فاجعه خاکریز! آبروریزی امنیتی و استخباراتی؟

صبح امروز بود که گزارش‌هایی از ولسوالی خاکریز قندهار رسید و در آنها گفته شده بود که طالبان مسلح بالای یک پایگاه نظامی اردوی ملی در این ولسوالی حمله تهاجمی کرده‌اند.

این رویداد زمانی به فاجعه تبدیل شد که منابع محلی از جان باختن بیش از ۴۰ سرباز اردوی ملی خبر دادند و در این رابطه برخی از مقام‌های امنیتی بدون گرفتن نام‌شان با شماری از رسانه‌ها حمله را تائید کرده و از جان باختن شمار اندکی از نیروهای امنیتی سخن زدند.

اینکه مقام‌های وزارت دفاع ملی و یا ولایت قندهار در این رابطه اظهار نظر می‌کنند یا نه، شاید خیلی مهم نباشد، چون در این شرایط و با این رویداد که خود «فاجعه‌ای» است وحشتناک، اظهار نظر هیچ دردی دوا نمی‌کند.

این حمله به مانند حمله انتحاری بر قول اردوی ۲۰۹ شاهین بار دیگر ضعف استخباراتی و امنیتی را به رخ کشید، حادثه‌ای که یکی از وحشتناک‌ترین و خطرناک‌ترین حوادث بالای نیروهای امنیتی بود.

فاجعه خاکریز، نیاز جدی به بررسی دارد و در صورت هرگونه ضعفی که برای همه‌گان آشکار است و خود نشان می‌دهد که اگر ضعف امنیتی و استخباراتی نبود، این اتفاق نمی‌افتاد.

دیگر نباید خون نیروهای امنیتی بی‌ارزش باشد و آنچه رئیس‌جمهور بارها در مورد ارج‌گذاری به نیروهای امنیتی تاکید کرده، باید در عمل مورد استفاده باشد.

این فاجعه به وضوح ضعف امنیتی را نمایان می‌سازد و آن‌طور که شکیبا هاشمی، نماینده مردم قندهار در مجلس نمایند‌ه‌گان می‌گوید :«۸۰درصد در بین سران امنیتی ضعف داریم و باید این مشکل به زودی حل شود تا از فجایع دیگر جلوگیری شود.»

وی اظهار داشت که در این حمله ۴۰ تن از سربازان اردوی ملی جان باخته و ۳۰ تن دیگر توسط طالبان مسلح دستگیر شده‌اند.

بانو هاشمی عدم مدیریت در راس ارگان‌های امنیتی را دلیل اصلی این فاجعه می‌داند و می‌گوید :«از طرف وزارت دفاع به سربازان در خاکریز گفته شده بود که اجازه جنگ با طالبان را ندارید و باید در حالت دفاعی باشید.»

بر اساس اظهارات وی، تا زمانی که سرقوماندان اعلی در ارگان‌های امنیتی تصمیم جدی نگرفته و عاملین آن مجازات نشوند، این مشکل حل نشده و هر روز شاهد فاجعه خواهیم بود.

نماینده مردم قندهار می‌گوید :«اگر می‌خواهیم که سربازان ما دیگر کشته نشده و مورال خود را از دست ندهند باید عاملین این قضیه و کسانی که ضعف نشان دادن، مجازات شوند.»

به باور وی، در صورت تداوم این روند، دیگر کسی حاضر نمی‌شود فرزندش به صفوف نیروهای امنیتی بپیوندد؛ چون ضعف از سران ارگان‌های امنیتی است.

وی می‌گوید :«غذای سربازان ما توسط خودمان (مقام‌ها در نهادهای امنیتی) فروخته می‌شود، سلاح نیروهای امنیتی توسط خودمان فروخته می‌شود؛ ولسوالی‌ها توسط خودمان معامله می‌شوند و نیروهای خارجی و ناتو در این کار دخیل نیستند.»

با این اظهارات و بعد از این فاجعه باید دید که چه اقدامی از سوی رهبران حکومت در قبال آن انجام می‌شود و یا اینکه نتایج تحقیقات در این رابطه آیا در اختیار مردم قرار می‌گیرد یا اینکه به مانند تمام فجایع دیگر به چشم مردم خاک زده شده و تنها مقام‌ها در جریان حقایق قرار خواهند گرفت؟