موافقتنامه اقتصادی افغانستان و پاکستان از دیدگاه کارشناسان

خبرگزاری خاورمیانه گزارش اقتصادی

در حاشیه ای سفردو روزه ای که رییس جمهور کرزی به پاکستان داشت قرارداد های چندین پروژه ای مشترک اقتصادی میان دوکشور نیز به امضا رسیده اند.

به گزارش خبرگزاری خاورمیانه، هرچند این سفربه مقصد سیاسی وتسهیل روند صلح حکومت افغانستان با طالبان مسلح صورت پذیرفت ولی آنچه در پایان سفر بعنوان دست آورد اعلام شد تفاهم روی چند پروژه ای ترانزیتی وانرژی میان دوکشوربود.

عبدالقادر جیلانی سخنگوی وزارت مالیه کشور میگوید که وزیران مالیه افغانستان وپاکستان درحاشیه این سفر به موافقتنامه های اقتصادی دست یافتند که عبارت از احداث خط آهن کویته- قندهار، خط آهن پشاور- جلال آباد، احداث بند برق روی دریای کنر وانتقال انرژی از طریق افغانستان از آسیای میانه به پاکستان میباشند.

جیلانی می افزاید:« امضای سند همکاری های اقتصادی میان دوکشور فقط یک آغاز بود، ما توقع داریم که جامه عمل بپوشد، این ها پروژه های طویل المدت هستند».

به گفته او جزییات پروژه ها بعدا مورد تدقیق ومطالعه قرار خواهند گرفت.

این موافقتنامه ها ظاهرا مورد تایید و تاکید حامد کرزی رییس جمهور کشورمان و نواز شریف صدراعظم پاکستان نیز قرار گرفتند.

کارشناسان تطبیق این پروژه ها را دست یابی افغانستان به نوعی اهرم فشار خواندند ولی دکتر محی الدین مهدی عضو مجلس کشور نمایندگان و کارشناس سیاسی، انتقال انرژی از آسیای میانه از طریق افغانستان به پاکستان را تاحدی؛ یک اهرم فشار اقتصادی علیه پاکستان میپذیرد اما احداث بند برق مشترک روی دریای کنر را نوع دست بالایی پاکستان  تعریف میکند.

داکتر مهدی به خبرگزاری خاورمیانه گفت:« آب دریا کنر به لحاظ قوانین بین المللی میان افغانستان وپاکستان مشترک است با احداث بند برق روی دریای کنر پاکستان حقابه اش را تثبیت میکند و به آن دسترسی پیدا میکند».

دکتر محمد قاسم وفایی زاده فعال مدنی توفقنامه اقتصادی میان افغانستان وپاکستان را خوش بینانه تحلیل نمیکند.

به باور وی امضای همچون توافقنامه ها در قدم نخست نیاز به بررسی های حقوقی میان دوکشور دارد واز صلاحیت عام تام دو فرد نیست که قبل از مطالعات حقوقی و کارشناسانه سند به امضا برسانند.

وی میگوید که بار ها ثابت شده اند که پاکستان در صورتیکه منافع مطلق نداشته باشند پابند به هیج توافق نامه ای نیست؛ این بار نیز این توافق نامه را پشت پا خواهد زد.

وی توافقنامه ترانزیتی میان افغانستان وپاکستان را نمونه بارزی از خوش بینی های افغانستان تعریف کرده می افزاید:« در شرایط پر تب وتاب انتخاباتی وتلاش ها وگروه بندی های سیاسی نگرانی های وجود دارد که این پروژه ها نوعی معامله فردی باشند ومنافع افغانستان نادیده گرفته شده باشد ویا هم محورسفر تلاش برای جذب کمک های سیاسی خارجی در رقابت های سیاسی بوده، فقط ظاهر قضیه امضای قرارداد های اقتصادی که هیج ضمانت اجرایی ندارند باشند».

وی نفوذ پاکستان وکشورهای همسایه به افغانستان را وسیع پنداشته اعتقاد دارد که در چنین شرایط حساس درافغانستان، روی چنین پروژه ها وموافقتنامه های نمیشود اتکا وباور کرد.

Author

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *