جنگِ تورخم بهانهء برای همپذیری

هجوم انگلیس و تجاوز قشون سرخ به افغانستان در گذشته های دور و نزدیک بوضوح بیانگر وحدت و همپذیری مردمان افغانستان در شرایط دشوار است.

نخستین حمله غافلگیرانه مجاهدین افغانستان در سال ۱۸۴۱ در بالاحصار کابل تلفات سنگینی بر پیکر قوای انگلیس وارد کرد و حملات و تحرکات آزادی خواهی در مقابل متجاوزین در هر گوشه و کنار افغانستان آغاز شد و مردمان این کشور با کنار گذاشتن تعصبات قومی و زبانی همه در زیر یک پرچم و یک هدف به جان دشمن تاختند.

همچنان همپارچه گی و پایمردی مردمان کشور بار دیگر در مقابل قشون سرخ شوروی، نشان داد که تمام اقوام افغانستان در روزهای سخت در کنار هم می استند همه دسایس شوم و نفاق انگیز را زیر پا می کنند.

در چهار دههء اخیر استخبارات منطقه با بکارگیری امکانات لازم در تفرقه اندازی میان اقوام در افغانستان تلاش های زیادی کرده است و تا حدی هم در برخی موارد نتیجهء مطلوبی گرفته اند.

مداخله و سازماندهی اعمال تخریبی پاکستان به خاک افغانستان، تربیه و اعزام هراس افگنان به منظور برهم زدن نظم و امنیت در افغانستان و تولید تروریزم و ایجاد نفاق میان تبار ها، سمت و اقوام از جمله بزرگترین دسیسه پاکستان به منظور تضعیف و در نهایت امر بر اندازی نظام سیاسی افغانستان به شمار می رود.

دست اندازی های سیاسی، ترویج خشونت و کشتار مردمان عام افغانستان توسط گروه های تروریستی دست پرورده استخبارات پاکستان خشم و کینه افغان ها را شعله ور و منجر به ایستاده گی در کنار نظامیان افغان در مقابل پاکستان شد.

با آغاز جنگ میان نظامیان پاکستان و افغانستان در مرز تورخم، واکنش های زیادی شهروندان کشور نشان داده اند.

از نشست و برخواست ها تا صفحات اجتماعی، برخی ها باور دارند که این تهاجم پاکستان و درگیری میان نظامیان این دو کشور بیشتر بر روحیه همدیگر پذیری و مستحکم شدن اتحاد میان تمام اقوام افغانستان مؤثر است و از جانب دیگر گفته می شود که این عمل باعث درک واقعیت ها و روشن شدن اراده خصمانه پاکستان در نزد برخی گروه های دست پرورده پاکستان می شود.

سخن های هم از آماده گی گروه های مخالف مسلح دولت افغانستان، برای رزمیدن کنار نظامیان افغان در مقابل پاکستان شنیده می شود و نشر تصاویر و ویدیو ها از سوی برخی گروه های وابسته به مخالفان مسلح در صفحات اجتماعی مصداق این سخن هاست.

پیامد این جنگ چیست؟

هر چندی که پیامد هیچ جنگی خوب و منفعت آور نیست، بخصوص در نظام فعلی افغانستان و اما تنش میان این دو کشور باعث ایجاد وحدت و مستحکم شدن رشته های همپذیری در میان اقوام افغانستان خواهد شد؟ پرسشی که بیشتر پاسخش مثبت است.

اعلان حمایت از جانب تمام اقوام و احزاب از نیروهای امنیتی و آماده گی ها برای رزمیدن در مقابل پاکستان بیانگر آنست که هر تهاجمی زمینهء برای اتحاد است.

اتحاد به مثابه گنج گمشدهء افغان ها، به باور مردم از هر راهی که بدست بیاید نیکوست.

شمار زیادی شهروندان کشور باورمند هستند که مردمان افغانستان حالا دیگر بسوی خود آگاهی راه گشوده اند و از رازهای نفاق افگنی پاکستان آگاه شده اند.

به باور این ها مشکل اساسی برخواسته از میان بزرگان سیاسی افغانستان است و برای از بین برداشته شدن این مشکلات نیازمند تجدید دیدگاه نزد این بزرگان است.

اعتقاد ها بر این است مردمانی که مردن را در متقابل متجاوزین افتخار می دانند هیچگاهی شکست پذیر نیستند و توانایی عقب زدن هرگونه دسایس دشمن را دارند.

اما پرسش اصلی این است :

بازنده جنگِ تورخم کدام کشور است؟

آیا پاکستان با داشتن پیچیده ترین نظام استخباراتی و نفوذ میان شمار زیادی از سیاسیون افغانستان و داشتن روابط مستحکم و منافع مشترک با برخی کشورهای قدرتمند دنیا ؟

و یا افغانستانی که در یک و نیم دهه پسین نظام سیاسی اش استحکام یافته و پایه هایش هنوز لرزنده است؟