قرنطین جوابگو نیست؛ چاره ​ای باید سنجید

جهان در ماه​های اخیر شاهد پیدایش و شیوع ویروسی است که قدرت علم و ثروت انسان​ها و کشورهای قدرتمند را زیر سوال برده است.

شاید این ویروس نشان داد که انسان تا هنوز به جایی نرسیده است و پیشرفت​های علمی و طبی در برابر یک ویروس هیچ است و دانشمندان برای حل آن عاجز مانده​اند.

ویروس کرونا در اخیر سال گذشته میلادی در شهر «ووهان» چین پیدا شده و به سرعت در سراسر این کشور شیوع کرد و از آنجا به دیگر کشورها رسید.

کشورهای همسایه چین در معرض جدی این ویروس بودند؛ اما کسی تصور نمی​کرد که شیوع آن در کشورهای پیشرفته اروپایی و امریکا به حدی باشد که رهبران آنها را به تشویش بیاندازد.

اکثر کشورهایی که ویروس کرونا در آنها دیده شد، در اولین اقدام «قرنطین» شهرها، محلات و خانه​ ها را روی دست گرفتند که نمونه بارز آن چین بود که با گذشت بیش از سه ماه موفق شد کنترول ویروس را در اختیار گیرد.

در روزهای اخیر آمار ابتلا به کرونا (کوید۱۹) در چین به حد صفر رسیده؛ اما دیگر کشورها هر روز شمار بیشتری را مبتلا به این ویروس می​ بینند.

در افغانستان نیز این روند از یک مورد در هرات آغاز شد که گفته می ​شد این فرد به تازگی از ایران به کشور برگشته بود و با گذشت نزدیک به دو ماه، آمار مبتلایان به ۷۴ مورد رسید و شمار زیادی نیز به صورت مشکوک ثبت شدند.

وزیر صحت عامه در یک هشدار جدی از دولت خواست که به مانند دیگر کشورها، اقدام به «قرنطین» کند و در قدم اول هرات ـ منشا ویروس کرونا در کشور ـ را قرنطین کند.

این خواست وزیر صحت عامه تا حال عملی نشده و دولت در تلاش اقدام در این رابطه نیز نشده است؛ اینکه دولت ویروس را جدی نگرفته و یا هم برنامه​ ها سیاسی مانع این کار شده است؛ سوالی است که باید به آن پاسخ داده شود.

اما قرنطین شاید در کشوری به مانند افغانستان که بخش عمده​ ای از نفوس آن زیر «خط فقر» زندگی می​کنند، ن​تواند راه گشا و چاره ​ای برای شیوع کرونا باشد.

از آنجایی ​که ویروس کرونا نیاز جدی به تقویت بدن برای جلوگیری از ابتلا دارد؛ برای قرنطین هم باید مواد اولیه و مورد نیاز خوراکی در خانه ​ها ذخیره شود.

ذخیره مواد غذایی نیز نیاز جدی به پس ​انداز مالی دارد.

با این حال، مردمی که زیر خط فقر هستند و هر روز در خطر تلف شدن بخاطر گرسنگی هستند و بخش عمده ​ای از آنها با مزدورکاری، دست​فروشی، کارهای روزانه تنها مبلغی به دست می​ آورند که خرج روزانه ​شان باشد؛ چطور قادر به ذخیره و پس​ انداز برای یک هفته خود باشد؛ چه رسد به اینکه میزان قرنطین یک ماه و یا بیشتر در نظر گرفته شود؟.

خواست دولت​مردان و شماری از ثروتمندانی که روزانه به «زراندوزی» سپری کردند برای اینکه «در خانه بمانیم»، خواستی است شاید سخت و بدور از عمل برای مردمی که زیر خط فقر زندگی می​ کنند.

اگر این مردم روزانه به دنبال کار نباشد، همان شب و فردای آن را گرسنه باشند؛ پس باید راه​ حل اساسی سنجیده شود، شاید راه​ حل​ های بهتری وجود دارد که می​تواند مانع شیوع ویروس کرونا در کشور شود.

تشدید بررسی​ های صحی و بهداشتی در مرزها بهترین و عملی ​ترین راه برای جلوگیری از ویروس کرونا است.

در عین حال، دولت می​تواند با جمع​ آوری هزینه خوراک کارمندان دولت که حالا باید نان چاشت​ شان را در خارج از اداره صرف کنند، بخش عمده ​ای را در راه تمهیدات صحی مصرف کند.

شاید یکی از بهترین اقدامات، قرنطین افراد برگشت کننده به کشور در مرزها باشد که مصرف و شرایط کمتر دارد.

مبارزه با «کرونا» به اراده جدی از طرف دولت و مردم نیاز دارد که باید دست در دست هم داده و شیوع این ویروس کُشنده را جلوگیری کرد و یا هم دولت با مصرف صادقانه بودجه در حل مشکل ذخیره خوراکی مردم کمک کرده و آنها را تشویق به «قرنطین» کند.

در غیر آن، قرنطین یعنی «مرگ تدریجی» برای کسانی که کرونا هم ندارند.!!

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *