی شود. به رسانه ها باج داده می شود تا بر سر اخبار فاجعه بار این دم و دستگاه خاک بیندازند. رابطه ارگ با تمام سیاست مداران و جریان های مدنی و سیاسی در داخل، گسست پیدا کرده است و با کشورهای دوست و استراتژیک رابطه در حد وخامت گراییده است. کافی است فقط فهرست سفیران و دیپلمات ها را مرور کنید، می بینید که بیشتر پست ها به‌گونه باج دهی، معامله و امتیاز داده شده اند.
همانطور که صدها صاحب منصب مسلکی و مدیر مسلکی سبکدوش شده اند؛ جنرال ظاهر ظاهر به خاطر دستگیری تقلب و صداقت کاری اش، خانه نشین است و متقلب مشاور ارشد. مثل او هزاران نفر دیگر که سخنی متفاوت با نظر «پادشاه صاحب» ابراز کرده اند و در عوض سردسته های مشهور تقلب، صاحب جاه و جلال شده اند. در فرجام می توان گفت، اینها صرف در کشوری به نام افغانستان و توسط کسی به نام اشرف غنی و شیوه حکومت داری او می تواند ممکن باشد.
از لحاظ اجتماعی، فقر به منتهایش رسیده، سفره های مردم خالی گشته، بیش از سه میلیون انسان معتاد شده و سن فحشا به ده سالگی تنزل کرده است. رشد فرار مغزها و نخبگان ما به بالاترین حد در بیست سال گذشته رسیده، اما ارگ هنوز مردم را به جشن گرفتن مجبور می سازد و توقع دارد مردم نقش چشمگیر در تجلیل از آن داشته باشند. جشن برای خوشبختی اینها که پادشاهی می کنند، بر گرده مردم ناتوان و بدبختی روزافزون ملت کجایش لذت بخش است؟
آقای صالح عزیز!
این رویایی نبود که ما و شما برایش مبارزه می کردیم و صدها هزار نفر از مردم ما برایش جان دادند. شما بهتر از من می دانید که عامل این همه سیه روزی ها و فلاکت ها، همین دارودسته ظالم و چشم پاره ای است که شما می خواهید در کنارشان باشید. اینها که برای غارت این وطن، دست و آستین بر زده اند، چند روزه مسافرند، اما من و شما و میلیون ها هموطن ما، در این کشور بوده ایم، هستیم و خواهیم بود. یکبار صفحات اجتماعی ارگ و عواملش را به عنوان یک شهروند آگاه ببینید. ببینید که مردم با چه دشنام هایی نارضایتی خود را اعلام می دارند و حتی ده ها هزار فیسبوک چلونکی حکومت هم نمی توانند وضعیت را مهار یا به عبارتی ضدتبلیغ راه بیندازند. چون آنها در ته دل با معترضان همنوا هستند، خانواده های آنان هم، هر روز داغ و بدبختی را از پس فجایع که اتفاق می افتد، با جان و دل حس می کنند. تنها با این ایده «غنی بابا دویم نریواله متفکر!» نمی توانند خود و مردم را فریب بدهند.
راستش با آنچه گفته آمدم، من تعجب می کنم که شما با فهم و درک این همه واقعیت های آفتابی، باز هم در دام فریب های اینها افتاده اید، حتا سخنانی که از آنها نمی برآید، شما بجای آنها رقیبان سیاسی تان را به «رینگ بوکس» فرامی خوانید، چلنج بایسکل سواری را به مردم می دهید؛ در حالی که می دانم وجدان تان عمیقا از آنچه می گویید آزرده است.
وجدان تان باید از سربازانی که روزگاری همکار شما بوده اند و تعدادشان جان های شیرین شان را از دست داده و از دست می دهند و همچنین ناموس و فامیل سربازان دست به گدایی و مفاسد اخلاقی می زنند، شرمنده باشد.
این را به کسی می گویم که خود عمری را سرباز وطنپرست و صادق بوده است. اگر به شما دروغ گفته اند بگذارید من بگویم: تمام ولسوالی های جوزجان از آقچه که روزگاری پایتخت صنعت افغانستان بود تا درزاب، تمام ولسوالی های بلخ، تمام ولسوالی های فاریاب و بادغیس، فراه، نیمروز، هلمند، تخار، بغلان و بخش های زیادی از بدخشان، کنر، نورستان، غزنی، زابل، لوگر در اختیار دشمن است. داعش ریش سفیدهای وطن ما را زنده در ننگرهار می سوزاند و اداره امنیت ملی که شما و ما به عنوان تکیه گاه صادق و مستحکم مردم ساخته بودیم، بجای کشف دشمن، به شنود و توطیه علیه مردم مشغول اند. این است کشور رویایی که ما تصورش را می کردیم؟!
به فرض که شما در بین اینها، مثل معاون اول دور قبل، به توطیه و تبعید و ترور گرفتار نشوید و بتوانید بعد از انتخابات تقلبی بخشی از قدرت را که اینها گرفتند، شما هم سهم داشته باشید، آیا می توانید با وجدان خودتان کنار بیایید؟ می توانید هر روز، شاهد تکه تکه شدن مردم در سنگرهای داغ باشید و خیابان ها و پارچه پارچه شدن مردم را در صفوف فرضی قومی، سمتی و منطقه ای باشید؟!
شاید به تطمیع و تهدید و بذل مال بیت‌المال، مردم را سر سفره رنگین تیم دولت ساز جمع کنید، با دل آزرده و زخمی مردم چه خواهید کرد؟ با فرهنگ چاپلوسی، تقلب و فساد و دغلی چگونه خود را آرام خواهید نمود؟ زور شما هر قدر هم زیاد به این باندهای عجیب می رسد؟
برادر عزیزم امرالله خان!
ما در برهه خطیر از تاریخ افغانستان قرار داریم. شما هم مثل هر کارشناس دانا می دانید که این معضل، جنگ استخبارات جهانی است. شاید مردم را شود فریب داد، اما جنگ واقعی را نمی شود با فریب به پایان رسانید. من از شما برادرانه خواهش می کنم تا دیر نشده است به صف واقعی مردم بپیوندید؛ اعتبار، شرف و عزت تان را برای یک گروه چشم پاره و یک اقلیت خائن، از بین نبرید و به صف «اکثریت وطن دوست» یکجا شوید.
این کشور به شما و تجربه شما نیاز دارد؛ تیمی که ما ساخته ایم، متشکل از اهل فرهنگ و فضیلت، از وطن پرستان واقعی این کشورند؛ در این میان جای شما خالی ست. ما پادشاه و نوکر نداریم، شما در تیم ما، صاحب فکر و تصمیم خواهید بود. شما در میان ما عزت خواهید داشت، کسی به قصد جان شما و آبروی شما توطیه ای نخواهند چید. ما روایت جدیدی ساخته ایم که مبتنی بر قوم و نژادپرستی نیست. در روایت ما تبعیض جنایت است. روایت ما از گفتمان صداقت و عشق به وطن سرچشمه می گیرد، تخصص امنیتی و دانش فرهنگی در روایت ما مسیر روشن اش را دارد و شما که از صادق ترین و تواناترین فرزندان این میهن هستید، تنها جایی که جای واقعی شماست همین جاست. من و همه اعضای تیم، با صداقت از شما دعوت می کنیم که توجیه کننده جنایات یک عده خائن نشوید، شما به چوکی احتیاج ندارید، چوکی به شما محتاج است.
پایان سخنم اینکه؛
برادرم، قبل از اینکه در لجن زار مجازی تیم حاکم صداى وطن دوستى ات برای همیش خفه شود، تعدادى از جوانانى که از کوه هاى سر به فلک پامیر تا دشت هاى سوزان نیمروز، تو را الگوی خود می دانند، سرافکنده و پشیمان شوند. بیا و با «اکثریت وطن دوست» بپیوند تا مشترکا شعار «امنیت و عدالت» را عملی کنیم. با عملی شدن این شعار «دولت» به راحتی ساخته خواهد شد و هم «صف خائن از وطن پرستان واقعی» را ما جدا خواهیم ساخت.
بیا میهن عزیز خویش را از ورطه هلاکت که هم در تداوم غنى و هم در صورت سلطه طالبان و پاکستان، سوق داده خواهد شد، با هم نجات بدهیم. مطمئن هستم که تمام مردم افغانستان، از علما تا روشنفکران، از جوانان تا زنان، از معلولان تا بازماندگان شهدای راه عدالت و آزادی صف بزرگ وطن دوست از ما حمایت بی دریغ خواهند کرد و ما همه این ترانه را زمزمه خواهیم کرد:
«دا زما زیبا وطن، دا زما لیلا وطن…» و یا
«وطن عشق تو افتخارم، وطن در رهت جان نثارم…»
این وطن را قلب گرم و وطن دوست، مغز سرد و خلاق، دست پاک و عملگرا نجات خواهد داد، نه معامله سیاسى!
چه کسی می خواهد
من و تو ما نشویم
خانه اش ویران باد
و ما علینا الالبلاغ!
برادرت
نبیل
Author
About Author
